ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 7

“ตาบ้า ปล่อยนะ!”

“สัญญามาก่อนสิว่าจะไม่ทิ้งผมอีก”

“ก็ได้ๆ ปล่อยฉันสิ”

“ปล่อยก็ได้ โอบนิดโอบหน่อยก็ต้องดุด้วย”

ป้าหวานเย็นมองกิริยาหยอกล้อของสองหนุ่มสาวก็ลอบยิ้มพลางชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ มือขอดเกล็ดปลา เสร็จแล้วก็มัดปากถุงส่งปลาให้

“เสร็จแล้วจ้ะ”

“ทั้งหมดเท่าไรคะป้าหวานเย็น”

“สองพันห้า”

“สองพันห้า!” เจ้าของเงินเบิกตาโพลง จ้องปลาในถุงด้วยสีหน้าฉงน หันไปทางเจ้ากรรมนายเวรที่ยืนทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนหันกลับไปมองเจ้าของแผงปลา

“ทำไมปลามันแพงนักล่ะคะป้าหวานเย็น”

“แพงที่ไหนกัน เต๋าเต้ย กะพง แซลมอน กุ้งแชบ๊วยอีก แต่ละอย่างไม่ใช่ถูกๆ นะ”

เนตรอัปสรขบฟันกรอด เขม่นมองตายักษ์ปักหลั่นด้วยความขุ่นเคือง ก่อนหันกลับมายิ้มแห้งๆ ให้แม่ค้าปลา

“ขอคืนได้ไหมจ๊ะป้า”

“โอ๊ย ของซื้อของขายคืนได้ยังไง ป้าควักไส้ควักพุง ขอดเกล็ดให้หมดแล้ว น้ำแข็งก็โรยให้แล้ว ใครจะมาซื้อต่อล่ะ”

เอสเอสาวอยากร้องไห้ สองพันห้าเธอใช้ได้ทั้งอาทิตย์เลยนะ แต่หมอนี่กลับล่มแผนการเงินของเธอไม่เป็นท่า

“เอางี้ คนกันเองป้าคิดให้สองพันสี่ร้อยเลย นี่ลดสุดๆ แล้วนะ”

ในที่สุดแบงก์พันสองใบและแบงก์ร้อยสี่ใบก็หลุดลอยออกจากกระเป๋า หลังจากรับปลามาแล้วหญิงสาวก็ก้าวฉับๆ ออกจากตลาดโดยมี ‘ภาระ’ สับขาตามมาไม่ห่าง

“รอก่อนสิคุณ จะรีบไปไหน”

“ไม่ต้องมาพูด ฉันอารมณ์ไม่ดี แทนที่จะได้พักผ่อนอยู่บ้าน ต้องลากสังขารพาคุณมาเดินตลาด เมื่อยขาจะตาย”

“โธ่ อย่างอนสิคุณ ซื้อนิดหน่อยเอง ปลาพวกนี้มีโอเมก้าสาม กินแล้วฉลาดนะคุณ อย่างกหน่อยเลยน่า”

“ฉันต้องงกสิ แบงก์พันสมัยนี้มันหาง่ายเสียที่ไหน ปลาทูน่ะกินไม่เป็นรึไง มีโอเมก้าเหมือนกัน ดัดจริต!”