ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 10-บทที่ 12

ทว่ายามนี้เหยาซื่อสวมเสื้อผ่าหน้าที่ทำจากผ้าไหมหางโจวสีถั่วเขียวปักลายใบไผ่และดอกกล้วยไม้ตรงคอเสื้อ คู่กับกระโปรงจีบเล็กผ้าไหมสีฟ้าอ่อน ปิ่นหงส์ห้าหางที่ปักอยู่บนมวยผมดูระยิบระยับวับวาวท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามสายัณห์ ทำให้มีลักษณะของนายหญิงผู้สูงศักดิ์ขึ้นมาในบัดดล

เจียงชิงเซวียนและซุนอี๋เหนียงตระหนกตกใจได้ครู่หนึ่ง พวกนางทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนคารวะเหยาซื่อ เอ่ยเรียกนางว่า “นายหญิง”

ในใจเหยาซื่อยังไม่ชินกับการมีผู้อื่นคารวะตนเองเช่นนี้ ทว่าก็นึกถึงคำพูดของเจียงชิงหว่านเมื่อบ่ายขึ้นได้จึงรับการคารวะ พยักหน้าให้พวกนางสองคนด้วยความเมตตาอ่อนโยน จากนั้นก็พาเจียงชิงหว่านก้าวไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเจียง

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเห็นเหยาซื่อมีท่าทางเช่นนี้ก็ตกใจอยู่บ้าง คล้ายรู้สึกว่าที่ผ่านมาอีกฝ่ายเป็นเพียงลูกตาของปลาที่ตายแล้ว ยามนี้เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าหรูหรา บนหน้าผัดแป้งแต้มชาดบางๆ ก็ถึงกับกลายเป็นไข่มุกขึ้นมา ซ้ำยังเป็นไข่มุกที่มีระดับความมันวาวดียิ่งอีกด้วย

ทว่าจะอย่างไรฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็เห็นโลกมามาก ตกตะลึงไปพริบตาเดียวก็บอกให้เหยาซื่อกับเจียงชิงหว่านนั่งลงด้วยสีหน้าเป็นปกติทันที จากนั้นก็ถามพวกนางว่าที่พักเป็นอย่างไร คุ้นชินหรือไม่

เหยาซื่อกล่าวตอบอย่างนอบน้อมเสร็จก็ถึงคราวของเจียงชิงหว่าน นางตอบว่า “ท่านย่า ข้าไม่อยากอยู่ที่เรือนปี้อู๋เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจึงถามนาง “ไฉนถึงไม่อยากอยู่ ที่นั่นไม่ดีหรือไร”

หัวคิ้วของฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเริ่มขมวดอยู่บ้าง รู้สึกว่าเมิ่งอี๋เหนียงเป็นคนทำงานไม่เป็น จะต้องไม่ได้เก็บกวาดเรือนปี้อู๋ให้เรียบร้อยเป็นแน่ เจียงชิงหว่านถึงได้ไม่อยากอยู่ที่นั่น

กลับได้ยินเจียงชิงหว่านตอบว่า “ที่นั่นมิได้มีอะไรไม่ดี เพียงแต่ข้ายังอยากอยู่กับท่านย่า ท่านย่าเคยบอกว่าจะสอนหนังสือข้า จะไม่รักษาคำพูดไม่ได้นะเจ้าคะ”

ก่อนหน้านี้เจียงชิงหว่านได้ถามสาวใช้มาแล้ว รู้ว่าเรือนปี้อู๋อยู่ห่างจากเรือนซงเฮ่อไกลพอสมควร แค่คิดว่าวันหน้าต้องมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเจียงทุกเช้าเย็น อาหารสามมื้อก็ล้วนต้องมากินที่เรือนอีกฝ่าย นางไม่อยากยุ่งยากปานนั้น มิสู้พักอยู่ที่เรือนซงเฮ่อเสียเลยจะดีกว่า

ที่สำคัญที่สุดคือเจียงชิงหว่านคิดมาอย่างละเอียดแล้วว่านางกับเหยาซื่อเพิ่งจะมาถึงจวนหย่งชางป๋อแห่งนี้ ยังยืนหยัดได้ไม่มั่นคง เจียงชิงอวี้ดูท่าทางเป็นคนหยิ่งผยองกำเริบเสิบสาน เมิ่งอี๋เหนียงก็เป็นคนน้ำนิ่งไหลลึกนัก เจียงเทียนโย่วก็ยืนอยู่ฝ่ายพวกนาง นางกับเหยาซื่อต้องหวังพึ่งพาเขาไม่ได้แน่นอน เหลือแค่เพียงหวังพึ่งต้นไม้ใหญ่อย่างฮูหยินผู้เฒ่าเจียงผู้นี้แล้ว

จะอย่างไรก็เคยใช้ชีวิตด้วยกันมาหลายปี นางตั้งใจเอาใจฮูหยินผู้เฒ่าเจียงอีกสักหน่อย ไม่เชื่อหรอกว่านางกับเหยาซื่อจะมีชีวิตที่ไม่ดีในจวนหย่งชางป๋อแห่งนี้

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 27 ส.ค. 64 เวลา 12.00 น.