ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 5-7

ยี่สิบนาทีให้หลัง เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

จี้ชิงอิ่งเพิ่งเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านและกำลังเปิดกล่องพัสดุ เธอมัดผมขึ้นมาอย่างลวกๆ พลางเดินไปเปิดประตูโดยเผยหน้าผากที่อวบอิ่มและผุดผ่องออกมา

ประตูถูกเปิดออก เยี่ยเจินเจินเกาะขอบประตูด้วยดวงตาเป็นประกาย กล่าวอย่างระมัดระวังว่า “รุ่นพี่จี้คะ พี่กินข้าวหรือยัง” เธอยื่นมือชี้ออกไป “เมื่อกี้ฉันเอาอาหารเย็นมา ถ้าพี่ยังไม่ได้กิน อยากไปกินด้วยกันกับพวกเราไหมคะ”

จี้ชิงอิ่งก้มหน้ามองเธอ ไม่ค่อยอยากปฏิเสธเท่าไรนัก “จะไม่สะดวกหรือเปล่า”

เยี่ยเจินเจินรีบส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่ค่ะ คนมากขึ้นคึกคักออก พี่ชายฉันเย็นชาเกินไปแล้ว”

“…”

ตอนที่จี้ชิงอิ่งไปที่บ้านฝั่งตรงข้าม ฟู่เหยียนจื้ออยู่ในห้องครัว

แบบแปลนของบ้านทั้งสองหลังคล้ายคลึงกันมาก ทว่าสไตล์การตกแต่งกลับแตกต่างกันอย่างชัดเจน

อีกอย่างบ้านหลังนี้ของฟู่เหยียนจื้อ…ถ้าไม่รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ จากสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้จี้ชิงอิ่งต้องสงสัยว่านี่เป็นเพียงสถานที่ที่ฟู่เหยียนจื้อใช้พักเป็นครั้งคราวเท่านั้น

โล่งเกินไปแล้ว นอกจากเฟอร์นิเจอร์พื้นฐานก็ไม่ค่อยมีกลิ่นอายของการใช้ชีวิตเลย

จี้ชิงอิ่งเหลือบมองชายหนุ่มในห้องครัวผ่านกระจกใส

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว สวมชุดอยู่บ้านสีเทา ผมแห้งหมาดๆ น่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ดูแล้วให้ความรู้สึกเฉื่อยชากับผู้คน

เขาหลุบตาลง กำลังจัดวางอาหารที่เยี่ยเจินเจินนำมาบนจานอาหาร หน้าตาจดจ่อ เค้าโครงใบหน้าด้านข้างงดงาม

ขณะที่เธอกำลังมองจู่ๆ ฟู่เหยียนจื้อก็หันหน้ามองมาทางเธอ

จี้ชิงอิ่งไม่มีความรู้สึกว่าถูกจับได้เลยแม้แต่น้อย เก็บสายตากลับมาอย่างเยือกเย็น

ทั้งสามคนร่วมโต๊ะกินข้าวกัน

เยี่ยเจินเจินพูดเจื้อยแจ้วเหมือนนกกางเขนตัวน้อย พูดเรื่อยเจื้อยไม่หยุด

“รุ่นพี่จี้ พี่ไม่ได้อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงเหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ”

จี้ชิงอิ่งชะงักงัน “เรื่องนี้เธอก็รู้ด้วยเหรอ”

เยี่ยเจินเจินพยักหน้า “ฉันเห็นบนเว็บบอร์ดของมหา’ลัยน่ะ” ด้วยกลัวว่าจี้ชิงอิ่งจะเข้าใจผิด เธอจึงรีบอธิบาย “ไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉันแค่อยากรู้จักพี่เพิ่มขึ้นอีกหน่อย”

จี้ชิงอิ่งยิ้มปลอบเธอ “ไม่เป็นไรจ้ะ”

เยี่ยเจินเจินส่งเสียง “อื้มๆ” ไปสองคำแล้วถามว่า “ตอนนี้พี่วางแผนจะมาขยับขยายกิจการที่นี่เหรอ”

“ไม่ใช่” จี้ชิงอิ่งอธิบาย “รับงานไว้ชั่วคราวน่ะ”

“เป็นงานอะไรคะ” เยี่ยเจินเจินอยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ “รุ่นพี่จี้ ดูเหมือนการแข่งขันดีไซเนอร์ครั้งใหญ่ของปีนี้ใกล้จะเปิดรับสมัครแล้ว พี่จะเข้าร่วมไหมคะ”

จี้ชิงอิ่งตกตะลึง นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “อาจจะไม่มีเวลาน่ะ งานที่พี่รับไว้ต้องล้นมือแน่”

เยี่ยเจินเจินรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง ยังอยากจะพูดอะไรอีกหน่อยแต่ถูกฟู่เหยียนจื้อตัดบทเสียแล้ว

“กินข้าวดีๆ”

เยี่ยเจินเจินเบะปาก ทำตัวดีๆ แล้ว

ฟู่เหยียนจื้อช้อนตาขึ้นมองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องๆ เขา

เดิมทีความเร็วในการกินอาหารของจี้ชิงอิ่งก็ไม่เร็วอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งเหมือนถูกชะลอลงไปอีกหลายเท่า จิตใจล่องลอย เคี้ยวอย่างไม่รับรู้รสชาติเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มในดวงตาที่มีในตอนแรกก็หายเกลี้ยงไปแล้วเช่นกัน

เขาหรี่ตา ก่อนถอนสายตากลับมา

หลังจากกินอาหารแล้วจี้ชิงอิ่งก็เสนอตัวว่าจะช่วยเก็บกวาด “ฉันทำเองค่ะ”

“ไม่ต้องครับ”

“…”

แม้เขาจะพูดเช่นนี้ ทว่าจี้ชิงอิ่งก็ยังคงช่วยเก็บกวาดอยู่ดี

เมื่อเอาชามกับตะเกียบวางไว้ในห้องครัวแล้ว เธอก็มองไปทางฟู่เหยียนจื้อ “ฉันล้างเองค่ะ”

เพื่อป้องกันไม่ให้ฟู่เหยียนจื้อปฏิเสธ เธอก็เอ่ยต่ออย่างรวดเร็วว่า “ฉันคงไม่สามารถมากินเฉยๆ โดยไม่ช่วยมั้งคะ ฉันจะรู้สึกละอายใจมาก”

สีหน้าของฟู่เหยียนจื้อไม่เปลี่ยน สีหน้าที่แสดงออกมาค่อนข้างมีความหมายลึกซึ้ง

“จริงเหรอครับ” เขาใส่ชามเหล่านั้นเข้าไปในเครื่องล้างจานแล้วเอ่ยถาม “ละอายใจอะไรครับ”

จี้ชิงอิ่ง “…”

เธอเหลือบมองเครื่องล้างจานตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันกายจากไปอย่างเงียบๆ

เธอไม่ควรตามเข้าไปเลย!!

ทันทีที่จี้ชิงอิ่งออกไป เยี่ยเจินเจินก็ถือโทรศัพท์เข้ามาหา

“รุ่นพี่จี้ พี่ช่วยฉันดูแบบร่างการออกแบบนี้ของฉันได้ไหมคะ”

“ได้จ้ะ”

ทั้งสองคนนั่งพูดคุยกันบนโซฟา จี้ชิงอิ่งมองโทรศัพท์ปราดหนึ่ง และมองไปรอบๆ ทีหนึ่ง “หรือไม่ไปที่บ้านพี่ไหม พี่จะวาดที่พี่พูดเมื่อกี้ออกมาให้เธอ”

เยี่ยเจินเจินดวงตาเป็นประกาย เอ่ยอย่างดีอกดีใจ “ดีเลยค่ะๆ”

ทั้งสองคนลุกขึ้น เยี่ยเจินเจินเดินผ่านห้องครัวพร้อมตะโกนว่า “พี่! ฉันไปบ้านรุ่นพี่จี้นะ พี่อย่าล็อกประตูล่ะ”

“…”

ฟู่เหยียนจื้อช้อนตาขึ้น กำลังคิดจะดุเยี่ยเจินเจินคนก็วิ่งหนีไปเสียแล้ว ทั้งยังปิดประตู ทิ้งไว้เพียงเสียงสะท้อนดัง ‘ปึง’

มองห้องรับแขกที่เงียบลง เขาก็ยกมือขึ้นมาบีบสันคิ้ว