ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 9-บทที่ 10

บทที่ 10

ตอนที่ได้เจอพี่เสิ่นอีกครั้งคือคืนวันที่เจ็ดเดือนหนึ่ง

จือจือเพิ่งสระผมเสร็จ กำลังนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งรอผมแห้งก็ได้ยินเสียงเรียกตนเอง

“จือจือ”

พอนางหันไปมองก็เห็นพี่เสิ่น

ฝ่ายตรงข้ามส่งยิ้มบางๆ มาให้

“พี่เสิ่น กลับมาแล้วหรือ”

วิญญาณล่องลอยพยักหน้า “จือจือ ออกไปข้างนอกกับข้าเร็ว”

“หา?”

พี่เสิ่นทำหน้ามีลับลมคมใน “ข้ารับปากไว้ว่าจะช่วยหาหนุ่มรูปงามมาให้เจ้าไม่ใช่หรือ ข้าหาเจอแล้ว ตอนนี้เขากำลังรอเจ้าอยู่” นางลอยไปลอยมาตรงหน้าเด็กสาวหลายรอบ “รับประกันว่ารูปงามแน่ เจ้าไปแล้วไม่ผิดหวังหรอก หล่อเหลากว่าเจ้าหนุ่มเซี่ยงมาก”

จือจือลังเลอย่างหนัก “แต่ตอนนี้ดึกมากแล้วนะเจ้าคะ”

“วางใจเถิด มีข้าอยู่ทั้งคน จะกลัวอะไร คนเขาพูดกันว่าผีน่ากลัวที่สุดแล้วไม่ใช่หรือ มีผีคอยคุ้มครองเจ้า เจ้ายังต้องกลัวอะไรอีก” พี่เสิ่นเอ่ยเร่ง “เร็วเข้าๆ เปลี่ยนชุดที่งามที่สุดแล้วออกไปกับข้า”

ตั้งแต่คราวที่ช่วยให้อาฉินสมปรารถนา จือจือก็เก็บกุญแจประตูหลังเอาไว้ ดังนั้นครั้งนี้จึงออกไปได้อย่างสะดวกราบรื่น โคมในมือนางส่องทางเดินข้างหน้าให้สว่างเรืองรอง

เนื่องจากผมยังไม่แห้ง นางจึงปล่อยผมปรกไหล่ แต่ใช้เชือกแดงมัดไว้ลวกๆ แค่พอไม่ให้ผมยุ่ง ปลายผมทิ้งตัวพาดแผ่นหลัง ส่วนชุดที่สวมอยู่พี่เสิ่นช่วยเลือกให้ บอกว่านางผิวขาว ใส่ชุดสีแดงขึ้นที่สุด แต่หากเป็นตอนกลางคืนจะสวมชุดแดงไม่ได้

‘แสงจันทร์สาดส่อง เจ้าต้องสวมชุดสีฟ้าอ่อนถึงจะงามเด่น’ พี่เสิ่นบอกด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ

จือจือมีกระโปรงสีฟ้าอ่อนอยู่ตัวหนึ่ง ที่ถูกต้องเรียกว่าสีขาวปนฟ้า ตัวกระโปรงตัดเย็บเป็นชั้นๆ เวลาเยื้องย่างจะเห็นรองเท้าได้วอมแวม พี่เสิ่นตาแหลมนัก เพราะพอจือจือสวมชุดนี้เดินใต้ผืนฟ้ารัตติกาล ชายกระโปรงราวกับถูกย้อมด้วยแสงจันทร์อย่างนั้น มาบวกกับดวงหน้าที่ไม่แต่งแต้มเครื่องประทินโฉม ความเย้ายวนสะดุดตาในยามปกติจึงหายไปสิ้น