ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 3-4

วันต่อมาจี้ชิงอิ่งนัดพบกับผู้กำกับภาพยนตร์

‘Longevity’ เป็นภาพยนตร์ยุคสาธารณรัฐเรื่องหนึ่ง พล็อตไม่นับว่าแปลกใหม่ ทว่าเนื้อเรื่องไม่เลวเลยทีเดียว

เพื่อแสดงความจริงใจผู้กำกับถึงขั้นให้เธออ่านบทละครส่วนหนึ่งก่อน พูดตามความจริงจี้ชิงอิ่งรู้สึกใจเต้นเล็กน้อย ทว่าการใจเต้นประเภทนี้ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอรับงานที่เปลืองแรงงานนี้

ความจริงใจของผู้กำกับเต็มเปี่ยมและไม่ได้เอ่ยว่าเธอจะต้องรับงานเช่นกัน เพียงเชิญเธอมาพูดคุยแล้วถือโอกาสดูสถานที่ถ่ายทำของพวกเขาเท่านั้น

เมื่อจี้ชิงอิ่งเดินทางมาถึงสถานที่ที่นัดไว้ ผู้กำกับกวนและนักเขียนบทก็มาถึงแล้ว

ผู้กำกับกวนอมยิ้มมองเธอ “อาจารย์จี้”

จี้ชิงอิ่งยิ้มพลางมองทั้งสองคนตรงหน้า “ผู้กำกับกวน เรียกฉันว่าชิงอิ่งก็พอค่ะ คำว่าอาจารย์ไม่กล้ารับไว้”

ผู้กำกับกวนพยักหน้าแล้วเอ่ยถาม “คิดว่าที่นี่เป็นยังไงบ้างครับ”

สถานที่ที่ผู้กำกับกวนจองไว้เป็นเมืองจำลองสำหรับถ่ายทำภาพยนตร์ที่พวกเขาเลือกมาเป็นฉากในการถ่ายทำ มีรูปแบบการดำเนินชีวิตในยุคสาธารณรัฐอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งปลูกสร้างหรือสภาพแวดล้อมโดยรอบล้วนทำให้ผู้คนเกิดภาพลวงตาที่พาตัวเองเข้าไปอยู่ในยุคสมัยนั้นได้

จี้ชิงอิ่งสัมผัสบรรยากาศของที่นี่อย่างเลื่อนลอยโดยไม่ได้พูดอะไร

ผู้กำกับกวนชำเลืองตามองเธอ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์จี้ คุณเคยคิดที่จะให้นักแสดงสวมชุดที่คุณออกแบบเดินมาตรงหน้าผู้ชม ให้ทุกคนรู้จักคุณ รู้จักกี่เพ้าที่คุณออกแบบไหมครับ” เขาหยุดลงชั่วขณะ ค่อยๆ ชี้นำอย่างเป็นระบบ “กี่เพ้าไม่เป็นที่นิยมมานานแล้ว หรือว่าอาจารย์จี้ไม่อยากให้วัฒนธรรมเครื่องแต่งกายที่ค่อยๆ ถูกทุกคนลืมเลือนนี้กลับมาเป็นที่นิยมอีกครั้งเหรอครับ”

อยาก ทำไมจะไม่อยากล่ะ

จี้ชิงอิ่งก็เป็นสามัญชนคนธรรมดาคนหนึ่งเช่นกัน เธอชื่นชอบกี่เพ้า เป็นเพราะได้ยินได้เห็นมาตั้งแต่เด็ก และเพราะปัจจัยอื่นๆ อีกต่างๆ นานา เธอรู้สึกมาตลอดว่ากี่เพ้าไม่ได้ด้อยไปกว่าเสื้อผ้าแฟชั่นอื่นๆ ตรงไหนเลย มันมีความงามที่เป็นรูปแบบเฉพาะของตัวเอง

แม้เธอจะไม่ได้คิดว่าตัวเองมีความสามารถมากมายถึงขนาดทำให้วัฒนธรรมการแต่งชุดกี่เพ้าที่ถูกทุกคนค่อยๆ ลืมเลือนกลับมาเป็นที่นิยมอีกครั้งได้ แต่ไม่พูดไม่ได้เลยว่าเธออยากจะนำกี่เพ้ากลับมาสู่สายตาของทุกคนใหม่อีกครั้งจริงๆ

ไม่ว่าเรตติ้งจะเป็นอย่างไร เธอก็อยากให้ทุกคนรู้ว่าแท้จริงแล้วกี่เพ้านั้นสวยงามเพียงใด

ขณะกำลังคิดจี้ชิงอิ่งก็ยิ้มอย่างจนปัญญาและกล่าวว่า “ผู้กำกับกวนเคยเรียนจิตวิทยาใช่ไหมคะ”

ได้ยินคำพูดนี้ของเธอผู้กำกับกวนก็ยิ้มอย่างเบิกบาน “จับใจอาจารย์จี้ได้ก็พอครับ” เขากล่าว “ผมหาข้อมูลของนักออกแบบมามากมาย คุณพิเศษที่สุด”

จี้ชิงอิ่งครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีก่อนช้อนตาขึ้นมองเขา “โอเคค่ะ” เธอพูดอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา “จริงๆ แล้วฉันก็อยากโปรโมตให้กี่เพ้าแพร่หลาย ให้ผู้คนรู้จักมากขึ้น”

ผู้กำกับกวนพยักหน้า “คุณลองทำดูได้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

การเซ็นสัญญาเป็นไปอย่างรวดเร็ว ผู้กำกับกวนเตรียมมาพร้อมสรรพ หลังจากจี้ชิงอิ่งตอบรับก็มีผู้ช่วยส่งสัญญามาให้เลย สัญญาไม่มีปัญหาใดๆ ปัญหาบางส่วนที่จี้ชิงอิ่งกังวลก่อนหน้านี้ก็มีการรับประกันทั้งหมด

เธอเชื่อมั่นในตัวผู้กำกับตรงหน้าคนนี้ และเชื่อมั่นในตัวเองด้วยเช่นกัน

หลังจากเซ็นสัญญาแล้วจี้ชิงอิ่งก็พูดคุยกับผู้กำกับกวนเกี่ยวกับข้อกำหนดเครื่องแต่งกายของตัวละครในภาพยนตร์ ผู้กำกับกวนบอกผลลัพธ์ที่ต้องการให้ปรากฏออกมาต่อเธอทีละอย่างๆ เธอเองก็มีความเข้าใจของตัวเองเช่นกัน
รอเมื่อพวกเขาพูดคุยกันเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าทางทิศตะวันตก แสงตะวันและก้อนเมฆงดงามเป็นพิเศษ

จี้ชิงอิ่งปฏิเสธที่จะให้ผู้กำกับกวนไปส่ง เธอเรียกแท็กซี่ออกไปเอง

“คุณผู้หญิง จะไปไหนครับ”

คนขับรถหันหน้ามามองเธอด้วยความประหลาดใจแวบหนึ่ง สายตาหยุดอยู่บนเสื้อผ้าของเธอ

จี้ชิงอิ่งพบเห็นบ่อยจนชินตาและไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาเป็นพิเศษ

เธอยิ้มบางๆ กล่าวว่า “ไปโรงพยาบาลเป่ยเฉิงหนึ่งค่ะ”

คนขับรถตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วรีบตอบรับ “ครับผม”

ภายในรถเงียบเชียบ คนขับรถคงรู้สึกเบื่อหน่ายจึงพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับเธอ

“ไปเยี่ยมเพื่อนเหรอครับ”

จี้ชิงอิ่งเอ่ยอย่างราบเรียบ “ไม่ใช่ค่ะ”

คนขับรถเหลือบมองเธอ ยังอยากจะพูดอะไรอีกหน่อยจี้ชิงอิ่งก็หลุบตาลงไปมองโทรศัพท์เสียแล้ว

เฉินซินอวี่ส่งข้อความมาเป็นจำนวนมากในช่วงบ่าย เมื่อตอบกลับไปแล้วจี้ชิงอิ่งถึงค่อยหันหน้าไปด้านข้าง เหม่อมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง