ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 3-4

บทที่ 4

หลังสิ้นเสียงของเขาอากาศบริเวณรอบๆ ก็เปลี่ยนเป็นเบาบางลง

พูดตามจริงแล้วจี้ชิงอิ่งไม่คิดว่าฟู่เหยียนจื้อจะเปิดโปงเธอ

เธอตื่นตระหนก ก่อนจะสบตากับเขา

นัยน์ตาสีอำพันของชายหนุ่มดูลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อยภายใต้สีรัตติกาล จี้ชิงอิ่งเก้อเขินไปชั่วขณะ จัดระเบียบความรู้สึกอย่างรวดเร็ว

“ใช่ค่ะ” เธอไม่มีความละอายแม้แต่น้อย ยิ้มพลางถามว่า “รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ”

ฟู่เหยียนจื้อไม่ได้พูดอะไร ขนตาของเขาหลุบลง สายตาหยุดอยู่บนมือของเธอที่ถือกระเป๋าอยู่ เนื่องจากความประหม่าหลังมือของเธอจึงมีเส้นเลือดดำปูดขึ้น

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ถอนสายตากลับ

ใจของจี้ชิงอิ่งกำลังเต้นตึกๆ ตักๆ

เธอค่อนข้างหยั่งความนัยของฟู่เหยียนจื้อไม่ออก ผู้ชายคนนี้กับคนที่เธอรู้จักก่อนหน้าไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไร

เธอไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่ก็เคยได้ยินเพื่อนพูดถึงสิ่งมีชีวิตประเภทผู้ชายว่าเป็นอย่างไร ทว่าฟู่เหยียนจื้อกลับแตกต่างกับสิ่งที่พวกเธอคุยกันก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

จี้ชิงอิ่งเม้มริมฝีปาก หาทางลงด้วยตัวเอง

“ฉันได้ยินมาว่าร้านซานสือดีที่สุดในแถบนี้ใช่ไหมคะ”

ฟู่เหยียนจื้อหยุดไปชั่วขณะก่อนจะตอบรับว่า “อืม”

ริมฝีปากของจี้ชิงอิ่งขยับเล็กน้อยขณะมองเขา “ถ้างั้น…”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฟู่เหยียนจื้อก็ดังขึ้น

เขารับสายอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย หันกายทำท่าจะเดินไปยังโรงพยาบาล

“ฮัลโหล”

“ฟู่เหยียนจื้อ ข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะนายน่ะเก็บไว้ให้ฉันเหรอ” สวีเฉิงหลี่หัวเราะเบาๆ “ขอบคุณนะ”

ฟู่เหยียนจื้อ “…”

“จริงสิ นายไปไหนน่ะ” สวีเฉิงหลี่มองไปรอบๆ ครั้งหนึ่ง เริ่มแกะห่อกล่องอาหารออก “นี่เป็นปริมาณของสองคนปะ ฉันต้องรอให้นายกลับมาก่อนแล้วค่อยกินไหม”

“…”

ฟู่เหยียนจื้อชำเลืองตามอง สายตาตกอยู่บนร่างของคนที่อยู่ข้างๆ

การเก็บเสียงของโทรศัพท์ไม่ได้ดีมากนัก จี้ชิงอิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของสวีเฉิงหลี่โดยไม่ตกหล่นสักคำเดียว

ในสายตาของเขา ตอนที่ได้ยินประโยคสุดท้ายแสงในดวงตาของเธอดูเหมือนจะจางลงเล็กน้อย มุมปากที่โค้งขึ้นก็ตกลงช้าๆ

เงียบไปสองสามวินาทีฟู่เหยียนจื้อก็กล่าวเสียงเย็นชา “ไม่ต้อง” เขาเอ่ยต่อ “นายกินเองเลย ฉันจะกลับไปทีหลัง”

สวีเฉิงหลี่เลิกคิ้ว “ทำไม ดึกดื่นป่านนี้นายยังมีธุระด่วนอีกเหรอ เดตกับแฟนหรือไง”

“ไม่ใช่” ฟู่เหยียนจื้อไม่ได้พูดอะไรกับอีกฝ่ายมาก เพียงกล่าวเสริมว่า “มีเรื่องด่วนก็โทรมาหาฉัน” แล้ววางสายไป

หลังจากเก็บโทรศัพท์เขาก็มองคนที่ยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ส่งเสียง “ไปกันเถอะ”

จี้ชิงอิ่งงุนงง มองเขาอย่างงงงัน “อะไรคะ”

ฟู่เหยียนจื้อเอ่ยอย่างเย็นชา “กินข้าวครับ”

ขณะที่มองชายหนุ่มก้าวเท้าเดินไปยังฝั่งตรงข้าม จี้ชิงอิ่งถึงเพิ่งจะมีท่าทีตอบสนองอย่างคนรู้สึกตัวช้า

ฟู่เหยียนจื้อตอบรับไปกินข้าวด้วยกันกับเธอ!

แม้ว่าอาจเป็นเพราะอาหารที่ตัวเองส่งให้เขาถูกคนอื่นกินไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เทียบกับให้เขากินอาหารที่ตัวเองส่งให้ จี้ชิงอิ่งเต็มใจให้เขากับเธอกินอย่างอื่นด้วยกันมากกว่า!

‘ด้วยกัน’ สองคำนี้ฟังแล้วทำให้คนใจเต้น!