ทดลองอ่าน หยกเร้นชะตา บทที่ 1.1-1.2

ซูเหยาร้องไห้อย่างหนัก พอลงจากรถม้าดวงตาของนางก็แดงก่ำ

รถม้าจอดลงบนพื้นราบเรียบ ซูเหยาเงยหน้ามองก็เห็นจวนฉางซิงโหวที่น่าเกรงขาม

คราวนี้จ้าวซื่อถึงได้รู้ว่าฉางซิงโหวออกจากจวนไปทำธุระใดมา

ซูเหยาก้มหน้ายืนอยู่เบื้องหน้าจ้าวซื่อ ใจหนึ่งก็โหยหา อีกใจหนึ่งก็ขลาดกลัว ไม่รู้ว่าควรวางมือตรงที่ใดไปชั่วขณะ

แต่มารดาที่แท้จริงของนางกลับกวาดสายตามองนางขึ้นลงหลายรอบ ก่อนจะโบกมือด้วยท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์

‘พานางออกไป เหม็นกลิ่นสาบโคลน น่าคลื่นไส้จริงๆ’

ซูเหยารู้สึกกระอักกระอ่วนในทันใด ครอบครัวเดิมฐานะยากจน กอปรกับเร่งเดินทางมานางจึงไม่ได้อาบน้ำดีๆ พอนางล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็รีบไปพบมารดาแท้ๆ ผู้ให้กำเนิดด้วยความดีใจแต่กลับได้ยินบทสนทนานอกฉากกั้นลมกรุผ้าโปร่ง

‘ฮูหยิน ท่านดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบ…คุณหนูเหยา’

‘นางนับเป็นคุณหนูอะไรกัน จู่ๆ ก็โผล่มา ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางเป็นใคร ท่านโหวก็จริงๆ เชียว ได้ยินเสียงลมก็คิดว่าเป็นฝนตกไม่รู้ไปเก็บสุนัขแมวอะไรกลับมา ดีไม่ดีจะเป็นผู้อื่นจงใจวางหลุมพรางหลอกลวงเขาเสียด้วยซ้ำ’

‘ฮูหยิน…’ จางหมัวมัวถอนหายใจเบาๆ นางรู้เรื่องในปีนั้นอยู่ไม่มากก็น้อย พอเห็นซูเหยาก็รู้สึกได้ทันทีว่าคงจะเป็นตามนั้นจริงๆ ทว่าแม้คนนอกอย่างนางจะมองเห็นชัดเจน แต่จ้าวซื่อรักใคร่เอ็นดูฉู่จิ่นเมี่ยวในฐานะบุตรสาวมาสิบสามปี บัดนี้มีบุตรสาวโผล่ออกมากะทันหันอีกคน ในเวลาเพียงไม่นานเช่นนี้ก็ไม่มีใครสามารถรับได้

‘ไล่นางออกไป ข้าไม่อยากเห็นนาง ข้าไม่มีทางมีบุตรสาวเช่นนาง เมี่ยวเอ๋อร์เล่า ไปเรียกเมี่ยวเอ๋อร์มา!’

ซูเหยาน้ำตานองหน้า นางกัดริมฝีปากไม่ให้ตนเองส่งเสียงแล้วออกไปอย่างเงียบเชียบ

พอกลับถึงห้อง ซูเหยาก็ฟุบกับเตียงแล้วร้องไห้โฮ จี้หยกที่พกติดกายมาตั้งแต่เล็กจนโตหล่นออกมา ริ้วแดงข้างในค่อยๆ หายไปเส้นหนึ่งจนแทบมองไม่เห็น

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 25 ม.ค. 68