ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 9-บทที่ 10

เด็กสาวที่เดินถือโคมดูประหนึ่งนางฟ้าเดินเล่นใต้แสงจันทร์

“พี่เสิ่น พวกเราจะไปที่ใดกันหรือ”

“ก็ไปเจอหนุ่มรูปงามน่ะสิ”

จือจือมองวิญญาณที่ลอยอยู่ข้างหน้า “หนุ่มรูปงามที่ใดกันต้องออกมาเจอกลางค่ำกลางคืน”

“นั่นเป็นเพราะ…” ฝ่ายที่อยู่ข้างหน้าหันมามอง “ข้ารอมานานแล้ว เพิ่งสบโอกาสคืนนี้เอง”

จือจือไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายนัก พี่เสิ่นนำทางนางอยู่พักใหญ่ ทะลุตรอกซอยหลายต่อหลายแห่ง พอมาถึงปากตรอกแห่งหนึ่งพี่เสิ่นก็หยุดรอ

“จือจือ เจ้าต้องเดินเข้าไปคนเดียว”

เด็กสาวมองฝ่ายตรงข้าม ความตระหนกสะท้อนอยู่ในแววตา

พี่เสิ่นมองเห็นความวิตกของนาง “ไม่ต้องกลัว เข้าไปเถิด ข้าจะรออยู่ตรงนี้ วางใจได้เลย ข้าจะคอยคุ้มครองเจ้าแน่ จือจือ เข้าไปสิ”

แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่เสิ่นถึงไม่เข้ามาด้วยกัน แต่นางคิดว่าพี่เสิ่นเป็นผีที่ดี ไม่มีทางหลอกนางเด็ดขาด ดังนั้นเด็กสาวจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปข้างใน ตรอกแห่งนี้ลึกยิ่งนัก รอบด้านก็เงียบสงัด จือจือได้ยินแค่เสียงฝีเท้าของตนเองเท่านั้น

เสียงรองเท้าปักลายย่างย่ำไปตามพื้นอิฐ

ไม่รู้เพราะเหตุใด พอเดินมาได้ครึ่งทาง นางก็รับรู้ได้โดยสังหรณ์ว่าสิ่ง…หรืออีกนัยหนึ่งคือคน…ที่อยู่ตรงท้ายตรอกจะสร้างความหวาดกลัวให้ตนเอง หนุ่มรูปงามที่ใดจะมาอยู่ในตรอกเช่นนี้กลางดึกกันเล่า นางหันไปข้างหลัง ทว่าตรงนี้มองไม่เห็นพี่เสิ่นแล้ว

จือจือยืนลังเลอยู่ที่เดิมพักใหญ่ เท้าก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่

ถูกล่ะว่าเซี่ยงชิงจวีเย็นชา แต่นางน่าจะยังพยายามต่อไปได้

อย่าไปสนใจหนุ่มรูปงามที่อยู่ในตรอกน่ากลัวเช่นนี้กลางดึกเลยดีกว่า ไม่แน่ว่าอาจเป็นคนเย็นชายิ่งกว่าเซี่ยงชิงจวีด้วยซ้ำ

แต่…พี่เสิ่นอุตส่าห์มีน้ำใจ เข้าไปดูหน่อยแล้วกัน

จือจือกัดฟัน กำด้ามโคมในมือแน่น แล้วตัดสินใจเดินต่อ

คราวนี้เดินไปได้ไม่ทันไร นางก็เห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น