ทดลองอ่าน ลำนำรักมังกรดำ ชุด หัวใจเจ้าทะเล

หนึ่งเดือนให้หลัง

ไม่มีข่าวคราว ไม่มีข่าวคราว และยังคงไม่มีข่าวคราว

ในห้องหนังสือสกุลจั้นบนเกาะมังกรสมุทร ฉู่เฮิ่นเทียนจ้องมองจดหมายที่อาอ้วนส่งกลับมาจากแผ่นดินชั้นใน เส้นเลือดบนหน้าผากขึงตึงอย่างห้ามไม่อยู่

สารเลว!

เขาคว้าจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาขยำเป็นก้อนทิ้งลงถังผงอย่างเดือดดาล ยามหันกลับมาเห็น ‘กิจการค้า’ บนโต๊ะกองนั้น เส้นประสาทก็ยิ่งเกร็งแน่น อดด่าทออยู่ในใจเป็นพันรอบไม่ได้

สกุลจั้นที่สมควรตาย บิดาที่สมควรตาย กิจการค้าที่สมควรตาย ยังมีจั้นปู้ฉวินที่สมควรตาย รวมทั้งจั้นชิงที่ไม่รับผิดชอบสมควรตายนั่น!

ฉู่เฮิ่นเทียนตาขวางเดือดดาลใส่ทุกสิ่งบนโต๊ะ ทว่ารู้ดีว่าอันที่จริงผู้ที่สมควรตายที่สุดก็คือเขา ไปยุ่งเรื่องไม่เข้าเรื่องทำไมเล่า ถ้าหนึ่งเดือนกว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่เพราะเขาเกิดใจดีขึ้นมาชั่วขณะ ช่วยลูกของตาเฒ่าสมควรตายที่อยู่ในเกาะมังกรสมุทรนั่นขับไล่โจรสลัดออกไป ก็จะไม่มีเรื่องอะไรแล้วไม่ใช่หรือไร

ใครใช้ให้เขาเดินลุยน้ำโคลนนี้เล่า ใครให้เขาดันทนเห็นโจรสลัดกระจอกพวกนั้นแตะต้องเกาะมังกรสมุทรไม่ได้ ใครให้เขาดันมีลูกน้องที่รักสนุกชื่นชอบการต่อสู้อยู่กลุ่มหนึ่ง พอเห็นมีศึกทางน้ำให้ต่อสู้ก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเล่า

ครานี้ดียิ่ง ถูกคนบนเกาะจำได้ว่าเขาคือลูกชายของตาเฒ่าจั้น จากนั้นเขาก็ดันหุนหันไปชั่ววูบ ทำจั้นชิงเจ้าบ้านตัวจริงโมโหจากไปแล้ว ผลก็คือนับแต่นั้นเขาต้องมาถูกขังอยู่บนเกาะนี้

ถูกขัง…

คิดถึงคำนี้หนังศีรษะเขาก็ชาไปหมด จู่ๆ ก็พลันรู้สึกว่าผนังรอบด้านกดทับเข้าใส่เขา ห้องคล้ายเปลี่ยนเป็นเล็กลง เขาตัวแข็งทื่อ ลมหายใจเปลี่ยนเป็นเร่งเร็วอย่างห้ามไม่อยู่…

สมควรตาย!

ในดวงตามีความมืดทะมึนสายหนึ่งวาบผ่าน ฉู่เฮิ่นเทียนใช้สองมือยันหน้าโต๊ะไว้ ด่าออกมาเสียงหนึ่ง สูดลมหายใจยาวๆ ลงไปสองครั้ง ฝืนบังคับตัวเองให้สงบลง จากนั้นก่อนที่ผนังจะเปลี่ยนรูปร่างไปอีกครั้ง เขาก็สาวเท้าก้าวออกไปจากห้องหนังสือ

นอกห้องแสงสว่างเจิดจ้า แม้จะร้อนแต่กลับมีลม

เมื่อมาถึงในสวนดอกไม้ร่มรื่น ความรู้สึกกดดันอึดอัดนั้นก็สลายหายไปแล้ว เขาสูดหายใจคำโต บนหน้าผากปรากฏเหงื่อเย็น ผ่านไปอีกครู่หนึ่งสภาพการณ์ถึงค่อยกลับเป็นปกติ

จู่ๆ แขนเสื้อพลันถูกคนดึงสองสามครั้ง เขาก้มหน้าลงและมองเห็นนัยน์ตาสีนิลคู่หนึ่ง

เจ้าของนัยน์ตานั้นคือแม่นางน้อยคนหนึ่ง ในมือนางถือผ้าเช็ดหน้าและยื่นส่งให้เขา

เขาไม่ขยับ เพียงจ้องนางอย่างเย็นชา

นางไม่หวาดกลัวแววตาเย็นเยียบของเขาเลยสักนิด เพียงยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์แล้วหมุนตัวจากไปเงียบๆ

ฉู่เฮิ่นเทียนจ้องเงาหลังที่จากไปของแม่นางน้อยคนนั้นเขม็ง เห็นเพียงเส้นผมยาวถึงเอวของนางขยับพลิ้วไปมาอยู่ด้านหลัง

เขาถึงกับไม่ได้ยินเสียงนางเข้าใกล้! แม้แต่ยามจากไป นางก็แทบจะจากไปอย่างไร้เสียง!

มองดูผ้าเช็ดหน้าขาวในมือ เขาขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็คิดได้ว่า…

นางเป็นใคร

หนึ่งเดือนกว่ามานี้เขาคล้ายไม่เคยเห็นแม่นางน้อยคนนี้มาก่อน

ฉู่เฮิ่นเทียนเม้มปากหรี่ตาขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบและไม่คุ้นกับการถูกผู้อื่นเห็นยามมีอาการ แน่นอนว่าไม่อยากเห็นท่าทางเห็นใจและสงสารเวทนาจากผู้อื่นเช่นกัน…

มือใหญ่คลายออก ผ้าเช็ดหน้าขาวร่วงลงพื้น เขาหมุนตัวกลับห้องหนังสือ ทำศึกกับ ‘กิจการค้า’ ซึ่งกองสูงราวกับภูเขานั้นต่อ

ยามเห็นนางอีกครั้งคือบนท่าเรือ

นางยืนนิ่งอยู่ข้างตาเฒ่าฉีซื่อเจินนั่นเงียบๆ ไม่มองซ้ายมองขวา ทั้งไม่เอ่ยปากพูดสักประโยค

‘แม่นางน้อยคนนั้นเป็นใคร’ เขาถามเหวยเจี้ยนซินที่ข้างกาย

‘ใคร อ้อ ท่านหมายถึงโม่เอ๋อร์หรือ โม่เอ๋อร์เป็นคนที่คุณหนูใหญ่สกุลจั้นช่วยกลับมาระหว่างการส่งสินค้าครั้งก่อน ได้ยินว่ายามคุณหนูใหญ่พบนาง ไม่รู้เหตุใดนางจึงถูกโจรสลัดทั้งกลุ่มขังไว้ที่ท้องเรือ คนพวกนั้นไม่เพียงขังนางไว้ในกรง ยังล่ามมือเท้าของนางด้วย ฮ่า ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดเจ้าโง่พวกนั้นต้องระแวดระวังนางถึงเพียงนี้ด้วย’

ผีพนันจางสอดปากเข้ามากล่าวยิ้มๆ

‘บางทีพวกเขาคงกลัวว่านางจะหนีไป ฮ่าๆๆๆ…’

เหล่าลูกเรือบนเรือดำได้ยินล้วนแต่หัวเราะออกมา

‘พี่เหวย ได้ยินว่านางเป็นใบ้หรือ’ ชายคนหนึ่งถามอย่างประหลาดใจ

เหวยเจี้ยนซินไหวไหล่

‘ดูเหมือนจะใช่กระมัง ไม่เคยได้ยินนางพูดมาก่อน’

เป็นใบ้?

ฉู่เฮิ่นเทียนอึ้งไป สายตาอดวกกลับไปที่ร่างแม่นางน้อยคนนั้นอีกครั้งไม่ได้ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว…

กลางดึก ยามจื่อ

ให้ตายเถอะ!

ฉู่เฮิ่นเทียนจ้องประตูที่ปิดสนิท กำหมัดแน่นพยายามอดทนไม่ไปเปิดประตู

สารเลว เขาอยู่ในเรือมาสิบปีแล้ว ต่อไปก็ยังต้องอยู่บนเรือต่ออีก! เขาไม่มีทางกลัวสถานที่ที่ประตูปิดเพียงเพราะถูกคนขังไว้ในคุกใต้ดินไม่กี่เดือนเด็ดขาด! ไม่อย่างเด็ดขาด!

เม็ดเหงื่อไหลลงข้างหน้าผาก เขากัดฟันแน่น กล้ามเนื้อทั้งหมดบนร่างเกร็งขมึงเพราะความเครียดและหวาดกลัว

เขาจะต้องพิชิตมันให้ได้ เขาไม่สามารถนอนบนดาดฟ้าตลอดชีวิต เขาคือโจรสลัดมังกรดำที่ใครๆ หวาดกลัว แม้แต่คลื่นยักษ์อันบ้าคลั่งที่กลืนกินคนนับไม่ถ้วนยังไม่อาจเอาชนะเขาได้ เขาจะไม่ยอมให้ท่อนไม้กับผนังโง่ๆ นี่มาบีบคั้นเด็ดขาด!

ฟึ่บฟั่บ…