ทดลองอ่าน หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน บทที่ 3-บทที่ 4

แต่ชายผู้นี้รับราชการมาหลายปี ย่อมไม่ใช่คนที่เสิ่นเจินพูดสองสามคำจะสร้างความลำบากใจให้ได้

เขาก้มหน้ามองนาง ดวงตาดำคู่หนึ่งปรากฏแก่สายตานางทันที “ชาวเมืองให้ความร่วมมือทางการในการสืบคดีเป็นหน้าที่อยู่แล้ว ข้าให้เจ้าดูหนังสือคำสั่งตรวจค้นและทำให้เจ้าหลุดจากข้อสงสัยอีก คุณหนูเสิ่นไม่พอใจอะไรหรือ”

เสิ่นเจินไม่พูดจา ถึงแม้ในใจมีความไม่พอใจเต็มท้อง แต่ยังคงไม่กล้างัดข้อกับเขา

ลู่เยี่ยนมองใบหน้าเล็กของนาง ทรวงอกเจ็บปวดรุนแรงขึ้นอีกครา ก่อนจะเดินผ่านตัวนาง เอ่ยเสียงเข้มว่า “ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ ข้างนอกจะทิ้งคนไว้สองคนช่วยคุณหนูเสิ่นขนหีบเหล่านี้กลับที่”

พอกล่าวจบเขาก็เดินอ้อมฉากบังตาที่ทำจากไม้ทาสีแดงและเดินจากไปทันที

หลังจากกลับถึงที่ว่าการ ลู่เยี่ยนพบว่าในมือของเขายังกุมพัดจีบเล่มนั้นอยู่

บนด้ามพัดดูเหมือนยังมีกลิ่นหอมยวนใจเหลือติดมาด้วย

เขาปิดเอกสารอย่างรำคาญใจ มีไฟซ่อนสุมอยู่ในอก

หากนางไม่มีปัญหา แล้วความฝันต่อเนื่องนั้นมันเกิดอะไรขึ้น หรือจะเป็นเหมือนที่นักพรตในยุทธภพเหล่านั้นพูดกัน เป็นความทรงจำเมื่อชาติก่อน?

ช่างน่าขัน

เขากำลังคิดอยู่ก็ล่วงมาถึงเวลาพลบค่ำ

วันนี้บนถนนคึกคัก พรมแดงปูเต็มพื้น เสียงพูดคุยหัวเราะไม่ขาด ตีฆ้องลั่นกลองกันไม่หยุด เด็กหลายคนกระโดดโลดเต้นไปมา ชี้เกี้ยวมงคลพลางตะโกนว่า “เจ้าสาว! ดูสิ! เป็นเจ้าสาว!”

ทางลู่เยี่ยนยังเขียนเอกสารไม่เสร็จ รู้สึกเพียงว่าข้างนอกเสียงดังเหลือเกินทำให้เขาสีหน้าเคร่งเครียด เหนือหัวมีเมฆดำปกคลุม อยากจะเอาเด็กที่ตะโกนโวยวายข้างนอกเหล่านั้นโยนกลับเรือนไปให้หมด

ข้างนอกเสียงดังขึ้นทุกที ราวกับเสียงของแม่สื่อจะทะลุก้อนเมฆอยู่แล้ว

ทันใดนั้นลู่เยี่ยนก็เงยหน้าขึ้น โยนพู่กันขนหมาป่าในมือไปทางกล่องใส่พู่กัน

ในตอนนี้เองเจิ้งจงเหลียนผู้ว่าการนครหลวงกับซุนซวี่รองผู้ว่าการอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

รองผู้ว่าการซุนประกบมือคารวะลู่เยี่ยน พูดด้วยรอยยิ้ม “ใต้เท้าลู่กำลังยุ่งอยู่หรือ”

ลู่เยี่ยนลุกขึ้นคารวะตอบ “ใต้เท้าเจิ้ง ใต้เท้าซุน”

เจิ้งจงเหลียนใบหน้าสดใสพูดกับลู่เยี่ยนว่า “คดีของสกุลซุนอำเภอวั่นเหนียนในที่สุดก็คลี่คลายแล้ว เป็นภรรยาเขาที่วางยาฆ่าเขาจริงๆ ทางบ้านเกิดนางมีเงิน แม้แต่เจ้าหน้าที่ชันสูตรยังกล้าซื้อตัว ข้าว่าวางแผนฆ่าสามีตนเองโทษนี้ประหารได้เลย แต่ตอนนี้มอบคดีไปให้ศาลต้าหลี่แล้ว พวกเราก็สามารถผ่อนคลายได้ ใต้เท้าลู่คืนนี้ไม่มีงานอะไร ไปดื่มสุรากันข้างนอกหรือไม่”

พวกเขาสองคนถามแบบนี้เป็นมารยาทเท่านั้น อย่างไรเสียหลายครั้งที่พวกเขาชวนลู่เยี่ยนออกไปดื่มสุราส่วนใหญ่เขาล้วนปฏิเสธ

แต่ก็จริงอยู่ว่าสถานเริงรมย์เหล่านั้นซื่อจื่อที่สูงศักดิ์ผู้นี้ไม่ค่อยเหมาะจะไปนักจริงๆ

ทว่าพวกเขาคิดไม่ถึงว่าวันนี้ใต้เท้าลู่กลับยอมวางความพิถีพิถันตามปกติ กึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้มตอบรับว่า “ได้”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 31 ต.ค. 64 เวลา 12.00 น.