ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทที่ 4-บทที่ 5

3

“อิ่งจื่อ คุณหานบอกว่าอยากจะขอโทษเธอ” เซียวอิ่นจางโทรหาเจียงเหมยอิ่งเพื่อแจ้งข่าว “เธอจะไปเอง หรือจะรับโทรศัพท์เขา”

เจียงเหมยอิ่งทั้งประหลาดใจและสงสัย “จริงเหรอ เขาขอโทษเป็นด้วย?”

พ่อครัวห่วยแตกที่หน้าตาย นิสัยแย่ เข้มงวด แถมยังพูดจาไม่น่าฟังคนนั้น ไม่นึกว่าจะขอโทษเธอเป็นด้วย? ตกลงว่าเขารู้หรือเปล่าว่าตัวเองผิดตรงไหนกันแน่

“อื้ม จริงแท้แน่นอน”

เจียงเหมยอิ่งเงียบไปสักพัก ถึงได้กล่าวแง่งอนเสียงเบา “ฉันไม่ไปหรอก ให้เขาขอร้องฉันสิ”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เซียวอิ่นจางก็ฟังออกถึงความใจอ่อนที่อยู่ในน้ำเสียงของเธอ จึงหัวเราะเบาๆ ยิ้มให้กับนิสัยเด็กๆ ของเธอ

เมื่อวางสาย เจียงเหมยอิ่งก็อารมณ์ดีขึ้นมา เหมือนว่าหินก้อนใหญ่ที่หนักอึ้งอยู่ในใจได้ร่วงลงพื้นแล้ว รู้สึกผ่อนคลายเป็นเท่าตัว

ฟางเข่อเข่อกลับจากไปส่งไฟล์วิดีโอฉบับสำเร็จ ก็พูดกับเจียงเหมยอิ่งด้วยสีหน้าแปลกๆ “เหมยอิ่ง ผู้กำกับหลิวให้เธอไปหาที่ห้องทำงาน”

เจียงเหมยอิ่งตั้งท่าต่อต้านทันใด “ไม่ไป ไม่ไป!”

ฟางเข่อเข่อผลักเธอออกจากประตูไป “ไปสิ ฉันจะบอกเธอให้นะ ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมากๆ ทั้งๆ ที่วันมะรืนก็จะไปถ่ายทำที่ซีเป่ยกันอยู่แล้ว ตอนนี้หน้าตาอิ่มเอิบอย่างกับถูกลอตเตอรี่ห้าล้าน ฉันบอกเขาว่าฉันจะลาพักร้อนสามวัน เขาก็เอาแต่บอกว่าได้ แถมยังบอกว่าจะจัดคนมารับช่วงต่อทำไฟนอลแทนฉันด้วย”

“…อะไรกันเนี่ย” เจียงเหมยอิ่งไม่เข้าใจ “เขาอารมณ์ดี?”

ถ้าอารมณ์ดีแล้วจะเรียกเธอไปทำไม ดูยังไงก็จะตำหนิเธอแน่ๆ

“อืม ดังนั้นถือโอกาสไปตอนที่เขาอารมณ์ดี รีบไปคุยดีๆ ซะ” ฟางเข่อเข่อผลักเธอออกจากห้องสตูดิโอแล้วโบกมือ “บ๊ายบาย”

เจียงเหมยอิ่งจิตใจไม่สงบ เธอแข็งใจเข้าไปในห้องทำงานของผู้กำกับหลิว เมื่อเผชิญหน้าก็เห็นว่าผู้กำกับหลิวใบหน้าแดงก่ำอย่างที่คิด เขาเห็นเธอก็ตบโต๊ะสามที ทำเอาเธอใจเต้นรัวเหมือนกลอง ตัวสั่นเทา

ท้ายที่สุดก็ได้ยินผู้กำกับหลิวร้องเสียงดังออกมาสามครั้ง “ดี! ดี! ดี!”

“?” เจียงเหมยอิ่งห่อไหล่ก้มหน้า ก่อนเงยขึ้นมามองเขาอย่างระแวดระวัง กลัวว่าเขาจะโมโหจนหน้ามืดตามัว

ผู้กำกับหลิวเดินเข้ามาหาแล้วตบบ่าเธอ เอ่ยชมว่า “เสี่ยวเจียง! ขอบคุณเธอมากๆ เลย! ช่วยฉันทำการใหญ่ได้สำเร็จแล้วนะ!”

“อะไรนะคะ” เจียงเหมยอิ่งงุนงง

ผู้กำกับหลิวพูดอย่างมีลับลมคมใน “เธอรู้ไหม ต้องขอบคุณเธอ พวกเราถึงเปลี่ยนแผนได้ชั่วคราว”

ทำไมฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำประชดประชัน เจียงเหมยอิ่งลำบากใจมาก “ผู้กำกับหลิว ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”

“เฮ้อ อย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลยน่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราจะได้ไปถ่ายทำที่สาขาใหญ่ของซานเว่ยฟางเหรอ นั่นเป็นแฟ้มลับสุดยอดของร้านเก่าแก่เลยนะ! พวกเราเป็นรายการแรกที่ได้ไปถ่ายทำที่สาขาใหญ่ของซานเว่ยฟาง! ฉันรายงานเบื้องบนแล้วว่าจะถ่ายทำที่ซานเว่ยฟางก่อน ทำให้ดี ทำเสร็จแล้วก็โปรโมต เรตติ้งจะต้องพุ่งกระฉูดแน่!”

เจียงเหมยอิ่งยิ่งฟังก็ยิ่งสับสน ครุ่นคิดอยู่นานจึงนึกถึงความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว

“ผู้กำกับหลิว…หานต้ง…พูดอะไรกับคุณหรือเปล่าคะ”

ผู้กำกับหลิวพยักหน้า “ใช่ คุณหานต้งติดต่อฉันมาเอง บอกว่าสามารถร่วมมือกับเราได้ อ้อใช่ เขายังฝากฉันบอกเธอว่าถ้ามีเวลาก็ให้ไปเยี่ยมเยียนร้านบะหมี่โหย่วเจียนบ่อยๆ ดูเหมือนว่าพวกเธอสองคนจะถูกชะตากันนะ”

“…”

ไม่ ไม่ถูกชะตาเลยสักนิด

ในที่สุดเจียงเหมยอิ่งก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เพราะติดต่อเธอไม่ได้ ดังนั้นจึงใช้หัวหน้ามาเป็นกระบอกเสียงแทนสินะ กระบอกเสียงอันนี้ประสิทธิภาพเจ๋งจริงๆ

เพื่อการทำงานแล้ว เจียงเหมยอิ่งก็ต้องแข็งใจไปพบหานต้งที่ร้านบะหมี่โหย่วเจียน

ภายในร้านบะหมี่โหย่วเจียน เจิ้งหลินเทียนยกเข่งขนมจ้างเข้ามา ขนมจ้างในช่วงเช้าขายหมดแล้ว พอเห็นว่าขายดี เจิ้งหลินเทียนจึงทำอีกหนึ่งเข่ง

หานต้งกำลังเหม่อลอยอย่างที่หาได้ยาก เจิ้งหลินเทียนจึงร้องตะโกนราวกับได้ค้นพบดินแดนแห่งใหม่ “อาจารย์ คิดอะไรอยู่ครับ!”

เสียงของเจิ้งหลินเทียนดังมาก หานต้งตกใจวูบหนึ่ง แล้วก็นั่งยืดตัวตรงเงยหน้ามองเขา “มีอะไร”

เจิ้งหลินเทียนชี้เข่งที่ใส่ขนมจ้าง “ผมจะไปนึ่งขนมจ้าง”

“ไปสิ”

“อาจารย์ยังทำอาหารเพื่อสุขภาพอยู่ไหมครับ เมื่อกี้เจอพี่เหมียวที่หน้าประตู เธอถามผมน่ะ” เจิ้งหลินเทียนถาม

หานต้งไม่มีกะจิตกะใจจะทำ สูตรอาหารเจียงเหมยอิ่งเป็นคนคิด ส่วนเขาเป็นคนปรับปรุง ตอนนี้เขาละอายใจต่อเจียงเหมยอิ่ง จึงไม่กล้าแตะต้องสูตรอาหารเหล่านั้น

เขาส่ายหน้า “รอผ่านไปอีกสักพักก็แล้วกัน ถ้าเหมียวเหมี่ยวอยากกิน ฉันทำให้เธอโดยเฉพาะได้”

หานต้งพูดอย่างนี้แล้ว บนใบหน้าเจิ้งหลินเทียนก็พลันปรากฏท่าทีของการซุบซิบนินทา เขายักคิ้ว ยิ้มล้อ “อาจารย์~ คุณกับพี่เหมียว…”

หานต้งมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่พอใจ อยากฟังดูซิว่าเจิ้งหลินเทียนจะพ่นอะไรที่ไม่ดีออกมา

แต่เจิ้งหลินเทียนยังพูดไม่ทันจบ ประตูร้านก็ถูกคนเปิดเข้ามา

กระดิ่งที่แขวนตรงประตูดัง ‘กรุ๊งกริ๊ง’ สองครั้ง เจิ้งหลินเทียนถูกตัดบทสนทนา ทั้งสองคนถูกเสียงนั้นดึงความสนใจไป หันไปมองผู้มาเยือน

หญิงสาวที่รูปร่างผอมบางหน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูอย่างฝืนทน สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทันทีที่เห็นหานต้ง เจียงเหมยอิ่งก็เชิดคาง ขณะเดียวกันก็หันหน้าไปอีกทาง ผมสั้นที่ยาวถึงติ่งหูไหวเล็กน้อย ท่าทางเย่อหยิ่งยากรับมือ

“หัวหน้าของฉันให้ฉันมา” เจียงเหมยอิ่งพูดอย่างขอไปที

หานต้งนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนจะค่อยๆ ยกมุมปากขึ้น เจียงเหมยอิ่งเห็นรอยยิ้มของเขาเป็นครั้งแรก

ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน

“ครับ ขอบคุณหัวหน้าของคุณด้วย”