ทดลองอ่าน หอมเกศา บทที่ 84.1-84.2

ถึงอย่างไรนางก็มีปากมีเสียงกับเป่ยเจิ้นอ๋องบ่อยครั้ง เวลาที่โกรธจัดบางครั้งก็จะโวยวายขอหย่า ทว่านี่เป็นเรื่องน่าอับอายภายในครอบครัวที่พึงเก็บไว้ในเรือนอย่างมิดชิด มีใครเอามาพูดโอ้อวดผู้อื่นเช่นนี้ที่ใดกัน

ดูเหมือนว่านางคงไม่อาจไล่ตามทันความนิยมชมชอบของชาวเมืองหลวงได้จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นแขนเสื้อหลวมกว้างหรือการเอ่ยคำพูดโอ้อวดที่ไร้หัวคิดโดยไม่ยั้งปากพรรค์นี้ ล้วนแล้วแต่ไม่ถูกตาถูกใจสักอย่าง!

สำหรับคำสรรเสริญเยินยอที่ว่า ‘เป็นบุรุษอกสามศอก’ นี้ขององค์หญิงอวี๋หยาง จ้าวต้งไม่ได้ยินแม้แต่น้อย

เขาไม่มีแก่ใจนั่งอยู่ด้านข้างฟังพวกสตรีพูดคุยเรื่อยเปื่อยไร้สาระ เวลานี้ในความคิดของเขามีแต่เรื่องของหานหลินเฟิง

หลังจากบุตรชายได้พบเขาก็เล่าถึงการกระทำที่น่าอัศจรรย์ใจต่างๆ นานาของหานหลินเฟิงให้ฟังอย่างอดใจรอไม่ไหว

บัดนี้คนที่จ้าวกุยเป่ยเลื่อมใสศรัทธาอย่างหมดจิตหมดใจ นอกจากบิดาของตนเองแล้วก็มีหานหลินเฟิงเพิ่มมาอีกคน

ซื่อจื่อผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ที่ปกติไม่เคยแสดงความสามารถใดๆ ให้ใครเห็นผู้นี้กลับเฉลียวฉลาดเจ้าแผนการ มีวรยุทธ์สูงส่งเหนือใคร เป็นคนเก่งมีฝีมืออย่างแท้จริง!

น่าเสียดายที่ตอนจ้าวกุยเป่ยคุยโวถึงวรยุทธ์และความสามารถของหานหลินเฟิงให้คนในค่ายเชียนเป่ยฟัง ทุกคนล้วนมองเขาด้วยสายตาราวกับจะบอกว่า ‘เจ้าเสียสติไปแล้วกระมัง’ บางคนยังพูดเยาะเย้ยว่า ‘หากเจ้าชอบคลุกคลีกินดื่มเที่ยวเล่นกับหานซื่อจื่อก็ไม่นับว่าน่าอาย ไม่ต้องมาพูดกลบเกลื่อนกับพวกข้า ถ้าเขาเป็นยอดยุทธ์ในปฐพี ข้าก็เหาะเหินเดินอากาศได้แล้ว ช่างเถิด!’

รวมความว่าสหายที่เป็นทหารในค่ายเดียวกันต่างเห็นว่านี่เป็นคำแก้ตัวของจ้าวกุยเป่ยที่ไปใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณชายเสเพล

เรื่องนี้ทำให้จ้าวกุยเป่ยคับข้องใจอย่างมาก จนกระทั่งได้พบบิดาเขาก็ยังลังเลว่าถ้าตนเองพูดแล้วจะถูกบิดาเข้าใจผิดว่าไปเกลือกกลั้วกระทำเรื่องไม่ดีกับหานหลินเฟิงหรือไม่

แต่เมื่อลองพูดหยั่งเชิงดูแล้ว บิดามิได้กล่าววาจาตำหนิ เขาจึงเล่าออกมาหมดทุกเรื่องอย่างสบายใจ

เมื่อจ้าวต้งได้ยินแล้ว อันที่จริงในใจเขาก็ไม่ได้เชื่อถือโดยสิ้นเชิง จะอย่างไรภาพของหานหลินเฟิงในหัวเขายังคงเป็นคุณชายหยิบหย่งเจ้าสำราญที่ชอบประทินโฉมผู้นั้น

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากเชื่อคำพูดของบุตรชายเช่นกัน

เพราะจ้าวต้งเคยพบหานหลินเฟิงตอนที่อีกฝ่ายยังเป็นเด็กหนุ่มมาก่อน ตอนนั้นหานหลินเฟิงเป็นเด็กหนุ่มผู้สดใสมีชีวิตชีวาท่าทางอวดกล้าที่อาจหาญปราบม้าพยศคนหนึ่ง

ดังนั้นเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของจ้าวกุยเป่ย เขาก็ปล่อยให้บุตรชายพูดต่อจนจบโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ