ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 3

บทที่ 3

หนี้ชีวิต

“สนิทกันรึไงถึงจะติดรถไปด้วย…ประสาท!”

อิศยาพึมพำขณะขี่รถเครื่องออกจากที่ว่าการอำเภอเพื่อกลับบ้าน

“เกลียดสิเอ๋ย ทำไมไม่เกลียดเล่า”

เธอย้ำกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หมอปาลเป็นต้นเหตุให้พ่อเสียชีวิต ควรเป็นคนที่เธอหมายหัว แต่ความรู้สึกที่มีให้หมอปาลกลับแตะไม่ถึงความชิงชัง อาจจะอยู่ในระดับเหม็นขี้หน้ามากกว่า

แล้วเธอก็ปัดเรื่องของหมอปาลทิ้งไปเมื่อพบผู้เป็นป้านั่งรออยู่ที่เก้าอี้ม้าหินหน้าบ้าน อิศยาเลียบรถเครื่องจอดริมประตูพลางยกมือไหว้คนที่พ่อถมยาบอกว่าเป็นญาติห่างๆ

“ป้านงมานานแล้วเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ แกหายไปไหนมา ฉันโทรหาก็ไม่รับ”

“เอ๋ยขี่รถอยู่ คงไม่ได้ยินมั้งคะ”

“ไปตะลอนเที่ยวไหนอีกล่ะ ถมยามันเพิ่งจะตายหลัดๆ ศพยังไม่ทันเผาก็แรดไปทั่วแล้ว”

อิศยาเบะปาก เห็นว่าเป็นญาติหรอกนะเลยไม่อยากถือสาหาความด้วย

“เอ๋ยไปส่งปิ่นโตค่ะ”

“แกจะทำงานงกๆ ไปถึงไหน ได้สักกี่บาทเชียว”

“ป้านงมาถึงนี่ มีอะไรเหรอคะ”

“ฉันมารอแกเหนื่อยๆ ไม่คิดจะเปิดบ้าน หยิบน้ำหยิบท่าให้ฉันกินเลยรึไง”

หญิงสาวลอบถอนหายใจ เดินไปปลดล็อกกุญแจก่อนดันประตูบานพับออกไปจนสุดทางทั้งสองด้านแล้วเชื้อเชิญผู้เป็นป้าให้เข้ามานั่งในบ้าน

“เดี๋ยวเอ๋ยไปหยิบน้ำมาให้ค่ะ”

อิศยาหายไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมน้ำเย็นหนึ่งแก้ว นงพะงาดื่มเข้าไปอึกใหญ่ก่อนเข้าประเด็น

“แกคิดจะเผาศพถมยาเมื่อไร”

“ครบเจ็ดวันก็เผาค่ะ แล้วค่อยไปลอยอังคาร”

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอก”

เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้น จ้องมองญาติห่างๆ อย่างไม่เชื่อสายตานัก เท่าที่เธอรู้จักนงพะงามา อีกฝ่ายไปมาหาสู่บ้านเธอนับครั้งได้ และหากไม่มีผลประโยชน์ผู้หญิงคนนี้ไม่มีวันเอ่ยปากให้ความช่วยเหลือหรอก

“ขอบคุณค่ะ ป้านงมีเรื่องอะไรจะพูดอีกไหมคะ เอ๋ยต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปงานตอนเย็น”

“มีสิ ไม่งั้นฉันจะถ่อมาหาแกถึงนี่เหรอ”

นงพะงากระพือพัดในมือ ลมเย็นพัดจนเส้นผมหยักศกปลิวไสวไปมา