บทที่ 2
อดีตรักสุดติสต์
เช้าวันจันทร์ของสัปดาห์ต่อมา เรมิตาบอกสองสาวหุ้นส่วนว่าหล่อนหาทำเลทองสำหรับเปิดไฮเฮลตี้ (Hi Healthy) ร้านอาหารออร์แกนิกของทั้งสามคนได้เรียบร้อยแล้ว เป็นคอมมิวนิตี้มอลล์ย่านออฟฟิศคนกรุง อยู่ใกล้รถไฟฟ้า เดินทางสะดวก แถมยังมีสถานออกกำลังกายชื่อดังแห่งยุคอยู่บนชั้นสองของตึกเดียวกัน ซึ่งส่งผลดีต่อร้านของพวกเธอ เพราะเหล่าคนดูแลสุขภาพคือกลุ่มเป้าหมายหลักในแผนธุรกิจ ซ้ำโชคดีคูณสอง เนื่องจากได้ค่าเช่าพื้นที่ต่ำกว่าราคาตลาดเพราะเจ้าของสถานที่เป็นเพื่อนสนิทกับมารดาของหล่อน
ขณะที่โสตรับฟังรายละเอียดเงื่อนไขสัญญาเช่าจากเรมิตาคร่าวๆ ทว่าในสมองและหัวใจของชนาพรกลับบังเกิดความว้าวุ่นจนไม่มีสมาธิตลอดการเดินทางมายังสถานที่จริง และทันทีที่เห็นตึกดังกล่าว ดวงตาสีนิลถึงกับฉายแววตื่นตระหนก ก่อนจะหันไปสบตากับภาพฟ้าที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ฉันให้คนไปเช็กมาแล้ว เฮลตี้เรียลเป็นฟิตเนสที่กระแสดีในโลกออนไลน์มากเลยนะ ถ้าสมมติอนาคตได้จับมือทำธุรกิจร่วมกัน บอกเลยจ้ะว่าไฮเฮลตี้ของพวกเราปังแน่!” คนมองการณ์ไกลพูดจบแล้วถึงสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนอีกสองคนได้ “เฮ้ย! เป็นไรกัน”
“เปล่า!!!” สองสาวมีพิรุธปฏิเสธโพล่งโดยพร้อมเพรียง คนหนึ่งส่ายหัวพึ่บพั่บ ส่วนอีกคนโบกมือเป็นพัลวัน
โกหก เรมิตาทันได้แค่คิดในใจ เพราะรถตู้คันหรูของคฤหาสน์ปกรณ์เกียรติหยุดล้อตรงหน้าสถานที่ที่จะเช่าเรียบร้อยแล้ว ประจวบกับจวนใกล้เวลานัดหมายกับเจ้าของพื้นที่พอดี หล่อนเลยหยุดคาดคั้นเพื่อนต่อ ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้จนลืมไปในที่สุด
หลังจากเจรจาตกลงเซ็นสัญญาเช่าเรียบร้อย ชนาพรขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน ในขณะที่เรมิตากับภาพฟ้าแยกกลับไปรอที่รถตู้ หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จสรรพ ระหว่างเดินกลับไปหาเพื่อนสองคนที่รถ กลิ่นหอมจากเครื่องดื่มกระตุ้นสมองชวนให้ทาสกาแฟอย่างเธอสะดุด จึงกวาดสายตามองหาต้นตอจนเจอร้านคาเฟ่น่านั่งอยู่ตรงหัวมุมบันไดเลื่อน
มือบางผลักประตูเข้าไปในร้านเครื่องดื่ม ภายในตกแต่งสไตล์สแกนดิเนเวียน เน้นใช้สีขาวให้ลูกค้าเห็นแล้วละมุนตา ได้กลิ่นหอมกรุ่นจากการคั่วเมล็ดกาแฟสดลอยฟุ้งแตะจมูก บรรยากาศดีงาม รสชาติกาแฟมีรางวัลการันตี แถมบาริสต้ายังงานดีเลยทีเดียว เรียกว่าครบถ้วนทุกองค์ประกอบร้านกาแฟในอุดมคติจริงเชียว ชนาพรชื่นชมการเก็บรายละเอียดของเจ้าของร้านอยู่ในใจ
“แบล็กค็อฟฟี่ฮันนี่แก้วนึงค่ะ” พูดพลางชูนิ้วบอกจำนวนคนรับออเดอร์
หลังจากชำระค่าเครื่องดื่มและได้รับเงินทอนมา ชนาพรจึงถอยจากเคาน์เตอร์แคชเชียร์เพื่อให้ลูกค้าคนอื่นจ่ายเงินต่อ ทว่าในจังหวะหมุนตัวเตรียมไปนั่งรอรับกาแฟก็ชนเข้ากับร่างหนาของใครคนหนึ่งเข้า
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ”
“…”
…ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก เพราะความเงียบ ทำให้เธอคิดว่าอีกฝ่ายคงโกรธมาก คนกำลังยัดเงินทอนใส่กระเป๋าสตางค์เลยรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อขอโทษอีกรอบ
“…”
“…”
“พี่ภูมิน…”
ภาพความทรงจำในอดีตสมัยตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งย้อนกลับเข้ามาในหัว ภูมิน หนุ่มหล่อมาดเซอร์ รุ่นพี่คณะสาขาวิชาการโฆษณา ชนาพรจำได้รางๆ ว่าแอบปิ๊งเขาในงานรับน้อง จังหวะตกหลุมรักเกิดตอนที่หนุ่มรุ่นพี่ดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่บนเวที หลังจากนั้นไปอีกหนึ่งปีเรมิตาได้รู้จักกับเพื่อนในแก๊งของภูมิน เพื่อนคนนั้นเลยอาสาเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ จนเธอกับเขาคบกันเป็นแฟนอยู่ช่วงหนึ่ง แต่แล้วความติสต์แตกของอีกฝ่ายก็ทำให้ทั้งคู่เลิกรากันไป
“อ้าว น้องเป็ด” เขาทักทายเธอด้วยรอยยิ้มดีใจ รอยยิ้มนั้นดูไม่เปลี่ยนไปเลย “สบายดีไหมเรา”
ชนาพรแย้มยิ้มตอบ “สบายดีค่ะ โหย…ไม่ได้เจอพี่ภูนานมากเลย สบายดีนะคะ?”
“พี่สบายดี แล้วนี่น้องเป็ดมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
“อ๋อ พอดีเป็ดมาคุยธุระค่ะ แล้วพี่ภูล่ะคะมาทำอะไรแถวนี้”
“พี่แวะมาหาลูกค้าน่ะ แต่เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อยเลยมาหากาแฟดื่ม ไม่งั้นได้คุยกับลูกค้าเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวแน่ๆ” พูดจบก็ขำนำร่องให้คู่สนทนาขำตาม
“แบล็กค็อฟฟี่ฮันนี่ได้แล้วค่ะ”
เสียงใสจากพนักงานในร้านดึงความสนใจของชนาพรไปจากภูมิน เธอหันหลังเดินไปหยิบแก้วกาแฟพลาสติกที่ทำจากพืช และไม่ลืมกล่าวคำขอบคุณ
“เป็ดต้องขอตัวก่อนนะคะพี่ภู ดีใจที่ได้เจอกันนะคะ”
“อืม ยินดีที่ได้เจอกัน” ภูมินพยักหน้าพลางยิ้มตอบเธอมา “เอ่อ เดี๋ยวก่อนน้องเป็ด!”
เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้คนที่เตรียมผลักประตูออกไปนอกร้านหันกลับไป
“พี่ขอไลน์เราไว้หน่อยได้ไหม”
หลังแยกจากภูมินแล้ว คนรีบร้อนจึงจ้ำอ้าวไปยังลานจอดรถทันที เนื่องจากถูกเพื่อนสาวทั้งสองโทรตามไม่หยุด เลยไม่ทันระมัดระวังชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเข้า เป็นเหตุให้กาแฟในแก้วที่ถืออยู่กระฉอกใส่เสื้ออีกฝ่ายเลอะเป็นวงกว้าง ริมฝีปากสีส้มอิฐถึงกับเปิดอ้าค้าง มองสำรวจคราบสกปรกสีน้ำตาลบนเชิ้ตสีขาวสะอาดด้วยแววตาตื่นตระหนก
“Oops! ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ” มือสวยยกไหว้ปลกๆ ก่อนจะเงยหน้ามาเห็นว่าใครคือคู่กรณีของตัวเองเต็มตา “ฉันไม่ได้ตั้ง…นาย!”
แทนคุณหลุดคำสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นเสื้อตัวเก่งของเขามีรอยเปื้อน พอยิ่งรู้ว่าคนนิสัยซุ่มซ่ามไม่ใช่ใครอื่นไกล ไฟโทสะก็แทบจะพวยพุ่งออกมาจากกลางกะโหลกเสียให้ได้ ทำไมหนอทำไม เจอเจ้าหล่อนทีไร เขาถึงซวยทุกที
“ยายเป็ด! เธออีกแล้วเหรอ” แทนคุณชักสีหน้าใส่อีกฝ่าย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ชนาพรยอมรับผิดอย่างไม่ขัดขืน และพร้อมจะชดใช้ค่าเสียหายให้คู่กรณีเต็มอัตรา แต่พอเห็นคนตัวสูงทำหน้ายักษ์ใส่ เธอเลยนึกหมั่นไส้กลอกตามองบนกลับบ้าง ปัดโธ่! แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวมันจะราคาเท่าไหร่กันเชียว “นายจะให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามา ฉันกำลังรีบ”
“สามหมื่นสี่”
“สามหมื่นสี่!” ชนาพรตกใจเบิกตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศพลางทวนราคาที่เธอได้ยินอีกครั้ง “จะบ้าเหรอ แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาเนี่ยนะ”
“Balenciaga รุ่น double-faced cotton shirt สีขาวไซส์สี่สิบสี่” แทนคุณเอ่ยเสียงเรียบ ไม่คิดสนใจอาการตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย
ติดแบรนด์! ใส่ยี่ห้อธรรมดาจะตายหรือยังไง
ชนาพรแอบค่อนขอดคู่กรณีของตัวเองอยู่ในใจพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือแล้วหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา หมายจะกดเปิดแอพพลิเคชั่นธนาคารเตรียมโอนค่าเสียหายชดใช้ให้กับอีกฝ่าย ใบหน้าที่แสดงความอวดดีเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเรียบตึง ทว่าในใจกำลังโอดครวญอย่างหนัก มันจบแล้ว ฉายาทะเลเกลือที่เพื่อนสนิทมอบให้สมัยก่อร่างสร้างตัวกำลังจะถูกทำลายลงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เพราะเธอกำลังจะจ่ายเงินซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ภายนอกดูสุดแสนธรรมด๊าธรรมดา แต่สนนราคาอยู่ที่สามหมื่นสี่พันบาทถ้วน
“เลขบัญชี?”
แทนคุณขมวดคิ้วนิ่วหน้า “เลขบัญชีอะไร”
“ก็เลขบัญชีของนายไง ฉันจะโอนเงินให้” ชนาพรอธิบายให้คนเข้าใจอะไรยากฟัง ก่อนจะปิ๊งไอเดียประหยัดเงินในกระเป๋าสตางค์ได้กะทันหัน “แต่ถ้านายอยากจะให้ฉันซัก…”
“ไม่” แทนคุณพูดแทรกทันที เขาไม่คิดจะฟังข้อเสนอของเธอจนจบประโยค
คนผิดหวังหน้างอง้ำ “งั้นก็เอาเลขบัญชีนายมา จะได้จบๆ”
“ทำไมต้องให้”
“เอ๊า! ก็ฉันทำกาแฟหกใส่เสื้อบาเลนเซียก้าของนายไง ฮั่นแน่…หรือว่านายจะใจดี ยอมให้ฉันเอาเสื้อไปซักแล้วใช่ไหม”
นัยน์ตาสีนิลเปล่งประกายความหวัง จำนวนเงินสามหมื่นสี่พันบาทมันไม่ใช่น้อยๆ เลยสำหรับคนฐานะปานกลางอย่างชนาพร แม้ครอบครัวจะมีกิจการหอพักให้เช่า แต่ปัจจุบันคุณวารีแม่บังเกิดเกล้าดูแลอยู่คนเดียว เหตุเพราะเธอดันชอบงานด้านนิเทศมากกว่า เลยไม่ยอมช่วยกิจการทางบ้าน ค่าเช่าทุกเดือนจึงตกเป็นของผู้ดูแลทั้งหมด ไม่กระเด็นมาทางเธอเลยสักสตางค์แดงเดียว หนำซ้ำสำนักพิมพ์ไอเลิฟกำลังจะประกาศปิดตัวลง ส่งผลให้หญิงสาวขาดรายได้หลัก และล่าสุดเธอเพิ่งจะควักเงินก้อนใหญ่เอาไปลงทุนเปิดร้านอาหารกับเพื่อน เรียกว่ามีแต่รายจ่าย ไม่มีรายได้เข้ามาเลย จากคนที่เคยมีกระแสเงินสดหมุนเวียนในบัญชีสม่ำเสมอ กลับกลายเป็นมนุษย์ที่กำลังก่อร่างสร้างตัวใหม่อีกครั้ง
ฉะนั้นอะไรประหยัดได้ก็อยากจะประหยัด
“ไม่ใช่”
”เอ๊า!” สีหน้าชนาพรฉายแววหงุดหงิด เนื่องจากเดาใจคู่กรณีไม่ถูก “นายจะเอายังไงกันแน่”
ร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบโค้งตัวลงพลางยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ คนเตี้ยกว่าตัวเองสามสิบเซนติเมตร “ทำไมฉันจะต้องเสียเวลาไปซื้อเองด้วย”
เยอะ! คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของหญิงสาว ขาขาวเขยิบถอยห่างจากคนได้ทีก็เอาใหญ่พลางมองปะหลับปะเหลือก ขออย่าให้ถึงทีของฉันบ้างแล้วกัน จะเอาคืนให้น้ำตาตกในเลยคอยดู
“ได้ พรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงฉันจะเอาเสื้อไปฝากไว้ที่ฟร้อนต์เฮลตี้เรียล” ชนาพรเบ้ปาก ไม่อยากจะบอกเรมิตาว่าเฮลตี้เรียลฟิตเนสที่หล่อนหมายมาดอยากร่วมงานด้วยน่ะ มีเจ้าของเป็นคนกวนประสาทแค่ไหน ดูรอยยิ้มผู้ชนะของเขาสิ เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ชะมัด
“อาการเธอเป็นยังไงบ้าง” แทนคุณมองคนทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกด้วยสายตาเรียบเฉย เขายืนรอฟังคำตอบจากเธออยู่หลายวินาที ก่อนตัดสินใจกล่าวตัดบท “ไม่ต้องคิดเยอะ ฉันแค่ถามตามมารยาท”
ชนาพรกระแอมในลำคอ หลังจากพยายามปรับอารมณ์ตามชายหนุ่มให้ทัน คำถามแรกของเขาทำให้เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเอง นึกชมว่าอีกฝ่ายก็มีส่วนดีอยู่เหมือนกัน อุตส่าห์ห่วงใยถามไถ่ถึงอาการเป็นลมของเธอครั้งก่อน แต่พอได้ฟังประโยคหลังเท่านั้นแหละ เธอขอทวงคืนความรู้สึกดีๆ และคำชมกลับมาให้หมด
พอได้สติหญิงสาวจึงเชิดหน้า หมายจะต่อกรกับคนตัวสูง เลยทำให้สายตาเธอประสานเข้ากับนัยน์ตาสีครามพอดิบพอดี พลันนั้นหัวใจของผู้หญิงฝีปากกล้าก็กระตุกวูบ ราวกับความรู้สึกส่วนลึกที่เจ้าตัวพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ถูกปลุกให้ออกมาโลดแล่น ในขณะเดียวกันความเคืองขุ่นในตอนแรกกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกน้อยใจอย่างไม่ทันรู้ตัว พานให้ตอบคำถามอีกฝ่ายด้วยวาจาประชดประชัน
“สบายดีมาก แต่จะดียิ่งกว่านี้ถ้าไม่ได้เจอนายอีกเลยตลอดชีวิต”
คนถูกตัดพ้ออยู่แต่หารู้ตัวไม่กำลังคิดในใจพอดีว่าระยะนี้เจอผู้หญิงตรงหน้าทีไร เขามีเรื่องให้ต้องวุ่นวายตลอด จึงพยักหน้างึกๆ คล้อยตามคำพูดเธอ “เช่นกัน ฉันเห็นด้วย”
ทว่าคำตอบของแทนคุณกลับไปกระตุ้นให้ชนาพรหัวเสียอย่างประหลาด จากตอนแรกตั้งใจจะแดกดันให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ แต่กลายเป็นเธอรู้สึกแย่เสียเอง “นายนี่มัน…น่ารำคาญที่สุด!”
คำต่อว่าทำให้แทนคุณกดหัวคิ้วเข้าหากันนิดหนึ่ง มองตามคนที่ถลึงตาใส่เขาด้วยท่าทางหงุดหงิด ก่อนจะทำหน้าบูดแล้วหันหลังเดินสะบัดตูดจากไป นี่ขนาดว่าเขาแสดงความคิดเห็นตรงกับคุณเธอแล้วแท้ๆ ยังมีเรื่องให้อารมณ์เสียใส่กันอีกหรือ ชายหนุ่มส่ายศีรษะระอาเบาๆ พลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้ช่างเอาใจยากเหลือเกิน ใครได้ไปเป็นแฟนมีหวังปวดหัวตาย
ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ เวลา 12.00 น.
Comments
comments
No tags for this post.