ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 1

บทที่ 1

พราก

มาทำไม!

อิศยาตั้งใจจะถามผู้ชายตัวโตหน้าดุ แต่ประโยคนั้นไม่ได้ล่วงพ้นริมฝีปากออกไป เธอเพียงแต่ลุกจากหน้ากระถางธูป เดินเลี่ยงออกไปนอกศาลาสวดศพของบิดา ปล่อยให้เรืองยศ เพื่อนสนิทของเธอส่งธูปให้เขาแทน

ระหว่างนั่งสงบสติอารมณ์ที่ใต้ถุนศาลาไม้ ครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกถึงเงาทะมึนเคลื่อนมาบดบังแสงไฟจากทางด้านหลัง

“เอ๋ย!”

น้ำเสียงทุ้มต่ำดังมาจากผู้ชายตัวโตคล้องเฝือกที่แขนข้างซ้ายและมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ แต่หญิงสาวไม่ยอมหันกลับไป

“ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ”

อิศยากำมือแน่น หันขวับมองต้นเหตุที่ทำให้พ่อเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ

“ไหว้พ่อเสร็จแล้วก็กลับไปเถอะค่ะ”

ปาลขยับริมฝีปากจะเอ่ยอะไรสักอย่าง แต่พอสบนัยน์ตาลุกวาวคู่นั้นเขาก็พับความในใจเก็บกลับไป แล้วเปลี่ยนคำถามแทน

“จากนี้เธอจะทำยังไง”

“ก็ไม่ทำยังไงค่ะ”

“เธอมีญาติรึเปล่า”

“เอ๋ยมีญาติหรือไม่มีแล้วเกี่ยวกับหมอปาลตรงไหนคะ”

อิศยาประณามคนเจ็บทางสายตา พ่อของเธอตาย แต่เขากลับแค่หัวแตกและกระดูกหัก ดูเหมือนหมอปาลจะอ่านสีหน้าเธอออกเช่นกันจึงก้มหน้ายอมรับ

“ฉันควรเป็นคนที่จากไป ไม่ใช่พ่อของเธอ”

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียยังรุมโจมตีอิศยาไม่หยุดตั้งแต่ตื่นมารู้ข่าวพ่อ เธอร้องไห้จนน้ำตาหมาดแล้วหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้อีก เป็นเช่นนั้นอยู่เกือบครึ่งค่อนวัน แต่เพราะหน้าที่ของลูกสาวคนเดียวทำให้เธอต้องลุกขึ้นมาดูแลจัดงานศพให้พ่อ เราเหลือกันแค่พ่อลูกเท่านั้น

“หมอปาลมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหมคะ”

“เอ๋ย…”

“ถ้าหมอปาลหวังให้เอ๋ยบอกว่าไม่เป็นไร เอ๋ยอภัยให้แล้ว เสียใจด้วยค่ะ เอ๋ยทำไม่ได้”

น้ำเสียงของเธอแหบแห้ง ดวงหน้าอิดโรยเหมือนดอกไม้ขาดน้ำ

“เธอไม่ได้นอนเลยใช่ไหม ไม่สบายรึเปล่า”

หมอปาลยื่นมือเข้ามาหมายจะอังหน้าผาก แต่เธอกลับเบี่ยงหน้าหนี

“กลับไปเถอะค่ะหมอปาล ถ้าไม่จำเป็นก็อย่ามาอีก เอ๋ยไม่สะดวกรับแขก”

พูดจบอิศยาก็ก้าวฉับๆ ออกจากใต้ถุนศาลา แต่ยังไม่วายพาลพาโล ยื่นมือไปปิดสวิตช์ไฟ ก่อนก้าวฉับๆ จากไป