หวังเพียงว่าฉู่ซือหม่าจะเป็นคนใจกว้าง เห็นแก่ความรักที่เคยมีให้กัน ในตอนที่ความงามถดถอย ความรักหดหาย สามารถปล่อยให้หลี่รั่วอวี๋กลับมาที่บ้านสกุลหลี่ ให้นางมีครึ่งชีวิตที่เหลือที่สงบสุข
เมื่อคิดปลอบใจตนเองเช่นนี้แล้ว เรื่องฉู่ซือหม่าก็ดูเหมือนไม่ยากที่จะรับได้แล้ว มองเห็นท่านหญิงไหวอินไม่ค่อยพอใจที่นางลังเลใจ ด้วยความร้อนใจนางจึงรีบพูดขึ้นว่า “ท่านหญิง ข้าน้อยใช่ว่าจะคิดดูถูกซือหม่า…”
ท่านหญิงไหวอินเป็นคนระดับใด ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่หน้าตาคลายความเคร่งเครียดลงบ้างแล้ว นางก็เกิดความคิดในใจ ในตอนนี้มุมปากก็มีรอยยิ้มอีกครั้ง ดึงมือฮูหยินผู้เฒ่าหลี่มากุมแล้วพูดรายละเอียดอยู่สักครู่ ก็ให้คนไปเชิญรองเสนาบดีกรมอากรที่เดินทางมาร่วมงานพอดี ยังมีบัณฑิตคุณธรรมสูงชื่อเสียงโด่งดังอีกหลายคน เป็นพยานการแต่งงาน แล้วหยิบหนังสือหมั้นหมายที่เขียนเสร็จแต่แรกให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ลงชื่อประทับลายนิ้วมือ
ฟ้าค่อยๆ มืดลง เสาหลักของแคว้นหลายคนกลับยังดูกระตือรือร้น ราวกับกำลังลงไพ่นกกระจอกบนกระดาน อยู่ต่อหน้าขุนนางใหญ่แห่งราชสำนัก ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ไร้ความมั่นใจไปจนสิ้น ทำได้เพียงปล่อยให้ท่านหญิงไหวอินจับมือให้ประทับลายนิ้วมือลงชื่ออย่างงุนงง
กลับถึงห้องของนางแล้ว มองหน้าหลี่รั่วฮุ่ยบุตรสาวคนโตที่เพิ่งรุดมาถึง จึงได้เหม่อมองรอยสีแดงบนปลายนิ้วของตนเองที่ยังไม่จางหายไปพลางพูดว่า “รั่วฮุ่ย เมื่อครู่แม่ทำการหมั้นหมายให้น้องเจ้าอีกครั้งแล้ว”
หลี่รั่วฮุ่ยเดิมทีก็สงสัยว่านางเป็นภรรยาขุนนางยศเล็กๆ เหตุใดจึงได้รับเทียบเชิญจากท่านหญิงไหวอิน รอนางเบิกตาโตลิ้นแข็งฟังฮูหยินผู้เฒ่าหลี่เล่าเรื่องราวจนจบก็โกรธจนตบหน้าตัก พูดด้วยความโมโหท่านแม่ที่หัวอ่อน “ท่านแม่! ท่านบ้าไปแล้วหรือ ยกน้องรองให้กับผีเห็นยังหวั่นผู้นั้น! นี่… นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!”
ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ถูกบุตรสาวคนโตบ่นเช่นนี้ก็ได้สติคืนมา การหมั้นหมายนี้ตกลงกันเร็วไปสักนิด ตนเองเหมือนถูกโปะยาจนงุนงง จึงได้กำหนดการแต่งงานของหลี่รั่วอวี๋เช่นนี้แล้ว
แต่ตอนนี้มาพูดเสียใจภายหลังก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว
เมื่อครู่ตอนที่ลงชื่อในหนังสือหมั้นหมายต่อหน้าใต้เท้าทั้งหลาย ใต้เท้าจากกรมอากรผู้นั้นดูวันเวลาแล้วก็บอกมาตามตรงว่าสิ้นเดือนนี้เป็นวันมงคลตามปฏิทินที่หาได้ยาก กอปรกับซือหม่ารักษาอาการบาดเจ็บได้พอสมควรแล้ว อีกไม่นานก็ต้องกลับทางเหนือ ดังนั้นจึงกำหนดวันทำพิธี แปดวันให้หลังต้องจัดงานแต่งงานให้เสร็จสิ้น
อันที่จริงวันทำพิธีนี้ก็เร่งรีบเกินไป แม้แต่ท่านหญิงไหวอินที่เป็นผีชางรับใช้เสือ* ยังทนดูต่อไปไม่ไหว รู้สึกว่าการกินของน้องชายรีบร้อนเกินไป
“ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้ ยังคิดว่าพี่เป็นนักบวชหวนสู่ทางโลก รีบร้อนจะแต่งภรรยาเสียอีก! ก็แค่หญิงที่สมองไม่ดีผู้หนึ่ง มีแค่ท่านที่เห็นเป็นของล้ำค่า เหตุใดจะต้องร้อนใจเช่นนี้ด้วย อย่างไรเสียนี่ก็เป็นสกุลฉู่ต้องการแต่ง ควรเตรียมทุกอย่างให้พร้อม มีอย่างที่ไหนมาทำการเร่งรีบลวกๆ อย่างท่าน!”
ตอนที่พูดคำนี้ ฉู่จิ้งเฟิงกำลังเดินหมากอยู่กับน้องชาย ซึ่งก็คือจ้าวซีจือคังติ้งอ๋องน้องชายสายเลือดเดียวกันของท่านหญิงไหวอิน
ได้ยินอีกฝ่ายพูดว่าหลี่รั่วอวี๋สมองไม่ดี เขาก็มีสายตาดุ เลิกคิ้วขึ้นพลางพูดเสียงเข้ม “ต่อไปอย่าได้พูดเรื่องสมองของนางอีก แม้นางจะพูดจาไม่ชัดเจนนัก แต่ก็แยกแยะคำพูดดีร้ายได้…”
ท่านหญิงไหวอินรู้สึกว่าตนเองในตอนนี้เหมือนแม่ที่กำลังจะแต่งลูกสะใภ้ เห็นสะใภ้สมองเสื่อมยังไม่ทันแต่งเข้าบ้าน บุตรชายก็รีบร้อนปกป้องภรรยาเสียแล้ว ช่างน่าโมโหเสียจริง
คังติ้งอ๋องเห็นพี่สาวตนเองยังอยากตำหนิฉู่จิ้งเฟิงอีก จึงรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนตั่งนิ่ม แกว่งเท้าที่สวมรองเท้าไปมาแล้วพูดว่า “พี่สาวข้า พูดน้อยหน่อยเถอะ อย่าทำให้พี่ชายไม่พอใจ ข้าน้องชายท่านตอนนี้อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือลำบากมาก พวกเดิมของหยวนซู่สมคบกับโจรร้าย ก่อเรื่องไปทั่วเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ข้ายังต้องอาศัยพี่ชายส่งเสบียงช่วยเหลือกำจัดโจรเหล่านี้ ตอนนี้พี่ชายเป็นเสมือนพระโพธิสัตว์เหลืองทองอร่ามผู้ช่วยชีวิต จะล่วงเกินไม่ได้แม้แต่น้อย! มา พี่ชาย ดื่มชาให้ชุ่มคอสักอึก…”
ทุกคนล้วนพูดว่าคังติ้งอ๋องแห่งตะวันตกเฉียงเหนือใจกว้างมีคุณธรรม แต่ไม่รู้เลยว่าคนผู้นี้พฤติกรรมหละหลวม ไม่เห็นเรื่องจริงจังอยู่ในสายตา
ฉู่จิ้งเฟิงมองดูท่าทางคังติ้งอ๋องยกน้ำชาให้เขาราวกับลูกสมุนก็แค่นเสียงสบถเบาๆ
