ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 82.1-82.2

บทที่ 82.1

ที่แท้จ้าวกุยเป่ยคิดว่าให้สัญญากับหานเหยาไว้ว่าจะมารับลูกอมก็จำเป็นต้องรักษาคำพูดหรือไร

หานหลินเฟิงคร้านจะแยแสบุรุษหัวทึบผู้นี้ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อยากกินก็ไปซื้อเอง”

เขาไม่ได้ตั้งความหวังกับการหมั้นหมายของน้องสาวมากนัก แต่ต่อให้นางถูกถอนหมั้น ฝ่ายเขาก็ไม่กล้าอาจเอื้อมและไม่ได้อยากเป็นทองแผ่นเดียวกับจวนราชบุตรเขย

ถ้าเสียงโจษจันในหมู่ชาวบ้านเป็นความจริง ดูเหมือนฮองเฮาจะโกรธแค้นสองพ่อลูกสกุลจ้าวไม่น้อย เพราะหลังองค์หญิงอวี๋หยางออกเรือนให้จ้าวต้งแล้วก็ไม่มีทายาทมาโดยตลอด เรื่องนี้ทำให้ฮองเฮาไม่พอใจพวกเขาอย่างยิ่ง

ตอนออกจากเมืองหลวงเขาก็ได้ยินข่าวลือแว่วๆ มาบ้างแล้ว

ถ้าเกิดน้องสาวแต่งเข้าสกุลจ้าวจริงๆ กระทั่งมารดาสามีก็ไม่ใช่มารดาแท้ๆ ตระกูลที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายปานนั้นก็คือกองไฟดีๆ นี่เอง แล้วจะแต่งไปเพื่ออันใดเล่า

เมื่อจ้าวกุยเป่ยถูกหานหลินเฟิงปฏิเสธ สมองอันใสซื่อของเขาก็คิดได้ในที่สุด เริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงโมโห

เขากล่าวด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนระคนร้อนรน “ซื่อจื่อ ท่านอย่าเข้าใจผิดนะขอรับ ข้ามิใช่เด็กน้อยสักหน่อยถึงได้จะตะกละตะกลามอยากกินลูกอมให้ได้!…เป็นข้าสาบานกับน้องสาวท่านว่าจะต้องมารับให้ได้ มิฉะนั้นขอให้ตนเองเป็นสุนัขขี้เรื้อน…เช่นนั้นท่านไปบอกน้องสาวท่านสักคำว่าไม่ต้องให้ข้าทำตามคำสาบานได้หรือไม่!”

ช่างเถิด! สมองที่ใสซื่อนั่นคิดไปผิดทางแล้ว

หานหลินเฟิงหันกายสาวเท้าก้าวใหญ่เดินกลับเรือนไปทั้งอย่างนี้…

กลับไปกอดภรรยาตัวหอมกรุ่นดื่มน้ำแกงร้อนๆ ไม่ดีกว่าหรือ เขาต้องคิดสั้นเพียงใดกัน ถึงได้ยืนตากลมหนาวพูดเรื่องไร้สาระกับบุรุษหัวทึบเช่นนี้

ค่ำวันนี้หานหลินเฟิงดื่มน้ำแกงร้อนๆ แล้วนอนกอดภรรยาหลับไปอย่างเป็นสุข

จวบจนกลางดึกเป็นเวลาที่แม้แต่บ่าวไพร่ทั้งหลายก็เข้านอนกันหมดแล้ว ชิ่งหยางซึ่งรับผิดชอบพาพวกเฉาเซิ่งย้ายไปที่อื่นกลับพาคนรุดกลับมาอย่างเร่งร้อน

ตอนหานหลินเฟิงเอาเสื้อคลุมร่างเดินออกมาพบเขา ชิ่งหยางก็พูดด้วยสีหน้าละอายใจ “นายน้อย ท่านลงโทษข้าเถิด ข้าปฏิบัติหน้าที่ล้มเหลวแล้วขอรับ”

ในใจหานหลินเฟิงตึงเครียดขึ้นทันใด เขาไต่ถามน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีอะไร เกิดเรื่องกับเฉาเซิ่งหรือ”

ชิ่งหยางรีบสั่นศีรษะ “ถึงร่างกายของท่านผู้บัญชาการเฉาจะอ่อนแอไปบ้าง แต่ย้ายเขาไปอีกที่หนึ่งได้อย่างปลอดภัยแล้ว…แต่ว่าคุณหนูเฉานาง…นางหนีไปจนได้ขอรับ!”

ที่แท้ขณะที่ชิ่งหยางคุ้มกันครอบครัวของเฉาเซิ่งโยกย้ายลงใต้ เพราะบนรถม้ามีคนป่วย จึงต้องไปๆ หยุดๆ ตลอดทาง

เฉาเพ่ยเอ๋อร์ผู้นั้นยังอดอาหารประท้วงและมีท่าทางหดหู่เซื่องซึมดังเดิม จนกระทั่งตอนหยุดพักที่ค่ายที่พักแห่งหนึ่งได้พบเด็กน้อยสองคนโดยบังเอิญ หลังทั้งคู่ชวนนางไปริมแม่น้ำดูพวกเขาขุดหาปลาหนีชิว คล้ายว่าเด็กสาวจะอารมณ์ดีขึ้นทันที