ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทที่ 4-บทที่ 5

2

วันต่อมาเป็นวันจันทร์ เจียงเหมยอิ่งเลิกงานแล้วก็รีบไปที่ร้านบะหมี่โหย่วเจียนทันที

ทว่าโชคร้ายที่หานต้งไม่อยู่พอดี

เจิ้งหลินเทียนทำอาหาร ยุ่งตัวเป็นเกลียว พอเห็นเจียงเหมยอิ่งมาก็ทักทายพอเป็นพิธี ก่อนจะพุ่งเข้าไปในครัวและเริ่มทำอาหารอย่างกระตือรือร้น

หวงหรูหรูเสิร์ฟอาหารเสร็จ ก็หยิบสมุดจดออเดอร์ออกมาจากกระเป๋าที่อยู่ตรงเอว เช็กอาหารที่เสิร์ฟแล้ว จากนั้นก็หันมาพูดกับเจียงเหมยอิ่ง “เถ้าแก่ไปร้านสาขาย่อยที่เมืองมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ”

สาขาย่อย?

เจียงเหมยอิ่งงุนงง ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่หานต้งกำลังเตรียมการร้านสาขาย่อยขึ้นมาได้ นับวันร้านบะหมี่โหย่วเจียนก็ยิ่งมีชื่อเสียงในเมืองฝูเฉิงขึ้นเรื่อยๆ ตามความโด่งดังไปทั่วประเทศของรายการทัวร์ชิมทั่วจีนที่อยู่ในช่องของภาครัฐ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข่าวที่ว่าหานต้งเป็นนายน้อยของซานเว่ยฟางที่แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

การขยายสาขาเป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

ทว่าเจียงเหมยอิ่งรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

เปิดสาขาย่อยแล้ว หานต้งจะไปอยู่ที่นั่นหรือเปล่านะ ไม่ใช่ว่าเธอต้องนั่งรถสาธารณะนานกว่าเดิมถึงจะได้เจอหานต้ง…ไม่สิ ได้กินอาหารที่หานต้งทำหรอกเหรอ

ความกังวลบนใบหน้าเจียงเหมยอิ่งฉายชัด

ลูกค้าในร้านเยอะมาก หวงหรูหรูเองก็ยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ พอหันมาเห็นเจียงเหมยอิ่งที่ยืนครุ่นคิดอยู่ข้างเคาน์เตอร์ ก็รู้เลยว่าเธอกำลังกังวลอะไรอยู่

เรื่องประหลาดๆ อย่างการที่เจียงเหมยอิ่งกินได้แค่อาหารที่เถ้าแก่ทำ เธอก็รู้

หวงหรูหรูแอบปลีกตัวเดินมาหาเจียงเหมยอิ่ง เขียนที่อยู่ลงบนกระดาษจดเมนูแล้วฉีกหน้านั้นยัดใส่มือเจียงเหมยอิ่ง

“สบายใจได้ เถ้าแก่อยู่ที่นี่ค่ะ เจ้าหน้าโง่ที่อยู่ในครัวนั่นจะถูกส่งไปสาขาย่อย” หวงหรูหรูพยักพเยิดกับเจียงเหมยอิ่งพลางกล่าว

เจียงเหมยอิ่งนิ่งงันไปชั่วขณะ แต่ก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเธอ ฉีกยิ้มอย่างเก้อกระดากแล้วพยักหน้า กล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ถูกคนอื่นมองออกว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ น่าอายชะมัด

หวงหรูหรูโบกมือ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ สาขาย่อยยังขาดเงินทุน แต่ห้องครัวก็คงใกล้จะเสร็จแล้ว เถ้าแก่ลองเตาอยู่ที่นั่น คนสวยไปดูได้นะ”

หวงหรูหรูเลิกคิ้ว ใช้สายตาบอกเป็นนัยให้เจียงเหมยอิ่งดูกระดาษที่ตนยัดให้

เจียงเหมยอิ่งกำกระดาษซึ่งเขียนที่อยู่ของร้านสาขาย่อยเอาไว้ในมือ รู้สึกเหมือนถือเผือกร้อน ฝ่ามือเริ่มร้อนและมีเหงื่อซึม ร้อนไปจนถึงในใจ กระวนกระวายมาก

เธอบอกหวงหรูหรูทีละคำด้วยเสียงแผ่วเบา “เจียงเหมยอิ่ง”

“คะ?” ชั่วขณะนั้นหวงหรูหรูได้ยินไม่ชัด

“ฉันชื่อเจียงเหมยอิ่ง อย่าเรียกฉันว่าคนสวย” เจียงเหมยอิ่งพูดข้างหูหวงหรูหรูอย่างระมัดระวังด้วยเสียงแผ่วเบาทีละคำๆ เสียงของเธอเบามาก แต่ก็หนักแน่นมากเช่นกัน

แน่นอนว่าหวงหรูหรูรู้ชื่อเจียงเหมยอิ่งแล้ว แต่พอได้ยินเธอแนะนำชื่อตัวเองอย่างจริงจัง จึงยิ้มอย่างเบิกบาน

ร้านบะหมี่ที่มีรสชาติของพะโล้และน้ำซุปเก่าเป็นซิกเนเจอร์ น้ำพะโล้เก่าจะต้องต้มก่อนเปิดร้าน หลังจากนั้นจะปิดเตาไฟไม่ได้ จึงต้องการมาตรฐานในการดับเพลิงที่สูงมาก หานต้งเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ตอนรีโนเวตทั้งสองร้านต่างก็ตรวจสอบมาตรการการป้องกันอัคคีภัยให้เรียบร้อยเป็นอันดับแรก

เพื่อให้ทันเวลาเปิดกิจการรอบทดลอง หานต้งจึงไปต้มน้ำพะโล้ก่อน ติดเตาที่อยู่ในห้องครัวทั้งหมดให้ร้อน ตกแต่งโถงร้านและติดตั้งสิ่งอำนวยความสะดวกให้เสร็จเรียบร้อย รสชาติอาหารในร้านจะต้องไม่ต่างกันมากเกินไป

เจียงเหมยอิ่งประหลาดใจนิดหน่อย

ตอนที่ตัดต่อรายการทัวร์ชิมทั่วจีนที่เป็นสัปดาห์ของร้านบะหมี่โหย่วเจียน ในนั้นมีฉากที่แนะนำวัฒนธรรมองค์กรของร้านพวกเขาด้วย

เจียงเหมยอิ่งเองรู้สึกสนใจมาก ร้านบะหมี่เล็กๆ ร้านหนึ่งยังมีวัฒนธรรมองค์กรด้วย หานต้งเป็นคนกำหนดการมีอยู่ของวัฒนธรรมองค์กร และนี่ก็เป็นหัวใจหลักในการปฏิบัติตัวของเขาด้วย

จริงๆ แล้วหัวใจหลักนั้นง่ายมาก ก็คือสองประโยคที่ว่า ‘อาหารจะคงอยู่อยู่ที่คน คนจะยิ่งใหญ่อยู่ที่ฟ้า’ จงทำอาหารและรับผิดชอบต่อลูกค้าด้วยความจริงใจที่สุด

เธอเดินออกมาจากร้านและเข้าไปในสถานีรถไฟฟ้าด้วยจิตใจหลุดลอย นั่งรถไฟฟ้าไปยังเมืองมหาวิทยาลัย

ทำเลสาขาย่อยของร้านบะหมี่โหย่วเจียนหาง่ายมาก ตั้งอยู่ที่ช่วงเยี่ยพาร์กตรงประตูมหาวิทยาลัยบี เจียงเหมยอิ่งกำกระดาษที่เขียนที่อยู่แผ่นนั้นเอาไว้ เมื่อหาร้านสาขาย่อยเจอแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย

เธอควรทักทายหานต้งอย่างไรดี แม้ในเวยป๋อพวกเขาสองคนจะคืนดีกันแล้ว แต่พอมาเจอหน้ากันอีกก็ยังรู้สึกประหม่านิดหน่อย

ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าประตูร้านสาขาย่อย ขณะที่ความรู้สึกกำลังตีกันเองในใจ ก็ได้ยินเสียงของหานต้งดังมาจากข้างหลัง

“เจียงเหมยอิ่ง?”

เจียงเหมยอิ่งตกใจ หันไปเห็นหานต้งยืนอยู่ข้างหลังตนพอดี เขามองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เขาไม่ได้สวมชุดเชฟ แต่สวมชุดลำลองธรรมดาๆ ท่อนบนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนสีซีด เรียบง่าย หล่อเหลา ดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยเลยทีเดียว

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหานต้งที่ไม่ได้สวมชุดเชฟ เจียงเหมยอิ่งใจลอยไปชั่วขณะ

หานต้งถาม “คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ”

ควรอธิบายอย่างไรดีล่ะ เจียงเหมยอิ่งละล้าละลังอยู่พักหนึ่ง

เธอคิด แล้วอธิบายเสียงค่อย “ฉันไปที่ร้านบะหมี่ หวง…หวงหรูหรูบอกว่าคุณอยู่ที่นี่ ให้ฉันมาหาคุณ”

ถึงจะโยนความผิดไปให้หวงหรูหรู แต่หานต้งก็เข้าใจแผนการของเจียงเหมยอิ่ง

เขาถามเธอ “หวงหรูหรูบอกคุณว่าวันนี้ผมจะลองเตา?”

“…ค่ะ” เจียงเหมยอิ่งพยักหน้าพลางอธิบาย “ฉันก็แค่คิดว่าในเมื่ออยู่แถวนี้แล้ว ก็ลองมาดูสักหน่อยว่าร้านสาขาย่อยเป็นยังไงบ้าง รถไฟฟ้าห่างกันแค่สองสถานีเองค่ะ”

นับว่าเป็นลูกค้าประจำที่คุ้นที่คุ้นทางดี หานต้งเองก็ไม่เกรงใจแล้ว

เขาเปิดประตูกระจกของร้านแล้วเชิญเจียงเหมยอิ่งเข้าไป ปากก็พูด “เมื่อกี้ไปดูสภาพรอบๆ มา ในเมื่อมาแล้วก็กินอะไรสักหน่อยแล้วค่อยไปเถอะครับ”

ที่เจียงเหมยอิ่งรออยู่ก็คือคำพูดประโยคนี้นี่แหละ แม้จะรู้สึกอิหลักอิเหลื่อ แต่เมื่อหานต้งวางศักดิ์ศรีลงและกล่าวขอโทษเธอ เจียงเหมยอิ่งก็ไม่ถือทิฐิแล้ว เธอเดินเข้าไปในร้าน ผนังสีครีมใหม่เอี่ยม สะอาดและมีกลิ่นหอม โต๊ะเก้าอี้ยังไม่ได้ซื้อมาจัด แต่ชุดบิลท์อินครบครัน พื้นที่ร้านกว้างกว่าสาขาหลักนิดหน่อย

เจียงเหมยอิ่งเดาได้เลยว่าอนาคตจะต้องขายดีแน่