ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 4

“ให้ดีๆ ไม่เล่นตัวก็ไม่ต้องเสี่ยงโดนน้ำร้อนลวกตั้งแต่แรกแล้ว” สพลเอ่ยอย่างขบขัน การกอดอกด้วยท่าทางยียวนกวนอารมณ์ทำให้ต่อมความอดทนของทยาดาทำงานบกพร่องไปทันที

“ถ้าเล่นด้วยก็ไม่ต่างอะไรกับปล่อยหมาขี้เรื้อนเลียปาก สกปรก!” หญิงสาววางแก้วอย่างกระแทกกระทั้น “แค่ข่าวลือสัปดนนั่นก็ขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากเอาตัวลงไปเกลือกกลั้วอาจม ไปหาคนที่เขารับกากเดนได้เถอะ”

เป็นฝ่ายสพลที่หน้าตึงขึ้นบ้าง แต่ก็แปรเป็นยิ้มเย็นชาที่จับความรู้สึกไม่ได้ว่าเจ้าตัวคิดจะทำอะไร ก่อนที่เขาจะเดินไปพาดแขนไว้ที่ขอบประตูห้องพักเบรก เอนกายสบายๆ พลางเสยผมให้เข้าที่ อีกมือยกกระป๋องกาแฟสำเร็จรูปขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี

“อ๋อ มิน่าล่ะ ยังว่าข่าวลืออะไร”

ทยาดาอยากจะออกไปจากห้องพักเบรกให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ติดที่สพลยืนขวางไว้ เธอแสดงความรังเกียจที่จะอยู่ในบริเวณเดียวกันกับคนตรงหน้าเต็มที่ไม่มีปิดบัง

“ยังแปลกใจที่เข้ามามีแต่คนถาม ว่าแต่ไม่ดีเหรอ เป็นข่าวกับนายสพลมันไม่ง่ายนะ ไม่ได้เป็นกันได้ทุกคน เธอควรจะดีใจมากกว่าที่ได้เป็นข่าวกับฉัน” สพลพูดด้วยความมั่นใจ

“เฮอะ! ผู้ชายสำส่อนได้เมียทั่วราชอาณาจักรแบบนี้น่ะเหรอ มีอะไรน่าสรรเสริญ ให้นั่งลุ้นว่าเลือดบวกไม่บวกเหรอ อุบาทว์ยังว่าน้อยไปเลย” ทยาดาสบถ

กิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของสพล เธอเคยได้ยินผู้หวังดีรายหนึ่งบอกมา แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะเชื่อจนกระทั่งได้เจอตัวเป็นๆ แบบใกล้ชิดตอนที่เขาเข้ามาดูงานที่สำนักงานใหญ่ครั้งแรก แค่ใบหน้าเธอก็ไม่ถูกชะตา แต่ก็ยังไม่คิดว่าจะต้องมาเจอพฤติกรรมเจ้าชู้เรี่ยราด กวาดเบอร์โทรศัพท์สาวๆ ตั้งแต่ชั้นล่างยันชั้นบน เหลือก็แต่แม่บ้านอายุคราวแม่ประจำตึกก็แค่นั้น

เธอเกลียดคนไม่ซื่อสัตย์ นั่นคือคุณสมบัติที่สพลบกพร่องอย่างที่สุด

“ก็พูดกันเกินไป ถ้าบอกว่าฉันมีเมียทั่วราชอาณาจักร ก็คงขาดแต่สำนักงานใหญ่นี่แหละที่ไม่มี” สพลยิ้มกวน

“หลบไป” ทยาดาสั่ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีคนอื่นเข้ามาทานของเบรก สพลใช้จังหวะนี้ฉวยจับข้อมือหญิงสาวแล้วดึงเธอออกมาจนเกือบจะถึงตัวเขา แต่ทยาดาไหวตัวทันผลักคนตรงหน้าออกไปได้ก่อนที่เธอจะตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในขณะเดียวกันสพลก็เสียหลักหงายหลังลงไปกองกับพื้นห้อง

คนเข้ามาใหม่ที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกต่างรีบหยิบของว่างแล้วออกไปกันอย่างรวดเร็วด้วยความไม่อยากวุ่นวายด้วย

“รุนแรงจัง” สพลเปรย แม้ตัวจะเจ็บที่กระแทกลงไปแต่ก็ยังยิ้มได้ ซึ่งนั่นเป็นยิ้มที่กวนประสาทที่สุดในชีวิตทยาดา

“ฉันบอกให้หลบไป” ทยาดาสั่งอีกครั้ง ซึ่งสพลยอมหลบโดยดี

ทว่าสพลกลับคว้าข้อมือทยาดาเอาไว้ เป็นผลให้เธอล้มลงบนตัวเขาในท่านั่งทับตักกันบนพื้น ลำแขนแข็งแรงกว่าโอบกระชับร่างเพรียวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แม้ทยาดาจะดิ้นรนแค่ไหน