ทดลองอ่าน สะดุดรักร้อยโล บทที่ 2 – บทที่ 3

สาวหน้าคมผมสีน้ำตาลประกายแดงซอยสไลด์จนสั้นกุดมาในลุคมินิมอล เสื้อยืดตัวโคร่งสีเทาท็อปดาย ยีนทรงบอย กับรองเท้าผ้าใบทรงโลฟเฟอร์ เจ้าตัวเป็นถึงกองบรรณาธิการและมีหุ้นส่วนในสำนักพิมพ์นิตยสารหนังสือวัยรุ่นชั้นนำของประเทศที่เด็กผู้หญิงวัยใสร้อยละเก้าสิบต่างต้องรู้จักกันเป็นอย่างดี ในมือชนาพรหรือ ‘เป็ด’ ถือช่อดอกลิลลี่สีขาวขนาดใหญ่เดินมาหยุดยื่นให้กับเพื่อนรัก ตามด้วยจูบแสดงความยินดีข้างแก้มซ้ายและขวา

“คอนแกรทูเลชั่นส์นะจ๊ะเพื่อน”

ชนาพรคือเพื่อนสาวคนสนิทของภาพฟ้าตั้งแต่สมัยมัดผมแกละสองข้าง กระโดดหนังยางอีลอยลม และเป็นรูมเมตคนเดียวกันกับที่เทรนเนอร์สาวได้กล่าวถึงไปบนเวทีประกวด ถ้าไม่ได้ชนาพรมาช่วยในวันนั้นก็คงไม่มีเธอยืนอยู่ในวันนี้ จึงไม่แปลกที่เธอกับชนาพร แค่หันมาสบตากันก็รู้ใจ รู้ไส้ รู้พุง

“โอ๊ย…” ภาพฟ้ายิ้มกว้าง ใช้แขนข้างนึงเกี่ยวรับดอกไม้ช่อโตมาถือไว้ ขณะยกมืออีกข้างทาบกับอกด้านซ้ายพลางกล่าวน้ำเสียงสั่น “ซาบซึ้ง”

“ที่ฉันฝ่ารถติดมาแสดงความยินดีกับแกทันน่ะเหรอ?”

“ไม่ใช่ย่ะ ซึ้งตรงที่ทะเลเกลืออย่างแกซื้อดอกไม้มาให้ต่างหาก”

“แหม…แกยังไม่รู้อะไร ฉันนี่ถึงกับยืนร้องไห้หน้าเคาน์เตอร์ตอนจ่ายเงินเลยนะเว้ย” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังใช้มือลูบกระเป๋าสตางค์ตัวเองทำตาละห้อย “แต่ก็เอาเถอะเพื่อเพื่อน เพราะยังไงแกกับฉันก็ต้องหารค่าน้ำค่าไฟกันอยู่แล้ว เอาไว้ฉันแอบไปบวกเพิ่มเอาตรงนั้นแล้วกัน”

“ยายเป็ด!”

“Just kidding น่า!”

ภาพฟ้ารวบช่อดอกไม้แสดงความยินดีและรางวัลที่เพิ่งได้รับมาขึ้นเต็มสองวงแขน แล้วใช้สายตาเหล่ของที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะ

“มีน้ำใจไหม”

“อ้าว แล้วแฟนแกไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาช่วยแกแบก”

“ก็บอกว่ายังไม่ใช่แฟน แค่ดูๆ กันอยู่ยูโนว?” ภาพฟ้ายืนจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง จนเพื่อนพยักหน้ารับทราบนั่นแหละเจ้าตัวถึงจะยอมพูดต่อ “รายนั้นบอกให้ไปเจอกันที่ลานจอดรถเลย เห็นว่าจะได้ลูกค้ารายใหญ่”

“ก็แหงล่ะ แกได้รับตำแหน่ง ธุรกิจของหมอนั่นก็ได้โปรโมตไปด้วย”

“ก็ดีนี่ ถ้าแฟนในอนาคตของฉันจะรวยวันรวยคืน”

“จ้า แล้วทำเป็นปากแข็ง ไม่ใช่แฟนๆ”

“ก็ยังไม่ใช่แฟนไง นี่ก็พูดมากอยู่ได้” เทรนเนอร์สาวขี้เกียจจะยืนต่อล้อต่อเถียงอยู่กับเพื่อนในห้องแต่งตัวผู้เข้าประกวดนาน แม้ว่าจะไม่มีใครแล้วก็ตาม แต่หน้าต่างมีหูประตูมีช่องจึงตัดบทเอาแบบดื้อๆ “รีบแบกรีบตามฉันมาไวๆ มันหนัก”