ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

นางพึมพำลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนเอียงศีรษะน้อยๆ กล่าวว่า “ข้าไม่ได้คิดมากมายเพียงนั้น คนเรามักคิดมากเกินไปจนลืมเลือนว่าหลังตื่นนอนก็คือสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ บางทีวันพรุ่งข้าอาจจะมีอันเป็นไปแล้วก็ได้” นางลังเลเล็กน้อยก่อนคลายสายรัดเอว

“ที่ข้าชื่นชมเลื่อมใสท่านบางทีอาจเป็นเพราะข้าเป็นสตรีนางหนึ่ง มีเรื่องมากมายไม่อาจทำได้ แต่ท่านกลับสามารถทำได้ ท่านเปิดร้านหนังสือ สร้างยุครุ่งเรืองของหนังสือให้แก่อาณาจักรต้าหมิง ท่านนำการพิมพ์รูปแบบใหม่ล่าสุดเข้ามา ท่านเขียนบทส่งท้ายให้หนังสือโบราณนับหมื่นเล่ม รับผิดชอบงานแนะแนวการอ่านให้ปัญญาชนรุ่นเยาว์ ท่านไม่ต้องมีวรยุทธ์ มีเพียงพู่กันด้ามหนึ่งและความรู้ความสามารถเต็มท้องก็ทำให้ชื่อเสียงท่านคงอยู่ไปเป็นร้อยๆ ปีได้แล้ว เนี่ยเฟิงอวิ๋นที่เป็นเช่นนี้แม้ขาจะไม่ดี แต่ความสง่างามยังคงไม่ลดน้อยลง”

ชุดตัวนอกสีเหลืองอ่อนไหลร่วงลงพื้น ใจนางกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง เขาได้ยินหรือไม่ เขาพูดว่าไม่มีสตรีจะหน้าแดงใจเต้นเพราะเขาอีก เขามองไม่เห็นความเขินอายและความชื่นชมเลื่อมใสของนางหรือไร

“มีความปรารถนาเล็กๆ ทีละอย่าง ขอเพียงยอมลองดู ความปรารถนาก็อาจจะเป็นจริง นี่คือคติที่ข้ายึดถือมาตลอดยี่สิบสองปี ข้าหวังว่าสองขาของท่านจะสามารถหายดี เป็นความเห็นแก่ตัวและก็เป็นความคาดหวังว่าเนี่ยเฟิงอวิ๋นในอดีตกับท่านในปัจจุบันจะสามารถหาจุดสมดุลออกมาได้ เท่านี้ข้าก็พอใจแล้ว” และจากนั้นนางก็จะจากไปก่อนจะถูกจับได้…

บางทีนางยังไม่ทันจากไปก็อาจจะถูกสกุลจางพบตัวจนชีวิตหาไม่ เรื่องในอนาคตใครจะไปรู้เล่า แต่นางก็ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานจริงๆ ความปรารถนาของนางหยุดไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว จวบจนได้พบเขาอีกครั้ง อารมณ์แปรปรวนของเขามีสาเหตุจากความพิการ นางไม่ใส่ใจว่าเขาจะเดินได้หรือไม่ แต่ถ้าเขาจะสามารถเก็บความมั่นใจในตนเองและบุคลิกสง่างามในอดีตกลับมาได้อีกครั้งเพราะขาหายดี เช่นนั้น ‘การเสียสละ’ ของนางก็เล็กน้อยจนไม่มีค่าให้พูดถึง

นางหลุบตาลง บางทีนางอาจจะชอบเขามากกว่าที่คิดไว้ ถึงได้เห็นว่าการสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวกับเขามิได้ชวนให้รังเกียจขนาดนั้น ฝ่ามือเขาวางแนบอยู่บนผิวนาง ผ่าวร้อนอยู่บ้าง อ่อนระทวยอยู่บ้าง

“ใครให้เจ้ามาเกลี้ยกล่อมข้า นายน้อยสี่?” เสียงของเขาฟังอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ไม่ออก “เจ้าแค่ขายตัวมาทำงานสามปีก็เชื่อฟังขนาดนี้เชียว?”

“เขาเคยพูด แต่ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ” ร่างนางสั่นน้อยๆ น้ำเสียงก็สั่นเครืออยู่บ้าง ทว่าก็ยังจับมือเขามาแตะตรงหัวใจตนเอง “ข้ากำลังมองท่าน ข้าหน้าแดง ข้าใจเต้น ท่านสามารถรู้สึกได้ ต่อให้ท่านต้องนั่งรถเข็นไปชั่วชีวิต ความชื่นชมเลื่อมใสที่ข้ามีต่อท่านก็ไม่ลดน้อยลง แต่ถ้าท่านยอมให้ความรู้ความสามารถของท่านสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้เพราะสาเหตุจากสองขาของท่าน เช่นนั้นก็จะเป็นเรื่องที่โง่เขลาที่สุดที่ท่านเคยทำมา ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องทำให้ขาของท่านหายดี…” จิตใจนางไม่มั่นคงและใจลอยอยู่บ้าง

แม้จะอยู่ใกล้กันขนาดนี้ แม้นางจะพยายามมองให้ชัด แต่ยังคงมองไม่เห็นการตอบสนองของเขาอยู่ดี ท่ามกลางราตรีมืดมิดมีเพียงลมหายใจของกันและกัน สัมผัสแตะต้องของเขาส่งผลต่อความร้อนในร่างกายและการเต้นของหัวใจนาง นางเคยดูพวกภาพสังวาสมาบ้าง รู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น นางยากจะนึกถึงภาพการสัมผัสแนบชิดสนิทสนมเช่นนี้กับชายอื่นออกได้ มีเพียงเขาที่นางยังทนรับได้…

“ข้าเคยทำเรื่องที่โง่เขลาที่สุดมาแล้ว ก็คือรั้งตัวเจ้าไว้ข้างกาย” เขาทำลายความเงียบนี้ขึ้น หัวใจที่ใต้ฝ่ามือเต้นเร็วถึงเพียงนี้ เร็วจนเขาแทบคิดว่านางใกล้จะหมดสติแล้ว “ตอนนี้ข้าอยากจะดูซิว่าความชื่นชมเลื่อมใสของเจ้าจะคงอยู่ได้นานเท่าไร ข้าจะเก็บเจ้าไว้ข้างกาย ถ้าเจ้ายังรักษาความประทับใจที่คิดไปเองของเจ้าต่อไปได้ เช่นนั้นบางทีข้าอาจจะพิจารณาเรื่องให้คนรักษาขาข้า” มือของเขาเลื่อนมาหยุดที่สายเล็กๆ บนเอี๊ยมของนาง เสียงทุ้มต่ำเปี่ยมด้วยแววถากถาง “ที่น่าสนุกยิ่งกว่าคือบางทีหลังตื่นนอนเจ้าอาจจะพบว่าการขึ้นเตียงกับบุรุษที่สองขาไร้แรงนั้นน่ารำคาญมากเพียงไร ถึงเวลานั้นเจ้าจะนึกเสียใจต่อทุกสิ่งที่พูดในคืนนี้”

“พวกเรามาพนันกันดูได้”

นัยน์ตาดำของเขาจ้องมองนางในราตรีอันมืดมิด น้ำเสียงนางมั่นคง แต่แก้มที่เหมือนมีไฟเผาของนางได้เผยความอ่อนประสบการณ์และความกระวนกระวายของนางออกมา

เขาหรี่ตาลง “มีอะไรไม่ได้เล่า” ก่อนจะออกแรงฉุดตัวนางเข้ามา…