ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 1

เฉิงอี้เหิงไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ‘ที่คุณบอกว่าจัดการนั่นมันหมายความว่ายังไงครับ’

‘อย่างเช่นปล่อยข่าวลือให้พวกนักข่าวเข้าใจว่าฉันย้ายโรงพยาบาลไปแล้ว หรือไม่ก็ย้ายห้องพักให้ฉัน ยังไงก็ได้ คุณไปคิดหาวิธีเอาเองเถอะ’

ทีแรกเฉิงอี้เหิงคิดจะตอบเธอกลับไปว่าทำไมผมต้องคิดหาวิธีช่วยคุณด้วย แต่ลู่จยาก็พูดต่อเสียก่อน

‘ฉันจะให้เงินคุณแยกต่างหากจากค่ารักษา คุณคิดว่าสักเท่าไหร่ดี…หนึ่งแสนพอไหม ถ้าคุณคิดว่าไม่พอก็บอกฉันได้เลยนะ’

เมื่อได้ยินตัวเลขหนึ่งแสน เฉิงอี้เหิงก็เกือบจะหัวเราะออกมา สำหรับคนเป็นแพทย์แล้ว เงินหนึ่งแสนหยวนนี้เกือบจะเป็นเงินเดือนรวมสองปีของพวกเขา แต่นี่แค่ทำเรื่องง่ายๆ กลับได้เงินแสนไปใช้ นี่มันแทบจะเรียกว่าได้มาแบบเปล่าๆ เป็นใครก็ต้องรีบรับปากแน่ แต่สำหรับเฉิงอี้เหิงนั้น เงินหนึ่งแสนหยวนไม่ได้มีค่าสักเท่าไหร่

ถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่นเฉิงอี้เหิงคงรู้สึกว่าลู่จยาใจสปอร์ตมาก แต่จากที่เขารู้จักลู่จยามา รวมถึงเคยฟังฮว่าถิงพูดถึงลู่จยาแล้ว เขาคิดว่าลู่จยาในเวลานี้กำลังแสร้งเป็นหมูหลอกกินเสือคิดจะทำให้เขากลัว แต่คงไม่รู้ว่าจะโดนเขามองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เพราะในสายตาเขาตอนนี้ลู่จยาเป็นได้แค่เสือกระดาษเท่านั้น

‘คุณลู่ ผมไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้เพราะเงิน’ เฉิงอี้เหิงเอ่ย

‘เอ๋?’ ลู่จยาเลิกคิ้วขึ้น เธอกำลังเลือกหนังสยองขวัญในคอมพิวเตอร์ของเฉิงอี้เหิงอย่างสนุก เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้าจึงย้ายสายตาจากหน้าจอไปมองมองแพทย์หนุ่ม ‘คุณยอมเสี่ยงมาผ่าตัดให้ฉันโดยไม่คาดหวังอะไรเลยงั้นเหรอ’

เฉิงอี้เหิงรู้ว่าลู่จยากำลังเข้าใจเขาผิด

ก็จริง…ไม่ว่าจะเป็นใคร คนไข้หรือหมอต่างก็คิดว่าเฉิงอี้เหิงต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงในการผ่าตัดครั้งนี้แน่ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เดากันไปว่าสิ่งที่เขาต้องการคือชื่อเสียง

ตอนนี้ในโรงพยาบาลมีการแบ่งเสียงออกเป็นสองฝั่งเนื่องจากหัวหน้าแผนกกระดูกกำลังจะเกษียณอายุ ในแผนกมีรองหัวหน้าอยู่สองคน ดังนั้นยังไงก็จะต้องมีคนใดคนหนึ่งขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกแทน

และไม่ว่าใครจะได้ตำแหน่งไปก็ย่อมต้องเป็นคนที่มีความสามารถไม่น้อย

เฉิงอี้เหิงนั้นถูกเข้าใจว่าอยู่ฝั่งรองหัวหน้าโจว ในมุมของโรงพยาบาล การที่เขาทำการผ่าตัดครั้งนี้สำเร็จถือว่าเป็นการจุดประทัดความสำเร็จให้กับรองหัวหน้าโจวเข้าอย่างจัง

มีแพทย์มากมายที่ต้องจมปลักอยู่ในโรงพยาบาลต่างๆ เป็นเวลาหลายปี แต่ที่มีชื่อเสียงขึ้นมาได้นั้นมีเพียงไม่กี่คน ซึ่งไม่มีทางรู้เลยว่าคนเหล่านี้จะต้องอดทนสักแค่ไหนถึงจะสามารถสร้างเส้นสายของตัวเองขึ้นมาได้

และยิ่งกับโรงพยาบาลระดับประเทศอย่างโรงพยาบาล ซ. แล้วนั้น การจะมีชื่อเสียงขึ้นมาได้ยิ่งยากแสนยาก

‘ก็ได้’ เฉิงอี้เหิงไม่ได้อธิบายอะไร แม้ว่าสำหรับเขาแล้ว เงินหนึ่งแสนหยวนจะทำอะไรได้ไม่มากนัก แต่การรับเงินทองนั้นเป็นเรื่องที่แสนง่ายดายและไม่ทำให้เรื่องราวซับซ้อน ลู่จยาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ‘งั้นคุณช่วยไปซื้อมันฝรั่งทอดให้ฉันหน่อยได้ไหม แล้วก็ขอชานมสักแก้วด้วยนะ ขอบคุณค่ะ’

ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งเจอนักข่าวไล่ตามจนไม่มีที่ไป แต่ตอนนี้กลับทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังนั่งดูหนังสยองขวัญต่อได้ แล้วนี่ยังจะกินขนมอีก เฉิงอี้เหิงอดนับถือใจของลู่จยาไม่ได้จริงๆ

เฉิงอี้เหิงเดินออกไปซื้อมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบกับชานมมาให้ลู่จยาอย่างว่าง่าย และซื้อโอเด้งกับบะหมี่ถ้วยอีกสองถ้วยมาด้วย จะว่าไปแล้วเขาเองก็เพิ่งผ่านการผ่าตัดให้เธอมาทั้งวัน น้ำสักหยดยังไม่ได้ดื่ม เธอหิวเขาก็หิวเหมือนกัน

ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานขนาดไม่ใหญ่นักของเฉิงอี้เหิง เมื่อปิดไฟดวงใหญ่ในห้องแล้วทั้งคู่ก็เริ่มกินบะหมี่ถ้วยส่งเสียงดังสวบๆ

ตอนตีสอง ลู่จยายังดูหนังเรื่อง ‘อิท โผล่จากนรก’ เฉิงอี้เหิงที่ดูเป็นเพื่อนเธอไปแล้วครึ่งเรื่องอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดว่า ‘ผมต้องไปราวนด์วอร์ดแล้ว คุณอยู่ที่นี่คนเดียวก็ระวังๆ หน่อยนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ’

นักข่าวเหล่านั้นสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้นำเสนอข่าวดังเป็นเจ้าแรก ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้วมีคนบุกเข้ามาในห้อง ลู่จยาที่เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวกนักในตอนนี้คงจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

แม้จะไม่วางใจ แต่เฉิงอี้เหิงก็ต้องออกไปราวนด์วอร์ดแล้ว