ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 5-7

 บทที่ 6

 ราวกับสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทางด้านนี้ คนที่หันหลังให้พวกเขาจึงหันมา

สาวน้อยคนนั้นชูโทรศัพท์ขึ้น ขณะที่มองอยู่ดวงตายังเบิกกว้างอีกด้วย

ฟู่เหยียนจื้อขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ทันใดนั้นเยี่ยเจินเจินก็เดินมาทางนี้แล้ว

“พี่ๆๆ…” เธอเดินมาถึงหน้าประตู ชี้มาที่ทั้งสองคนและพูดติดอ่างขึ้นมา

ฟู่เหยียนจื้อมองเธออย่างเย็นชา “ไปกันเถอะ”

“ไม่” เยี่ยเจินเจินไม่สนใจเขา เธอก้มหน้ามองแวบหนึ่งแล้วถามว่า “ฉันเข้าไปได้ไหมคะ”

จี้ชิงอิ่งงุนงงเล็กน้อยเช่นกัน เธอพยักหน้า “แน่นอนค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียงเยี่ยเจินเจินก็วิ่งแน่บไปตรงหน้าของจี้ชิงอิ่งโดยไม่มีความลังเลใดๆ สีหน้าแปลกใจระคนดีใจ “พี่ใช่จี้ชิงอิ่งหรือเปล่าคะ”

จี้ชิงอิ่งชะงัก มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ “อืม”

“ว้าว!!” เยี่ยเจินเจินตื่นเต้นดีใจ “พี่ เป็นเธอไง!”

ฟู่เหยียนจื้อมองน้องสาวด้วยแววตาเย็นชา

เยี่ยเจินเจินคิดว่าเขาไม่เข้าใจจึงเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “ก็คนนั้นที่ฉันเคยบอกพี่ก่อนหน้านี้ไง ดีไซเนอร์ที่ฉันชอบก็คือเธอ!”

“…”

เยี่ยเจินเจินเรียนการออกแบบ ตอนนี้เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สอง

เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยค่อนข้างร่าเริงแจ่มใสคนหนึ่ง มักจะเก็บเรื่องต่างๆ ไว้ไม่อยู่ เรื่องในชีวิตประจำวันและการเรียนล้วนชอบแชร์อย่างกะหนุงกะหนิงกับคนในครอบครัว

บางครั้งมีไอดอลคนใหม่หรืออะไรทำนองนั้นก็จะบอกกับคนในครอบครัวด้วยเช่นกัน

ฟู่เหยียนจื้อเคยได้ยินเธอพูดถึงไอดอลมากกว่าหนึ่งครั้ง

หลังจากขึ้นมหาวิทยาลัยได้ไม่นานเธอก็บอกกับทุกคนในครอบครัวอย่างจริงจังว่าเธอมีไอดอลคนใหม่แล้ว เป็นรุ่นพี่คนหนึ่งที่เรียนจบไปแล้ว

สรุปก็คือหนึ่งปีกว่ามานี้เยี่ยเจินเจินโอ้อวดไอดอลคนใหม่ของเธอไปไม่น้อย

บางครั้งขณะที่รู้สึกเบื่อๆ ยามดูแฟชั่นโชว์เธอก็สามารถพูดถึงจี้ชิงอิ่งขึ้นมาได้

อะไรทำนองว่า ‘ถ้าไม่ใช่เพราะไอดอลของฉันไม่เข้าร่วมการแข่งขันประเภทนี้นะ พวกเขาไม่มีทางได้มาอวดดีแบบนี้หรอก’

‘การออกแบบใหม่ๆ พวกนี้น่าเกลียดเกินไปแล้ว ยังสู้ผลงานสมัยเรียนมหา’ลัยของไอดอลฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ’

…

ผ่านไปนานวันเข้า ทั้งบ้านก็รู้ว่าเยี่ยเจินเจินมีดีไซเนอร์ที่ชื่นชอบแต่ไม่เคยพบเจอคนหนึ่ง

ฟู่เหยียนจื้อก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นเช่นกัน

จี้ชิงอิ่งมองสีหน้าท่าทางตื่นเต้นของสาวน้อยตรงหน้าและตอบสนองกลับไปอย่างรวดเร็ว

เธอถามเขา “รูปออกแบบชุดครั้งก่อนเป็นของเธอเหรอคะ”

ฟู่เหยียนจื้อพยักหน้า

ได้ยินดังนั้นมุมปากของจี้ชิงอิ่งก็ยกขึ้น

เยี่ยเจินเจินมองพวกเขาสองคน สมองขบคิดไม่ได้ไปชั่วขณะ

เธออ้าปากถามด้วยความตกใจว่า “พี่ พวกพี่รู้จักกันเหรอ”

จี้ชิงอิ่งไม่ได้พูดอะไร

ฟู่เหยียนจื้อส่งเสียง “อืม” ออกมาหนึ่งคำ

คำพูดเพิ่งหยุดลง เยี่ยเจินเจินก็เบิกตากว้างแล้วหันไปตะโกนใส่ฟู่เหยียนจื้อ

“พี่เกินไปแล้วนะ!” เธอพูดอย่างโมโห “พี่รู้จักไอดอลของฉันแต่ไม่บอกฉันเนี่ยนะ!”

ฟู่เหยียนจื้อ “…”

เขาได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของเยี่ยเจินเจินก็ขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาขึ้นสองสามส่วน “พูดแบบนั้นได้ยังไงน่ะ”

เยี่ยเจินเจินถูกพี่ชายมองก็หวาดกลัวขึ้นมาในพริบตา เธอบ่นพึมพำ “ฉันแค่ตื่นเต้นนิดหน่อยอะ”

ฟู่เหยียนจื้อไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาหลุบตามองไปยังจี้ชิงอิ่งก่อนเอ่ยเสียงเบาว่า “ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” จี้ชิงอิ่งอมยิ้ม “น้องสาวคุณน่ารักมาก”

ฟู่เหยียนจื้อไม่ได้ตอบคำเธอ เขากล่าวเสียงเรียบ “อืม ไม่มีอะไรแล้วผมกลับก่อนนะครับ”

จี้ชิงอิ่งก็ไม่ได้ฝืนใจเช่นกัน

“ค่ะ”

เยี่ยเจินเจินลังเลที่จะพูดออกมา เธอมองไอดอลของตัวเองอยู่นาน อยากจะพูดอะไรสักหน่อย ทว่าเมื่อฟู่เหยียนจื้อมองมาเธอก็รู้สึกท้อแท้อีกครั้ง

เธอเดินตามฟู่เหยียนจื้อไปยังฝั่งตรงข้ามด้วยความโกรธเคือง ทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน

รอเมื่อประตูบ้านของเพื่อนบ้านปิดลง จี้ชิงอิ่งก็มองทางเดินที่เงียบสงบ ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา