ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 9-บทที่ 10

ชาติก่อน

ตอนแต่งเข้าตำหนักองค์หญิง ทุกสิ่งทุกอย่างแปลกใหม่สำหรับจือจือไปหมด ขนาดนางเห็นถ้วยชายังเอื้อมมือไปลูบๆ คลำๆ

‘ถ้วยชานี่ไม่ยักเหมือนที่บ้านข้า’ นางพูดพลางหันไปยิ้มให้ไฉ่หลิง

จือจือมีฐานะต่ำต้อย ที่ถูกต้องบอกว่าไม่มีฐานะเลยเสียมากกว่า ดังนั้นสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติจึงมีแค่ไฉ่หลิงผู้เดียว ไฉ่หลิงอายุไม่มาก อ่อนแก่กว่าจือจือไม่เท่าไร พอเห็นเจ้านายทำอย่างนั้นก็ยกมือป้องปากยิ้ม ‘ต่อไปอี๋เหนียงห้าจะยังได้เห็นของดีๆ อีกมากมาย นับประสาอะไรกับแค่ถ้วยชาเล่าเจ้าคะ ถ้วยชาล้ำค่าหายากต้องถ้วยชาในตำหนักบรรทมขององค์หญิงต่างหาก นั่นน่ะเป็นของพระราชทานจากฮ่องเต้เลยทีเดียว แผ่นดินนี้ของดีทุกอย่างเป็นขององค์หญิงทั้งนั้น’

จือจือร้องอ้อ ไม่ได้รู้สึกชื่นชมแต่อย่างใด ทั้งยังไม่อิจฉา เพราะรู้ว่าฐานะของทั้งคู่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน นางจึงไม่เกิดความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น องค์หญิงเป็นนางหงส์ ส่วนนางเป็นแค่ไก่ป่าเท่านั้น

ครั้งแรกที่ได้พบองค์หญิง นางไปเข้าเฝ้าพร้อมอี๋เหนียงคนอื่นๆ พวกนางคุกเข่าอยู่นอกม่าน ส่วนองค์หญิงนั่งอยู่ข้างใน กงหมัวมัวเป็นคนพูดถึงกฎระเบียบในตำหนักทั้งหมด พวกนางจึงไม่ได้ยินเสียงขององค์หญิงเลย

ตอนที่กงหมัวมัวสั่งให้พวกนางกลับออกไป จือจือลอบเหลือบตาขึ้นมองม่านทีหนึ่ง แต่ผ้าม่านรูดไว้อย่างมิดชิด นางจึงเห็นแค่เงาคนรางๆ

คนผู้นั้นนั่งเก้าอี้ในอิริยาบถผ่อนคลาย แต่จือจือกลับสัมผัสรังสีแห่งอำนาจจากร่างของ ‘นาง’ ได้

จือจือวิ่งเต็มเหยียด ไม่นานก็เห็นพี่เสิ่น

ฝ่ายนั้นมองนางอย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นจือจือ! เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้”

จือจือลนลานเสียจนลืมหยิบโคมไฟมาด้วย “พี่เสิ่น พวกเรากลับกันเถิด” ทรวงอกนางสะท้อนขึ้นลงอย่างรุนแรง ระหว่างที่วิ่งมา ผมที่มัดไว้ลวกๆ ก็หลุดลงมาหมด ใครตาไม่บอดก็ต้องมองออกกันทั้งนั้นว่าเวลานี้นางว้าวุ่นใจอย่างยิ่ง

“ได้ๆ กลับก็กลับ” พี่เสิ่นไม่ซักไซ้ต่อ

เมื่อกลับถึงบ้าน จือจือล้างคราบเลือดบนมือจนสะอาด แล้วขึ้นล้มตัวลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

พี่เสิ่นเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็ไม่กล้าถาม ไม่รู้ว่าเด็กสาวหวาดกลัวสิ่งใด

อาจจะขวัญเสียเพราะเห็นแผลกระมัง…พี่เสิ่นคิดอย่างนั้น แต่นางก็อุตส่าห์รออยู่นานกว่าบุรุษผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บ