ทดลองอ่าน วาสคนเขลา

บทที่เจ็ด

หลี่รั่วฮุ่ยได้ยินเสียงกระแอมนั้นก็หันไปดู ที่แท้แล้วเสียงนั้นหล่งเซียงเป็นคนทำ อีกฝ่ายที่ปกติจะหน้าตายิ้มแย้มอยู่ตลอด ในยามนี้ตั้งแต่ช่วงเข่าขึ้นไปท่อนบนล้วนแข็งเกร็ง บนใบหน้านิ่งนั้นมีเพียงดวงตาที่ยังพยายามกะพริบ ส่งสายตามาให้นาง

จากนั้นตรงหน้านางพลันมีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งยืนอยู่ สวมชุดยาวสีดำขลิบทอง ผมสีขาวเงินทั้งศีรษะ สวมที่ครอบผมสีทอง หน้าตาแม้จะหล่อเหลาแต่เย็นเยือกไปบ้าง ดวงตาคมราวเหยี่ยวคู่นั้นกำลังจ้องน้องรองที่ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของนาง

หล่งเซียงไปยกน้ำแกงหวานที่ห้องครัวด้านหลังกลับมา มองเห็นซือหม่าแต่ไกล ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อใด กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องคุณหนูรอง แต่ก็ไม่เข้าไปและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนก้อนน้ำแข็งแผ่ไอเย็น

รอจนนางเดินมาถึงประตูห้อง กำลังคิดจะพูดก็ถูกซือหม่ากวาดตามองอย่างเย็นชา จึงตกใจไม่กล้าพูดอะไร กลับบังเอิญได้ยินคำว่า ‘ซือหม่าผี’ ของคุณหนูใหญ่ลอยมาเข้าหู นางตกใจจนแทบจะโยนน้ำแกงหวานในมือทิ้ง แต่ไม่กล้าไปเรียกคุณหนูใหญ่ ทำได้เพียงแกล้งระคายคอ กระแอมออกมาเสียงดัง

ถึงแม้ก่อนหน้านี้หลี่รั่วฮุ่ยจะไม่เคยเจอฉู่จิ้งเฟิงมาก่อน แต่เห็นผมสีขาวเงินทั้งศีรษะของเขาก็รู้แล้วว่าเป็นผู้ใด

หลิวจ้งผู้เป็นสามีเพิ่งย้ายงานใหม่ ถูกย้ายไปอยู่ใต้ธงกองทหารเว่ยจื้อ อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางไปชายแดนทางเหนือ หากจะนับไปแล้ว กองทหารเว่ยจื้อก็เป็นคนใต้บัญชาของฉู่ซือหม่า

ตนเองมาพูดคำหยาบคายต่อหน้าผู้บังคับบัญชาของสามี ไม่เหมาะสมเลยจริงๆ แต่ในตอนนี้หลี่รั่วฮุ่ยสงสารน้องสาว จึงไม่สนใจอะไรมาก นางเป็นคนโมโหร้าย แม้ตอนแรกจะถูกกลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวฉู่จิ้งเฟิงทำให้หวาดกลัวตกตะลึง แต่จากนั้นก็เอ่ยปากพูดอย่างไม่ลดละ “คิดว่าท่านคงจะเป็นซือหม่ากระมัง”

ฉู่จิ้งเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่สั่งให้พ่อบ้านที่เดินตามมายื่นใบของขวัญไปให้ จากนั้นจึงกล่าว “วันนี้เอาสินสอดมาให้ดู ข้าสั่งให้พ่อบ้านเขียนใส่ใบรายการไว้แล้ว มีของบางอย่างที่ใช้ในพิธีวันนั้น หวังว่าคุณหนูใหญ่หลี่จะช่วยดูแทนฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ด้วย”

ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฉากเมื่อครู่ หลี่รั่วฮุ่ยก็คิดว่าถ้าจะมีเรื่องเพิ่มสู้มีเรื่องน้อยลงดีกว่า แต่ใบสินสอดนั้นนางขี้เกียจไปดู จึงเพียงแค่รับมันเอาไว้เท่านั้น

ฉู่จิ้งเฟิงย่อมรู้ว่าเหตุใดนางจึงมีท่าทีเช่นนี้ ในใจกลับคิดว่า…บุตรสาวคนโตสกุลหลี่แข็งกร้าวยิ่งกว่ามารดาเลอะเลือนผู้นั้นเสียอีก…และไม่รู้กาลเทศะมากกว่าเช่นกัน

แต่ว่าตอนนี้หลี่รั่วอวี๋หัวอ่อนกว่ามารดาของนาง นางคงนึกได้ถึงครั้งก่อนที่เขาแอบเข้ามาในห้องของนาง จึงไม่ยอมสวมรองเท้า ลากเพียงเกือกไม้พุทราคู่หนึ่ง ก้มหน้าพยายามหลบเลี่ยงชายสูงใหญ่ แล้ววิ่งไปเล่นที่สวนดอกไม้เล็กข้างเรือน

ฉู่จิ้งเฟิงหลุบตาลง ขนตาโค้งงอนปิดบังแววตาเย็นเยือกของเขา หลังจากหลี่รั่วอวี๋วิ่งออกไปแล้ว เขาก็ตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้ ท่าทางเป็นธรรมชาติราวกับเดินเข้าห้องนอนของตนเอง หลี่รั่วฮุ่ยไม่ดูใบสินสอด เขาก็ไม่ได้เร่ง เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้น เคาะนิ้วบนที่วางมือบนเก้าอี้แล้วพูดว่า “คุณหนูใหญ่ไม่วางใจเช่นนี้ จิ้งเฟิงเข้าใจ แต่ข้ากับแม่นางรั่วอวี๋รู้จักกันมานานแล้ว แต่งกับนางล้วนเป็นความจริงใจ ขอให้คุณหนูใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง”

หลี่รั่วฮุ่ยกัดริมฝีปาก ทว่าคำพูดที่เก็บกดอยู่ในใจกลับพ่นออกมาในที่สุด “ใต้เท้ากับน้องสาวข้ารู้จักกันมานานแล้วหรือ แต่ไม่เคยได้ยินนางพูดถึงใต้เท้าเลย ไม่รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ ซือหม่าใคร่ครวญรอบคอบดีแล้วหรือ ท่านควรจะรู้ว่าด้วยนิสัยน้องข้าตอนที่ยังเป็นปกติ คงไม่เหมาะจะแต่งเข้าสกุลสูงศักดิ์ นางมีความคิดเป็นของตนเองมาตลอด ยากจะเป็นฮูหยินขุนนางที่อยู่ในกฎระเบียบได้ อีกอย่าง ซือหม่าต้องรู้ว่ายามนี้หลี่รั่วอวี๋ไม่ใช่หลี่รั่วอวี๋คนเดิมอีกแล้ว หลี่รั่วอวี๋ที่ฉลาดเฉลียวเลื่องลือไปทั่วผู้นั้นตอนนี้เป็นเพียงคนสมองเสื่อมที่ไม่รู้เรื่องราว ความสงสารของท่านซือหม่าที่มีต่อนางในตอนนี้ไม่ได้โกหก แต่ในอนาคตเล่า ถ้านางอายุมากความงามถดถอยไม่มีความสดใสของเด็กสาวแล้ว มิหนำซ้ำยังโง่เขลาไม่รู้ความเช่นนี้อีก ใต้เท้าท่านยังจะสงสารนางเช่นนี้อีกหรือ”

หลี่รั่วฮุ่ยบีบถามไม่ลดละ แต่ฉู่จิ้งเฟิงกลับมีสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะพูดเสียงเรียบว่า “เช่นนั้นคุณหนูใหญ่หลี่กล้ารับรองหรือไม่ว่า รอจนเจ้าอายุมากความงามถดถอย สามีของเจ้าจะรักทะนุถนอมเจ้าเหมือนที่ผ่านมา ไม่ลดลงแม้แต่น้อย”

คำพูดนี้ถามถูกจุดสำคัญ คำพูดโหดร้าย มีเพียงหลี่รั่วฮุ่ยเองที่รู้ดีแก่ใจ สามีของนางหลิวจ้งวรยุทธ์แกร่งกล้า ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นขุนนางเล็กๆ ผู้หนึ่ง แต่มีอนาคตไกล ตอนแรกท่านพ่อของนางพอใจที่ครอบครัวของเขามือสะอาด และมีความสามารถ ไม่มีความรู้สึกของบัณฑิตที่ดูถูกพ่อค้าเลย จึงได้ให้นางแต่งงานกับเขา

เริ่มแรกสองคนก็มีความรักหวานชื่น แต่การใช้ชีวิตที่น่ากลัวที่สุดคือมีนิสัยเหมือนกันเกินไป หลี่รั่วฮุ่ยมีนิสัยแข็งกร้าว หลิวจ้งก็มีอารมณ์ร้อน ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองก็มีปากเสียงเรื่องทั่วไปบ่อยครั้ง

คนโกรธที่น่ากลัวที่สุดคือพูดไม่เลือกคำ กระทบกระทั่งไปมา ทำลายความรู้สึก ในตอนที่หลี่รั่วฮุ่ยตั้งครรภ์ หลิวจ้งได้ตามเพื่อนร่วมงานไปดื่มสุราที่หอคณิกา และได้ส่งสายตาไปมากับนางโลมผู้หนึ่ง นางโลมผู้นั้นพูดคำอ่อนหวานเข้าอกเข้าใจผู้คนมาจนชิน นานวันเข้าก็ทำให้หลิวจ้งหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น รวบรวมเงินกับเพื่อนร่วมงานไถ่ตัวนางโลมผู้นั้นออกมา และเลี้ยงดูไว้นอกคฤหาสน์

แต่หลี่รั่วฮุ่ยกลับไม่รู้เรื่องราว จนกระทั่งหนึ่งปีก่อน นางไปที่ตลาดเห็นสามีพาหญิงท้องโตผู้นั้นไปซื้อผ้าฝ้าย รองเท้าและหมวกที่เด็กใช้ในร้านขายของ จึงได้รู้ว่าสามีตนเองลอบเลี้ยงหญิงงามเอาไว้

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ร้องไห้โวยวายไปก็ไร้ประโยชน์ จึงทำตามคำที่เพื่อนร่วมงานของหลิวจ้งมาช่วยพูดเจรจา… นายกองหลิวทำเช่นนี้นับว่ามีคุณธรรมมากแล้ว รู้ว่านางใจร้อนขี้หึง รับอนุไม่ได้เอาเข้าคฤหาสน์นับว่าไว้หน้าภรรยาเอกอย่างนางมากแล้ว

แม้แต่ท่านแม่ของนางยังตำหนินางว่ามีใจอิจฉามากเกินไป ทำให้สามีรับอนุแล้วก็ยังไม่กล้าพาเข้าบ้าน