บทที่หนึ่ง
เกาะมังกรสมุทร
‘ลูกพี่ ตัดสินใจแล้วใช่หรือไม่ อีกเดี๋ยวพวกเราก็ออกเรือได้แล้วสินะ’ เหวยเจี้ยนซินยืนอยู่ข้างบันไดเรือ เห็นฉู่เฮิ่นเทียนปรากฏตัวออกมาไกลๆ ก็ตะโกนเรียกเสียงดังทันที
ใครจะรู้ว่าฉู่เฮิ่นเทียนไม่ตอบสักคำ เพียงทำหน้าตาเย็นชาขึ้นเรือดำไป มองเหล่าลูกเรือพลางกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
‘พวกเราจะอยู่ที่นี่ต่อ’
‘หา?! ทำไมเล่า นางหนูสกุลจั้นนั่นไม่ใช่กลับมาแล้วหรือ’ อาอ้วนเคลื่อนย้ายร่างกายอ้วนท้วนของเขาเดินเข้ามา
‘หนีไปแล้ว’ ฉู่เฮิ่นเทียนหน้านิ่ง
‘หนีไปแล้ว?!’ ทุกคนต่างเผยสีหน้าแปลกใจหลากหลายออกมา แต่กลับทวนคำพูดเขาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
‘ใช่ หนีไปแล้ว’ เขายืนยันเรียบๆ เพียงกล่าวอีกว่า ‘ดังนั้นพวกเราจึงต้องรั้งอยู่ชั่วคราว’
‘เพราะเหตุใด ก่อนหนีไปนางหนูนั่นไม่ได้ยืนยันว่าท่านเป็นลูกชายของผู้เฒ่าจั้นหรือ’ อาอ้วนร้องเสียงหลง
ใบหน้าฉู่เฮิ่นเทียนเผยอาการแปลกประหลาดวูบหนึ่ง
‘นางยืนยันแล้ว จากนั้นก็หนีไป ดังนั้นคนสกุลจั้นจึงต้องการให้ข้าอยู่’
‘อยู่ทำอะไร’ ผีพนันจางเบิกตาโต ไม่เข้าใจแม้แต่ครึ่งส่วน
‘อยู่เป็นเจ้าบ้าน!’ ชายชราผู้หนึ่งมือไพล่หลังกระโดดขึ้นมาบนเรือกะทันหัน ตอบคำถามนี้แทนฉู่เฮิ่นเทียนด้วยรอยยิ้มหยี
‘หา?’ ทุกคนได้ยินแล้วต่างอ้าปากกว้าง หน้าตาอึ้งงัน จากนั้นก็หันไปมองลูกพี่พร้อมกัน
เห็นเพียงใบหน้ากลัดกลุ้มของฉู่เฮิ่นเทียน เขาเม้มปากถลึงตาใส่ตาเฒ่าฉีซื่อเจิน ทว่ากลับไม่ปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่าย
เหล่าลูกเรือมองกันไปมา ผ่านไปครู่ใหญ่เหวยเจี้ยนซินถึงพูดออกมาประโยคหนึ่ง
‘ลูกพี่ พวกเราจะกลับตัวแล้วหรือ’
ฉู่เฮิ่นเทียนมองลูกน้องรวมทั้งฉีซื่อเจินอย่างเย็นชา เอ่ยซ้ำอีกครั้งทีละคำทีละประโยค
‘ข้าบอกว่าแค่รั้งอยู่ชั่วคราว ความหมายก็คือแค่ชั่วคราว!’
‘อยู่ถึงเมื่อไร’ หลันเซิงซึ่งแต่งตัวเหมือนบัณฑิตปิดคัมภีร์คำสอน เงยหน้าขึ้นถามปัญหาสำคัญ
ฉีซื่อเจินหัวเราะฮี่ๆ เอ่ยเพียงว่า
‘อยู่จนถึงตอนที่สกุลจั้นมีเจ้าบ้านคนใหม่ จะตามหาจั้นปู้ฉวินที่หายสาบสูญไปอีกคนหนึ่ง หรือลูกพี่ของพวกเจ้าจะหาวิธีให้กำเนิดออกมาอีกคนล้วนได้ทั้งนั้น’
กำเนิดออกมาอีกคน?
ทุกคนต่างลอบเหลือบมองฉู่เฮิ่นเทียนคราหนึ่ง ทว่าล้วนถูกแววตาเย็นเยียบของเขาจ้องกลับไป กลัวจนทุกคนดึงสายตากลับมาทันที
ฉู่เฮิ่นเทียนเห็นท่าทางได้ใจเช่นนั้นของฉีซื่อเจินก็โมโหจัด
สมควรตาย! ถ้าข้าถูกขังอยู่บนเกาะมังกรสมุทรนี่จริงๆ ข้าก็ไม่ได้แซ่ฉู่แล้ว!
ฉู่เฮิ่นเทียนกำหมัดเกร็งคางแน่น ออกคำสั่งเสียงเย็น
‘อาอ้วน เจ้าพาคนไปแผ่นดินชั้นใน ต่อให้ต้องพลิกทั้งต้าถังก็ต้องหาตัวเจ้าคนแซ่จั้นนั่นออกมา!’
‘ขอรับ!’