ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 82.1-82.2

เวลานี้สตรีเรือนในของทหารทั่วทั้งเหลียงโจวรู้เรื่องที่ซูลั่วอวิ๋นใช้ข้ออ้างซื้อเครื่องเรือนบังหน้าช่วยเหลือหานหลินเฟิงส่งเสบียงกันหมดแล้ว หานหลินเฟิงก็บอกกล่าวกับคนนอกว่ากลัวกองทัพกบฏแย่งชิงเสบียง ถึงได้ทำเช่นนี้เป็นการตบตาอำพราง

แต่ก่อนหน้านั้นซูลั่วอวิ๋นมิได้แพร่งพรายให้ชายาเป่ยเจิ้นอ๋องรู้สักคำ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะส่งคนมาดุด่าตำหนินางกี่ครั้งกี่หน นางก็ปิดปากสนิทไม่โต้เถียงแม้เพียงสักครึ่งคำ

ตอนที่ความจริงเปิดเผย เป็นเหตุให้ชายาเป่ยเจิ้นอ๋องซึ่งส่งคนไปด่าทอนางอย่างรุนแรงก่อนหน้านี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดอยู่บ้าง

ซูลั่วอวิ๋นรู้ว่ามารดาสามีเริ่มพาลตามเคย นางก็เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล “ข้าไม่ทราบด้วยซ้ำว่าซื่อจื่อขนสิ่งของใดกันแน่ คนที่คร้านจะพูดที่สุดเป็นเขานั่นเองเจ้าค่ะ เป็นเหตุให้ข้าดีใจเก้อ นึกว่าเขาซื้อของมาให้ข้าจริงๆ โชคดีที่ภายหลังท่านแม่ส่งคนมาตำหนิ ทำให้ข้ารู้ว่าคนในจวนอ๋องใช้ชีวิตอย่างสมถะเรียบง่าย ถึงได้รู้สึกผิดในใจ คิดทบทวนตนเองว่าไม่ควรร้องขอสิ่งนั้นสิ่งนี้จากซื่อจื่อมากเกินไป จึงคิดจะคืนของ มิฉะนั้นปกติถ้าต้องดีใจเก้อเช่นนี้ข้าคงทะเลาะกับซื่อจื่อยกใหญ่ไปแล้ว”

นางกล่าววาจาได้ลื่นไหลอย่างจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เริ่มจากออกตัวปฏิเสธก่อนแล้วค่อยเอ่ยชมมารดาสามีที่ส่งคนมาตำหนิหลายครั้งว่าไม่เสียเปล่า สุดท้ายยังบอกว่าตนเองกับมารดาสามีต่างหลงลมปากของพวกบุรุษไม่ต่างกัน

นับตั้งแต่ถูกหานหลินเฟิงต่อว่ายกหนึ่งว่าอย่าเห็นตนเองเป็นขุนนางบริวารที่ปรึกษาของเขา คอยช่วยรับหน้าแทนไปเสียทุกเรื่อง ซูลั่วอวิ๋นก็ปฏิบัติตาม ทุกครั้งล้วนผลักสามีออกมาขวางน้ำเชี่ยวโดยไม่ใจอ่อนยั้งมือสักนิด

แล้วบนโต๊ะอาหารที่อยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวในวันนี้ พอเห็นชายาเป่ยเจิ้นอ๋องจะหาเรื่องอีกแล้ว นางก็รีบใช้สามีเป็นเครื่องสังเวยเพื่อเอาตัวรอด ปัดความผิดที่หลอกลวงบิดามารดาไปให้เขา

ทางด้านหานหลินเฟิงก็ยอมรับผิดแทนภรรยาอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “อาอวิ๋นพูดไม่ผิด ความลับทางทหารชั้นนี้ข้าย่อมบอกนางก่อนไม่ได้เป็นธรรมดา หากท่านแม่จะโทษก็โทษข้าเถิดขอรับ”

ชายาเป่ยเจิ้นอ๋องหาได้หลงกลไม่ นางส่งเสียงฮึขึ้นจมูกอย่างเยาะๆ ทว่าสามีภรรยาคู่นี้โยนกันไปมาจนพากันออกนอกเรื่องที่ยกขึ้นมาพูดก่อนหน้านี้ไปแล้ว นางจะเอ่ยขึ้นมาสร้างความลำบากใจให้ลูกสะใภ้อีกก็ไม่เป็นการดี

ในเมื่อท่านอ๋องไม่ตอบตกลงเรื่องไปฮุ่ยโจว นางก็คร้านจะพูดคุยกับพวกเขาอีก เพียงคีบอาหารให้หานเซียวบุตรชายของตนเองอย่างเอาอกเอาใจ

สำนักศึกษาของหานเซียวหยุดพักเรียนระยะยาว ดังนั้นช่วงนี้เขาจึงกลับมาอยู่ที่จวนอ๋อง

หานเซียวไม่ใคร่สนใจเรื่องที่พวกพี่ชายสนทนากันนัก ทั้งยังไม่มีอาการตอบสนองใดๆ ต่อการรบพุ่งที่ใกล้เข้ามาทุกที เพียงเห็นว่าเป็นการตีตนไปก่อนไข้อยู่สักหน่อย

เขาชื่นชอบศิลปะชั้นสูง ครั้นตอนนี้มีเวลาว่างกลับมาก็รู้สึกว่าการมีพี่สะใภ้สามัญชนเพิ่มขึ้นหนึ่งคนได้ฉุดรั้งจวนอ๋องให้ตกต่ำลง

ด้วยเหตุนี้คุณชายน้อยจึงมีความคิดจะจัดตั้งชุมนุมแต่งบทกลอนวาดภาพในจวนของตนเอง ให้บรรดาคนเก่งในเหลียงโจวมารวมตัวกัน ส่วนเขาก็จะได้สำแดงฝีมือที่ฝึกฝนเคี่ยวกรำมาจากฮุ่ยโจวให้เป็นที่ประจักษ์

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 6 ธ.ค. 67