ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 1

เฉิงอี้เหิงช่วยเช็ดนมที่เลอะเสื้อผ้าของลู่จยาจนเสร็จ ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้ คุณต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ”

ลู่จยาไม่ได้ฟังว่าเฉิงอี้เหิงกำลังพูดอะไรเพราะใจยังคงจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ที่ตัวเองกอดเอาไว้ เฉิงอี้เหิงเห็นอย่างนั้นจึงถามออกไปด้วยความงุนงง “ในคอมพิวเตอร์มันมีอะไรที่คนอื่นเห็นไม่ได้หรือไง”

ลู่จยายู่ปากแล้วส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่มีอะไร”

“แล้วทำไมถึงให้ผมดูไม่ได้ล่ะ” เฉิงอี้เหิงซักไซ้ต่อ

“ให้ดูก็ได้” ลู่จยาหมุนหน้าจอคอมพิวเตอร์มาทางตัวเอง จากนั้นก็กดอะไรอยู่สองสามที ก่อนจะหันหน้าจอกลับไปทางเฉิงอี้เหิง เธอกดเปิดคลิปการแข่งรถเอฟวันแล้วเริ่มเล่าเรื่องการแข่งกับชอตที่เด็ดที่สุดในการแข่งครั้งนี้ให้เขาฟังว่า รถคันหนึ่งสะบัดรถคู่แข่งออกไปได้ยังไง แถมยังมีอยู่ตั้งหลายครั้งที่รถคันนั้นเกือบจะไปชนท้ายรถของคนอื่น แต่กลับสามารถหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่วราวกับว่านักแข่งกำลังแสดงมายากล

ทว่าหากการแสดงมายากลนั้นเกิดความผิดพลาด พวกเขาก็อาจจะต้องจ่ายด้วยชีวิต

ในเวลาเพียงไม่นาน เฉิงอี้เหิงก็ถูกการแข่งรถเอฟวันดึงความสนใจจนเขาลืมไปว่าจะถามอะไรลู่จยา

การแข่งขันนั้นดุเดือดเร้าใจจนเฉิงอี้เหิงเผลอกำมือแน่นขณะดู

“ดูการแข่งรถนี่ยังไงก็ต้องเห็นฉากน่าหวาดเสียวและอันตรายจริงๆ สินะ” เขาพึมพำกับตัวเองหลังจากการแข่งขันจบลง

ลู่จยาส่งเสียงหัวเราะแห้งๆ และพยายามฉีกยิ้มออกมา “เอาล่ะๆ คุณก็ดูจบแล้ว ทีนี้ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”

“อ้อ” เฉิงอี้เหิงเตรียมตัวเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย

ลู่จยาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอกดปิดหน้าจอการแข่งรถเอฟวัน ทว่าเฉิงอี้เหิงดันเหลือบตาไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่ตั้งใจจึงเห็นว่าหน้าเว็บไซต์ที่ยังไม่ได้ถูกปิดนั้นคือหน้ากระทู้ในโต้วปั้นซึ่งมีหัวข้อเขียนเป็นตัวหนาว่า ‘หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ’

เฉิงอี้เหิงยิ้ม ในที่สุดเขาก็ได้รู้สักทีว่าลู่จยาปิดบังอะไรไว้ จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องแล้วปิดประตู

หลังทำความสะอาดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลู่จยาก็กลับมานั่งยกขาพาดโต๊ะคอมพิวเตอร์อีกครั้ง จากนั้นเธอจึงกดแก้ไขกระทู้

‘อัพเดต วันที่สิบเอ็ดมกราคม — ออร่ากระจาย

ตอนเจ้าของกระทู้กินขนมที่ ฉ. ซื้อมาให้ ระหว่างเตรียมตัวจะอัพเดตกระทู้ก็ปรากฏว่า ฉ. ถือแก้วนมเข้ามาในห้อง เขาเกือบจะเห็นกระทู้แล้ว! ยังดีนะที่เจ้าของกระทู้ฉลาดเลยปิดหน้าจอไว้ทันพอดี ทว่าผลคือเจ้าของกระทู้ทำแก้วนมหก แต่ว่า ฉ. ก็รีบดึงกระดาษทิชชูมาช่วยเช็ดนมที่หกเลอะตัวเจ้าของกระทู้ด้วย ตอนที่เขาเช็ดหน้าให้เจ้าของกระทู้นะ…แววตาที่แสนจะอบอุ่นของเขานั่น…เจ้าของกระทู้เกือบจะสติหลุดไปแล้ว’

ลู่จยาเรียบเรียงข้อความเสร็จเรียบร้อยจึงกดส่งออกไป หลังจากนั้นก็มีคนเข้าแสดงความคิดเห็นใหม่ทันที

‘อยู่ๆ ก็หวานขึ้นมาเลย แบบนี้แสดงว่าเจ้าของกระทู้กับ ฉ. อยู่ด้วยกันใช่ไหม’

‘ฉันก็อยากขาหักบ้าง! ส่ง ฉ. มาให้ฉันบ้างได้ไหม!’

ลู่จยากินขนมห่อสุดท้ายด้วยความอิ่มเอิบใจ เธอเลือกตอบกลับบางความคิดเห็นที่รู้สึกว่าน่าสนใจ หนึ่งในนั้นคือความคิดเห็นที่ถามว่า…

‘เจ้าของกระทู้ช่วยเล่ารายละเอียดตอนที่ได้พบกับ ฉ. ให้ฟังหน่อยได้ไหม ฉันอยากรู้รายละเอียดอ่ะ (แววตาเว้าวอน)’

ถ้าจะให้พูดถึงสาเหตุที่ทำให้ลู่จยากับเฉิงอี้เหิงได้พบกัน ยังไงก็ต้องพูดถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เรื่องราวทั้งหมดเป็นแบบนี้…