ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 3

“เอ๋ยอยากขอเวลาป้านงหน่อยค่ะ เอ๋ยจะหาเงินมาใช้คืนให้เร็วที่สุด”

“ฉันต้องรีบใช้เงิน ให้เวลาแกได้มากสุดก็สามอาทิตย์”

“สามอาทิตย์ไม่น้อยไปเหรอคะป้านง หนี้ตั้งเยอะขนาดนั้น”

สีหน้ายุ่งยากใจของหลานสาวจุดรอยยิ้มหยันขึ้นบนดวงหน้าคล้ามแดดของผู้เป็นป้า เสียดายที่อีกฝ่ายไม่ทันเห็น

“ฉันรู้ว่าแกยังเด็ก เรื่องหนี้มันเรื่องของผู้ใหญ่ แต่แกเป็นลูกสาวคนเดียวของถมยา หนี้พ่อก็คือหนี้ลูก มันหนีกันไม่พ้นหรอก”

“เอ๋ยเข้าใจค่ะ เอ๋ยไม่ได้คิดจะเบี้ยวหนี้ แค่ขอเวลามากกว่านี้”

“ฉันบอกแล้วไงว่าให้เวลาแกได้มากสุดก็สามอาทิตย์ ก็อย่างว่าแหละนะ เด็กอย่างแกจะไปหาเงินสามล้านกว่ามาคืนฉันได้ไง เอาอย่างนี้สิ ฉันรู้มาว่ามีผู้ใหญ่ใจดีอยากใช้หนี้ให้ แกโอเคไหมล่ะ”

อุตส่าห์ชักแม่น้ำร้อยสาย สุดท้ายก็เข้าประเด็นแล้วสินะ

“ใครเหรอคะ”

“แกจำเสี่ยซ้งได้ไหม งานสวดศพพ่อแกเมื่อวันก่อนโน้นเสี่ยก็มางานนะ”

ใครบ้างไม่รู้จักเสี่ยซ้ง เจ้าของโรงสีใหญ่ประจำโคกเสือเผ่น แต่คนหน้าเลือดแบบนั้นยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือคนแปลกหน้า มีหรือจะไม่ต้องการผลตอบแทน

“อ๋อ จำได้แล้วค่ะ เสี่ยซ้งเป็นพ่อของรุ่นพี่ที่โรงเรียน เสี่ยซ้งนี่ใจดีนะคะ อุตส่าห์เห็นแก่รุ่นน้องของลูกสาว ยอมใช้หนี้ให้เอ๋ยด้วย”

เธอแสร้งพูดไปคนละทาง ทั้งที่พอจะอ่านเกมของผู้เป็นป้าออก

“นี่แหละนะไม่ยอมเรียนหนังสือถึงได้โง่ดักดาน เสี่ยเมตตาแกมากนะเอ๋ยถึงอยากช่วยให้แกสบาย”

“แลกกับตัวเอ๋ยเหรอคะ”

“แกก็ไม่โง่นี่นา ของพรรค์นี้มันบุบสลายที่ไหนล่ะ แค่เอาใจเสี่ยหน่อยก็ปลดหนี้ได้แล้ว เผลอๆ ถ้าเสี่ยถูกใจ แกได้นั่งนับเงินในห้องแอร์ ไม่ต้องตากแดดลำบากส่งของด้วย โอกาสงามแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ”

“ฝากขอบคุณเสี่ยซ้งด้วยนะคะ แต่เอ๋ยยังพอมีลู่ทางค่ะ”

“ลู่ทางอะไรของแก คงไม่ได้คิดจะหนีหรอกนะ”

“บ้านเอ๋ยอยู่นี่ เอ๋ยจะไปไหนได้ล่ะป้านง”

กระนั้นนงพะงาก็ยังไม่ไว้ใจ คิดจะวางตัวลูกน้องสักสองสามคนมาเฝ้านังเด็กหน้าอ่อนไว้ก่อนดีกว่า

“แล้วแกจะหาเงินมาใช้หนี้ยังไง เงินไม่ใช่น้อยๆ”

อิศยาก็ยังมืดแปดด้าน เพียงแต่บอกปัดเรื่องเสี่ยซ้งไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ถ้าไปค้นในตู้เสื้อผ้าหรือในเก๊ะทำงานพ่ออาจจะมีสมุดบัญชีธนาคารหรือเอกสารประกันชีวิตก็ได้ เธอยังไม่อยากหมดหวังเสียทีเดียว