ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 5-7

หลังจากกินอาหารกลางวันแล้ว ที่บริษัทของเฉินซินอวี่ยังมีงานอีกเธอจึงออกไปก่อน

ซย่าหรงเสวี่ยและจี้ชิงอิ่งก็ไม่ได้อยู่นานเช่นกัน กลับไปทำงานที่วิลล่าซึ่งผู้กำกับกวนเตรียมไว้

ครึ่งค่อนวันต่อจากนั้นจี้ชิงอิ่งก็วาดแบบร่างไปหลายต่อหลายชุด

ถึงตอนสุดท้ายเมื่อไม่มีไอเดียอะไรแล้วจึงได้เลิกงาน

เมื่อเธอกลับถึงบ้านที่มาเช่าใหม่นี้อีกครั้งก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

ขณะยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าหมู่บ้าน เธอก็ครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีว่าจะกลับบ้านเลยดีหรือไปเสี่ยงโชคที่โรงพยาบาลดีกว่า ทว่าเธอยังคิดไม่ออกข้อความของซย่าหรงเสวี่ยก็เด้งเข้ามาเสียก่อน

ซย่าหรงเสวี่ย : พี่ชิงอิ่ง ลืมบอกพี่ไปเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้านี้ที่พี่ให้ฉันส่งหนังสือและก็พวกเหล้าของพี่น่ะมาถึงหมดแล้วนะ วางไว้บนชั้นที่ห้องรักษาความปลอดภัย พี่อย่าลืมไปเอานะ

จี้ชิงอิ่งเลิกคิ้ว ก้มหน้าลงและอดยิ้มไม่ได้ ‘โอเค’

ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่ให้เธอไปที่โรงพยาบาลเสียแล้ว

ห้องรักษาความปลอดภัยใหญ่มากทีเดียว อยู่ที่ล็อบบี้ในชั้นหนึ่ง โดยมีชั้น G ซึ่งเป็นชั้นระดับพื้นดินเป็นส่วนหน้าของหมู่บ้าน

ทางด้านหนึ่งมีชั้นวางของอยู่สองสามชั้น ใช้วางพัสดุของลูกบ้านที่มารับไม่ทันโดยเฉพาะ

ตอนที่จี้ชิงอิ่งหาเจอก็ทึ่มทื่อไปสองสามวินาที

เธอคงจะลืมบอกซย่าหรงเสวี่ยว่าให้ส่งมาแค่ส่วนหนึ่งก็พอแล้ว เพราะยายเด็กคนนี้ส่งมาทั้งหมดเลยสองกล่องเต็มๆ

จี้ชิงอิ่งหายใจเข้าออกลึกๆ มองไปรอบๆ ทีหนึ่งก็ไม่เห็นรถเข็นคันเล็กเลย

เธอมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อยู่ และก้มตัวลงอุ้มกล่องใบเล็กขึ้นมา ส่วนกล่องอีกใบนั้นกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยว่ากัน

จริงๆ แล้วจี้ชิงอิ่งมีพละกำลังมากทีเดียว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออะไร ทว่าชุดกี่เพ้ามันผูกมัดเธอไว้

ตอนที่เข้าไปในลิฟต์จี้ชิงอิ่งก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าข้างหลังมีใครบ้างเดินตามเข้ามาในลิฟต์

เธออุ้มกล่องยืนอยู่ตรงมุม ก้มหน้าเหม่อลอย

“…โชคดีที่ได้คุณหมอเป็นคนรักษาค่ะ ร่างกายของแม่ฉันดีขึ้นมากเลย ขอบคุณคุณหมอฟู่นะคะ”

“เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ”

เสียงของชายหนุ่มเย็นชาทว่ากลับคุ้นเคย

จี้ชิงอิ่งตกตะลึง เงยหน้ามองไปด้วยจิตใต้สำนึก

หลังจากมองเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอก็กะพริบตาช้าๆ เกรงว่าจะเกิดภาพหลอน

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่เป็นประกายของเธอ ฟู่เหยียนจื้อก็หันหน้ามองมา ทั้งสองคนสี่ตาสบประสาน ในดวงตาของเขามีความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็หายวับไปในชั่วพริบตา

หญิงวัยกลางคนยังคงพูดอยู่ “ตอนแรกถ้าไม่ใช่คุณหมอแนะนำให้พวกเรารีบผ่าตัดโดยเร็วที่สุดก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้อาการของแม่ฉันจะเป็นยังไง ยังคงต้องขอบคุณคุณหมอมากๆ ค่ะ”

ฟู่เหยียนจื้อหลุบตาลง มองของที่จี้ชิงอิ่งหอบอยู่ในมือ

น่าจะหนัก เธอเอากล่องยันไว้กับผนังลิฟต์ ทว่าคนกลับยืนตัวตรงแหน็ว

วันนี้กี่เพ้าที่เธอสวมเป็นแบบครึ่งแขนสีเหลืองอ่อน ท่อนแขนเล็กๆ ที่เผยออกมาขาวผ่องจนเปล่งแสง

ต่อลงมาอีกเป็นเอวบางที่โอบได้ด้วยหนึ่งอ้อมแขน กี่เพ้าร่างเค้าโครงส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธอ ทำให้ผู้คนต้องมองมากขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่

เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถอนสายตากลับมา “คุณน้าหลิวไม่ต้องเกรงใจครับ นี่เป็นหน้าที่ของพวกเรา”

ลิฟต์ลงมาถึงชั้น G

คุณน้าหลิวขอบคุณฟู่เหยียนจื้อแล้วเดินนำออกไปก่อน

ฟู่เหยียนจื้อตามอยู่ข้างหลัง ในมือยังถือถุงใบใหญ่อีกสองใบ “ผมเอาไปส่งให้คุณน้าแล้วกันครับ”

คุณน้าหลิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “งั้นต้องขอบคุณคุณหมอฟู่แล้วค่ะ”

ฟู่เหยียนจื้อพยักหน้า หลังจากเดินไปข้างหน้าสองก้าวเขาก็หันกลับมามองจี้ชิงอิ่ง “หนักเหรอครับ”

จี้ชิงอิ่งตอบรับคำหนึ่ง “อืม”

ฟู่เหยียนจื้อหลุบตามองเธอสองสามวินาทีแล้วเอ่ยขึ้น “ถ้าไม่รีบ รอผมที่นี่แป๊บนึง”

ได้ยินดังนั้นเธอก็โค้งริมฝีปาก ยิ้มตาหยีและเอ่ยว่า “แน่นอนว่าไม่รีบค่ะ”

“…”

หญิงวัยกลางคนมองพวกเขาสองคน งุนงงไปครู่หนึ่ง “คุณหมอฟู่คะ คุณคนนี้คือ?”

เธอมองจี้ชิงอิ่งด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

“เพื่อนครับ”

ฟู่เหยียนจื้อไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดีจึงใช้คำว่า ‘เพื่อน’ ออกไปโดยไม่ได้ยั้งคิด

หญิงวัยกลางคนร้อง “อ่า” ยังอยากจะพูดอะไรอีกสักหน่อย แต่ถูกฟู่เหยียนจื้อตัดบทเสียแล้ว

มองภาพด้านหลังที่เดินจากไปไกลของคนทั้งสอง จี้ชิงอิ่งก็เดินออกไปข้างนอกสองก้าวแล้ววางกล่องลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่มีไว้ให้ลูกบ้านพักผ่อน

เธอไม่ได้คิดจะเกรงใจฟู่เหยียนจื้อ ตั้งแต่จุดรักษาความปลอดภัยตรงประตูทางเข้าหมู่บ้านมาจนถึงตึกที่เธออาศัยอยู่ต้องเดินสองสามนาที

ถ้าเป็นคนแปลกหน้า เธอจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน ทว่านั่นคือฟู่เหยียนจื้อ คือคนที่เธออยากบังเอิญเจอแม้ต้องคิดจนมันสมองแห้งเหือด มีโอกาสแบบนี้เธอยินดีเป็นที่สุด