ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 82.1-82.2

บทที่ 82.2

อีกด้านหนึ่งตอนแรกฉิวเจิ้นนึกว่าไปที่ค่ายเสบียงเชียนซีแล้วฉวยโอกาสระเบิดที่นั่นให้พังพินาศน่าจะเป็นเรื่องง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ

ใครจะคาดคิดว่าเขากลับต้องตกตะลึงกับการคุ้มกันอย่างรัดกุมแน่นหนาดุจปราการเหล็กของค่ายเชียนซีก่อน ต่อจากนั้นยังถูกคนฟันด้วยดาบทีหนึ่งที่หมู่บ้านเฟิ่งเหว่ย

คนที่ประมือกับเขาผู้นั้นไม่เพียงออกกระบวนท่าจู่โจมอย่างโหดเหี้ยม แต่ยังรู้ชื่อของเขาด้วย!

หลังจากเสียท่าที่ป่าปีศาจ ฉิวเจิ้นต้องหนีหัวซุกหัวซุนกลับมาเป็นครั้งที่สอง บาดแผลบนไหล่ยังลึกถึงกระดูก ต้องให้หมอใช้สายเอ็นตกปลาเย็บแผล

แต่เทียบกับความรู้สึกปวดระบมจากบาดแผลบนไหล่ ฉิวเจิ้นรู้สึกเจ็บใจมากกว่า…บุรุษใบหน้าคมคายที่เรียกชื่อเขาคนนั้นเป็นผู้ใดกันแน่ มีวรยุทธ์ยอดเยี่ยมเช่นนี้ไม่น่าจะเป็นพวกไร้ชื่อเสียงในกองทัพต้าเว่ย

เขาขบคิดจนศีรษะแทบแตกแล้วก็ยังนึกไม่ออกว่าลักษณะของคนคนนี้จะตรงกับใครได้ หรือว่าอีกฝ่ายคือแม่ทัพน้อยจ้าวกุยเป่ย?

ทว่าดูจากรูปโฉมโนมพรรณคล้ายว่าจะอายุมากกว่าจ้าวกุยเป่ย อีกทั้งใบหน้ายังดูจะแฝงเชื้อสายชนต่างเผ่าไว้…เขาไม่เคยได้ยินว่าบรรพบุรุษของจ้าวกุยเป่ยเป็นชาวแคว้นอื่น

เขาเรียกสายลับที่เข้านอกออกในเหลียงโจวมาพบแล้วบรรยายรูปร่างหน้าตาของคนผู้นั้นให้ฟังคร่าวๆ

สายลับก็ฉงนงงงัน บอกแค่ว่าฟังดูแล้วไม่เหมือนจะเป็นจ้าวกุยเป่ย

ที่นี่เป็นแดนเหนือ มีชาวพื้นเมืองที่แต่งงานข้ามแคว้นไม่น้อย ดังนั้นในกองทัพต้าเว่ยต้องมีคนที่มีเค้าหน้าของชนต่างเผ่าอยู่ไม่น้อยเช่นกัน ทว่าส่วนใหญ่ล้วนใบหน้าคมคายตาลึกเท่านั้น ไม่ถึงขั้นหล่อเหลา…

แต่ไม่ว่าใครก็ตามดูเหมือนจะมองข้ามเจ้าเศษสวะของจวนเป่ยเจิ้นอ๋องผู้นั้นไปโดยไม่ทันคิด ถึงอย่างไรการสงสัยคนไร้ค่าพรรค์นี้สักชั่วอึดใจก็ยังเป็นเรื่องเปลืองสมอง

ทว่าที่หมู่บ้านเฟิ่งเหว่ยเตรียมการป้องกันระวังภัยอย่างเข้มงวดกวดขันพอดู เห็นทีว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของหานหลินเฟิงจะมีคนเก่งไม่น้อย!

ขณะที่ฉิวเจิ้นครุ่นคิดหาคำตอบไม่ได้ พรรคพวกที่เขาส่งออกไปอีกกลุ่มหนึ่งปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จ พาเฉาเพ่ยเอ๋อร์กลับมาอย่างปลอดภัยโดยไม่บุบสลาย

เมื่อเห็นเด็กสาวที่ไปรับตัวมากลับมาได้ในที่สุด เขาก็ระบายลมหายใจยาวเหยียดคราหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ เดินไปต้อนรับคู่หมั้นของตนเอง ทว่าตอนเข้าไปใกล้เฉาเพ่ยเอ๋อร์ก็เงื้อมือตบหน้าเขาสุดแรง

ฉิวเจิ้นไม่ทันตั้งตัวจึงถูกตบจนหน้าหัน เขาเบือนหน้ากลับมาช้าๆ หรี่ตามองดูนาง

เฉาเพ่ยเอ๋อร์ถลึงตากว้าง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านพ่อข้าบอกว่าถูกท่านวางยาสลบ เดิมทีข้ายังไม่เชื่อ…แต่เห็นยาที่ท่านให้ข้ามาก็เป็นยาสลบเช่นกัน! ท่านบอกมา เหตุใดต้องทำกับท่านพ่อข้าเช่นนี้”

ฉิวเจิ้นใช้ลิ้นดุนแก้มที่เจ็บแปลบจากแรงตบ เขายิ้มอย่างไม่แยแส มองนางพลางพูด “ในเมื่อเจ้าปักใจเชื่อคำพูดของเขาแล้ว เหตุใดยังกลับมาอีก”

นางมองดูสีหน้าท่าทางไม่ยี่หระเช่นพวกอันธพาลเกเรของบุรุษเบื้องหน้าด้วยอารมณ์หลากหลายปะปนกันไป เป็นความรู้สึกทั้งรักทั้งชังโดยแท้

เด็กสาวแจ่มแจ้งแก่ใจดีว่าคำพูดของบิดาคงเป็นความจริง แต่นางตัดใจจากบุรุษผู้นี้ไม่ได้สักที ในใจยังมีความหวังว่าเขาจะมีคำอธิบายที่มีน้ำหนักมาพูดหว่านล้อมตนเองได้

ไม่คิดว่านางกลับมาอย่างลำบากยากเย็นเพียงนี้ สิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มไม่แยแสบนใบหน้าเขา ชั่วขณะนี้เฉาเพ่ยเอ๋อร์ทั้งว้าวุ่นใจและโกรธเคือง ทำให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่