ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 7

“โทรมามีอะไร”

“คุณอยู่ไหน มาช่วยผมหน่อยสิ”

“เกิดอะไรขึ้น”

“เหอะน่า มาช่วยผมหน่อย ผมอยู่แผงปลาเบอร์เอยี่สิบ รีบมานะคุณ”

“รู้แล้วล่ะน่า”

หญิงสาวกดตัดสาย ก่อนจะเดินจ้ำผ่านแผงขายของจิปาถะพร้อมหอบของพะรุงพะรังเต็มสองมือด้วยกลัวจะเกิดอันตรายกับคนบวมๆ ทว่าทันทีที่มาถึงหน้าแผงปลา เธอก็อยากยกถุงข้าวสารหนึ่งกิโลฟาดหัวอีกฝ่ายนัก

ตรงไหนรีบ…พูด!

ยักษ์ปักหลั่นยืนอมยิ้มหน้าผ่อง มองเจ้าของแผงปลากำลังขอดเกล็ดปลาด้วยสีหน้าพออกพอใจก่อนกวักมือเรียกเธอ

“มานี่เร็วคุณ”

“เรียกฉันมาทำไม”

ชายหนุ่มยิ้มแป้นพลางชี้มือไปที่ปลาตัวอวบอ้วนซึ่งกำลังถูกควักไส้ควักพุงออกมากองบนเขียงไม้

“จ่ายให้หน่อยคุณ”

“แล้วเงินที่ฉันให้ไปล่ะ”

“หมดแล้ว”

“หมดแล้ว!!! ตั้งสามร้อย ใช้อะไรของคุณนักหนา”

เขายกมือขึ้นชูถุงลูกชิ้นปิ้งสี่ไม้ เนื้อไก่ ตบท้ายด้วยองุ่นสีแดงพวงโต

“ซื้อขนาดนี้เรียกไดเอ็ตเหรอ”

“ซื้อเผื่อพรุ่งนี้ไง แดดร้อน ผมขี้เกียจเดินมาตลาด ไหนๆ มาแล้วก็ซื้อเลยทีเดียว”

หญิงสาวขบฟันกรอด อยากกรี๊ดให้ลั่นตลาด ช่างขยันหาเรื่องมายั่วโมโหเธอนักเชียว

“แฟนเหรอเนตร”

แม่ค้าแผงปลาวัยกลางคนซึ่งเป็นแม่ของหวานใจมองหนุ่มร่างบึ้กสลับกับสาวหน้าหวานด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

“เปล่าจ้ะป้าหวานเย็น คนอาศัยน่ะ เนตรเก็บเขามาจากข้างทาง”

“ข้างทางไหนล่ะ บอกป้าบ้างสิ จะไปเก็บมาบ้าง”

เนตรอัปสรยิ้มขื่นๆ แต่คนขี้โอ่กลับยักคิ้วให้ตนราวกับภูมิใจนักหนาที่มีสาวใหญ่ปลื้ม

“ไม่ต้องเก็บหรอกจ้ะ ถ้าอยากได้เนตรยกให้ฟรีๆ”

“ผมไม่ใช่สิ่งของนะคุณ จะยกให้คนอื่นได้ไง ไม่รู้แหละ ไม่ไป จะเกาะคุณให้แน่นๆ เลย” ว่าพลางยกแขนข้างที่ไม่ได้สวมเฝือกอ่อนขึ้นโอบบ่าเล็กอย่างหวงแหน