ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทนำ-บทที่ 1

ตำรวจตัวกลม : ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนหรอกค่ะ ถ้ามีเวลาฉันจะไปที่ร้านคุณ หาแรงบันดาลใจสักหน่อย แล้วเขียนสูตรอาหารที่เหมาะกับร้านของคุณให้คุณก็แล้วกัน

เชฟแคป : คุณรู้เหรอครับว่าร้านผมอยู่ที่ไหน

เจียงเหมยอิ่งชะงัก รีบตอบกลับไป

ตำรวจตัวกลม : งั้นร้านคุณอยู่ที่ไหนล่ะคะ

เกือบแบไต๋ไปแล้ว

อีกฝ่ายส่งที่อยู่มาให้และบอกว่า

‘ถ้าไม่ต้องการค่าตอบแทน ผมก็ต้องเขียนชื่อคุณไว้บนเมนูนะครับ เมนูอาหารเป็นของเชฟก็เหมือนกับที่บทความเป็นของนักเขียน มันมีความทุ่มเทของเชฟอยู่ในนั้น ผมคงขโมยเอาไปใช้ตามใจไม่ได้’

ถ้อยคำและท่าทีจริงจังเหมือนกับในรายการไม่มีผิดเพี้ยน เดิมทีเขาก็นิสัยเข้มงวดจริงจัง พิถีพิถัน และมีหลักการเป็นพิเศษแบบนี้อยู่แล้ว ทว่าเธอกลับทำเรื่องผิดพลาด ทำให้เขาถูกคนอื่นเข้าใจผิด ก่อเรื่องวุ่นวายไม่น้อยเลยทีเดียว

เจียงเหมยอิ่งคุยกับเชฟแคปสักพัก เมื่อนัดวันกันเสร็จแล้วจึงปิดอินเตอร์เน็ต

เรื่องเกี่ยวกับเชฟแคปคนนี้คงต้องพูดกันยาวเลยทีเดียว

ชื่อจริงของเชฟแคปคือหานต้ง ไม่ผิด ชื่อแซ่เดียวกันกับเจ้าของคนเก่าเบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอ

ต้นเดือนก่อน ทีมงานรายการ ‘ทัวร์ชิมทั่วจีน’ โยนไฟล์วิดีโอมาให้ชุดหนึ่ง และพูดกับเจียงเหมยอิ่งที่อยู่ในห้องสตูดิโอว่า “นี่เป็นไฟล์ต้นฉบับของรายการสัปดาห์ถัดไป รีบทำให้เสร็จด่วน”

ทีมผู้กำกับยังมีข้อเรียกร้องอื่นอีกว่า “ช่วงนี้เรตติ้งผู้ชมลดลง พยายามทำคอนเทนต์ที่สไตล์ต่างกันหน่อย ลุยเลย แย่งซีนให้ได้”

ข้อเรียกร้องนี้จะว่ายากก็ไม่ยาก แต่ก็ไม่ได้สบายเลยสักนิด เจียงเหมยอิ่งพอได้ยินก็หัวเสีย

ฟางเข่อเข่ออ่านข้อมูล พูดกับเจียงเหมยอิ่งเสียงเบา “ร้านนี้ฉันรู้จัก เป็นร้านบะหมี่ร้านเล็กๆ ในเมืองฝูเฉิงเรา เป็นร้านที่ดังมากในเน็ต เถ้าแก่หล่อมาก”

ปกติแล้วเจียงเหมยอิ่งชอบตัดต่อรายการอาหารที่สุด โดยเฉพาะรายการ ‘ทัวร์ชิมทั่วจีน’ รายการนี้

สำหรับคนนอก รายการนี้เป็นการแนะนำอาหารเลิศรสแบบเพียวๆ นานๆ ทีจะมีการแนะนำเรื่องราวชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนผสมผสานกับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมดั้งเดิม เรตติ้งไม่เลวทีเดียว แต่สำหรับเจียงเหมยอิ่งแล้ว นี่เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวจริงๆ

เธอมีอาการของโรคเบื่ออาหารอยู่บ้าง แค่เห็นอาหารที่มันเลี่ยนนิดหน่อยก็จะอาเจียนแล้ว ปกติเธอมักจะทำอาหารเพื่อสุขภาพง่ายๆ และรสอ่อนกินเอง การดูวิดีโอหรือดูรูปแม้จะไม่ได้มีผลมากขนาดนั้น แต่ในด้านจิตใจก็ยังคงมีความกดดัน

เจียงเหมยอิ่งไม่ค่อยพูดเท่าไรนัก ฟางเข่อเข่อเองก็ไม่ได้กังวล ยังคงถามเสียงจ้อกแจ้กต่อว่า “ไว้เราค่อยไปกินที่ร้านนั้นดูไหม”

“ไม่เอา” เจียงเหมยอิ่งปฏิเสธทันควัน

แน่นอนว่าไม่ได้เด็ดขาด! เห็นแก่การทำมาค้าขายของคนอื่นเขา จะไปไม่ได้! ไม่อย่างนั้นถ้าคนอื่นเห็นเธออาเจียนเอาของอร่อยออกมาล่ะก็ จะต้องส่งผลต่อความอยากอาหารของลูกค้าคนอื่นแน่ๆ

เจียงเหมยอิ่งชะงัก กลัวว่าท่าทีของตนเองจะแข็งกระด้างเกินไป จึงยกยิ้มแล้วบอกว่า “เธอก็รู้ว่าฉันชอบอยู่บ้าน ไม่ค่อยชอบออกไปข้างนอก”

เธอเห็นว่าที่อยู่ของร้านบะหมี่โหย่วเจียนอยู่ไกลจากอพาร์ตเมนต์ของตน อยู่กันคนละมุมเมือง

ฟางเข่อเข่อพองลมปาก พูดอย่างเข้าใจว่า “ใครใช้ให้บ้านเธออยู่ไกลขนาดนั้นล่ะ นี่ งั้นฉันไปเจอเถ้าแก่หานต้งคนนั้นเองดีกว่า คงจะหล่อจริงๆ”

เจียงเหมยอิ่งสั่นสะท้านไปทั้งร่าง จ้องมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง

“เป็นอะไรไป” ฟางเข่อเข่อถามอย่างสงสัย

“เธอบอกว่าเถ้าแก่คนนั้น…ชื่อหานต้ง?”

“อื้ม ถูกต้อง”

ในใจของเจียงเหมยอิ่งพลันรู้สึกสับสนปนเป

ถึงจะบอกว่าทั่วประเทศมีคนชื่อหานต้งตั้งมากมาย แต่พอนึกถึงงานที่ต้องตัดต่อ เจ้าของร้านบะหมี่ร้านนั้นชื่อหานต้ง เธอจึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

ความไม่สบายใจแบบนี้ กระทั่งตัดต่อรายการเสร็จแล้วมันก็ยังคงอยู่