ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 1

ในกลางดึกของคืนหนึ่งเมื่อครึ่งเดือนก่อน ลู่จยานักแข่งมอเตอร์ไซค์สาวมืออาชีพกำลังเตรียมตัวจะเข้าร่วมการแข่งขันมอเตอร์ไซค์หญิงทางเรียบชิงแชมป์เอเชียรอบชิงชนะเลิศ ทว่าก่อนการแข่งขันหนึ่งวันเธอกลับได้รับคำเชิญจากฮว่าถิงซึ่งเป็นนักแข่งอีกคนให้มาร่วมซ้อมแข่งกันนอกรอบ

ตอนแรกลู่จยาคิดจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายทนการรบเร้าของฮว่าถิงไม่ไหวจึงตอบตกลงไป ทั้งคู่ใช้ความเร็วสูงมากในการซ้อม และตอนที่แข่งกันอยู่นั้นเอง รถของลู่จยาก็ไปชนเข้ากับสิ่งกีดขวาง เมื่อลู่จยาฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เธอได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เห็นขาขวาถูกแขวนเอาไว้ ภายในห้องพักผู้ป่วยนั้นนอกจากเธอแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก

ในเวลานั้นลู่จยายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอจำได้แค่เพียงรางๆ ว่าตัวเองขี่รถชนเข้ากับสิ่งกีดขวางจนตัวลอยออกจากรถ ส่วนรถมอเตอร์ไซค์นั้นไถลไปไกล และยังไม่ทันจะได้โทรแจ้งตำรวจเธอก็หมดสติไปเสียก่อน

สาเหตุที่ทำให้รถลื่นไถลจนไปชนสิ่งกีดขวางก็เพราะหลังขี่รถออกไปได้ไม่นาน จู่ๆ สภาพอากาศก็แย่ลงอย่างกะทันหัน ท้องฟ้าจากที่เคยเปิดโล่งจนเห็นแสงจันทร์ก็กลับมีหมอกหนาทึบ ลมพัดแรง แล้วไม่นานฝนก็เทกระหน่ำลงมา ในความทรงจำของลู่จยา เมือง อ. ไม่มีฝนตกหนักขนาดนี้มานานแล้ว ทว่าคืนนั้นท้องฟ้าราวกับมีรูรั่ว ฝนจึงเทลงมาอย่างหนัก

ลู่จยาลุกขึ้นนั่งหลังจากนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมานาน เธอนวดบริเวณท้ายทอยของตัวเองตรงจุดที่ยังรู้สึกว่าเจ็บมาก หลังจากนั้นสักพักก็มีนางพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าลู่จยาฟื้นแล้วนางพยาบาลจึงตรวจเช็กการตอบสนองด้วยการเปิดเปลือกตาของเธอออกดู ก่อนจะตรวจอาการทั่วๆ ไป นางพยาบาลบีบๆ เคาะๆ ที่ขาของลู่จยา สุดท้ายจึงหยิบปากกาออกมาขีดๆ เขียนๆ อะไรอยู่สักพักแล้วเงยหน้าขึ้นถามว่า ‘คุณฟื้นแล้วยังรู้สึกว่าเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า’

ลู่จยามองขาตัวเองที่ถูกพันไว้ราวกับมัมมี่แล้วลองมันขยับเล็กน้อย ทันใดนั้น ความเจ็บแปลบก็ไหลบ่าเข้ามาราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปทั่วทั้งร่างกาย ทำให้เธอส่งเสียงร้องออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่จนโดนนางพยาบาลดุ

‘ฉันบอกให้คุณขยับหรือไง! ยังอยากจะเก็บขาเอาไว้ไหม พวกเด็กแว้นนี่จริงๆ เลย คนนึงตาย อีกคนขาหัก แล้วยังจะคิดว่าไม่เป็นอะไรอีก’

ลู่จยาไม่ได้สนใจคำว่า ‘พวกเด็กแว้น’ ที่บาดหูนั่น แต่ร้องถามออกไปว่า ‘คุณว่าอะไรนะคะ! ใครตาย?!’

‘ก็ผู้หญิงคนนั้นที่แว้นกับคุณไงล่ะ เธอถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลแล้วแต่ช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน’

ลู่จยายกมือขึ้นกุมขมับ คิดในใจ พยาบาลบอกว่าฮว่าถิงตายแล้วงั้นหรือ

มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็ตอนที่เธอชนเข้ากับสิ่งกีดขวางจนตัวลอยออกไปยังเห็นชัดๆ ว่ารถของฮว่าถิงชะลอความเร็วลงแล้ว เธอยังคิดว่าฮว่าถิงเป็นคนส่งตัวเธอมาที่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ

‘นี่คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า’ ลู่จยาร้องถาม

นางพยาบาลเอ่ยขึ้นเพื่อตัดรำคาญ ‘ถ้างั้นคุณไปดูที่ห้องดับจิตเอาเองแล้วกัน’ พูดจบหล่อนก็เดินออกไปจากห้องพักคนไข้ทันที