ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 9-บทที่ 10

ภายหลังจือจือไม่เอ่ยถึงเรื่องในคืนนั้นอีกเลย ซ้ำยังเก็บตัวมากกว่าเก่า ไม่ใคร่ออกไปที่ใด ลืมกระทั่งว่าต้องหาทางมอบถุงเหอเปาให้เซี่ยงชิงจวี

จวบจนถึงคืนเทศกาลหยวนเซียว* หลินหยวนชวนนางออกไปเดินเที่ยว จือจือถึงเพิ่งนึกออกว่าวันนี้เป็นวันเทศกาล

“ได้ เสี่ยวหยวนรอพี่สักครู่นะ”

นางคว้าผ้าคลุมกันลมมาห่มแบบง่ายๆ แล้วพากันออกจากบ้าน

บรรยากาศของเทศกาลทำให้หลินหยวนตื่นเต้นเป็นพิเศษ “พี่ใหญ่ คืนนี้ข้าจะเล่นทายปริศนาโคมไฟให้เยอะๆ จะได้กวาดรางวัลกลับบ้านให้หมด”

“เอาสิ” จือจือเอ่ยถาม “ท่านพ่อเล่า”

“ท่านพ่อไม่ไป สั่งให้ข้าดูแลพี่ใหญ่ให้ดี” เด็กชายตบอกตนเอง “พี่ใหญ่วางใจได้เลย วันนี้ข้ารับปากท่านพ่อไว้แล้ว จะต้องคุ้มครองท่านกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”

“แหม ดูไม่ออกเลยนะว่าเจ้าเปี๊ยกเก่งกาจถึงเพียงนี้” พี่เสิ่นหัวเราะอยู่ข้างๆ

จือจือเองก็หัวเราะขันเช่นกันขณะจูงมือน้องชาย “เช่นนั้นเราไปกันเถิด”

เทศกาลหยวนเซียวเป็นเทศกาลที่คึกคักในแต่ละปี

วันนี้กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารอบอวลไปทั่วเมืองหลวง เสียงหัวเราะร่าเริงดังเข้าหูไม่ขาดระยะ โคมไฟรูปทรงต่างๆ ประชันความงามกันละลานตา ดอกไม้ไฟเบ่งบานบนผืนฟ้าไม่ขาดสาย ดอกไม้ไฟเหล่านี้เป็นของราชวงศ์ จึงมีให้จุดอย่างไม่อั้น เพื่อสื่อให้เห็นว่าฮ่องเต้เชื้อเชิญราษฎรมาฉลองเทศกาลด้วยกันอย่างรื่นรมย์กลมเกลียว

จือจือเดินจูงมือน้องชาย กวาดตามองไปตรงนั้นทีตรงนี้ที

หลินหยวนที่เดินอยู่ข้างๆ ก็สนุกสนานไม่แพ้กัน พอเห็นชาวยุทธ์เปิดแสดงศิลปะพ่นไฟก็อ้าปากหวออย่างตื่นเต้น “โอ้โห! พี่ใหญ่ ดูนั่นสิ”

จือจือพลอยอุทานฮือฮาตามไปด้วย พี่เสิ่นที่ลอยอยู่ข้างๆ แค่นเสียงขึ้นจมูกดังหึ

“มีอะไรน่าดูนักหนา เจ้าเด็กสองคนนี่”

จือจือแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

หลินหยวนลากพี่สาวเดินไปเรื่อยๆ ตรงนี้ก็อยากดู ตรงนั้นก็อยากดู ทำเอาจือจือเดินชนคนอยู่หลายครั้ง

พี่เสิ่นเองก็บ่นอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าเด็กบ้านี่ เดินระวังหน่อยสิ”

“เสี่ยวหยวน เสี่ยวหยวน! เดินช้าๆ หน่อย…” จือจือเดินชนคนอีกแล้ว แต่คราวนี้ฝ่ายตรงข้ามยกมือขึ้นประคองนางไว้

“แม่นางหลิน?”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายทว่าเย็นเยียบดุจน้ำค้างแข็งปรากฏสู่สายตา

ทว่าความเย็นชาในดวงตาเหมือนจะลดลงมาก

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 ต.ค. 64 เวลา 12.00 น.