ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

เขาจ้องมองดวงตานิ่งเรียบของนาง หลังจากใช้นิ้วเรียวยาวเคาะเพียงไม่กี่ครั้งจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“เจ้าอยากกลับหนานฉู่?”

“ไม่เพคะ” พี่สาวคนโตของนางตอนนี้ได้ขึ้นเป็นองค์หญิงรัชทายาทแล้ว หากนางกลับแคว้นก็เหมือนพาตนเองเดินเข้าไปสู่ทางตัน

“พูดจุดประสงค์ของเจ้ามาเถอะ อย่าทำให้เราเสียเวลา!” เฮยทั่วเทียนตบโต๊ะเสียงดัง

ทว่านางไม่ได้แสดงท่าทีตกใจ ทำเพียงแค่หายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่งเท่านั้น

“เมื่อครั้งที่ฝ่าบาทยังเป็นไท่จื่อทรงมีพระปรีชาสามารถโดดเด่นจนเป็นที่ทราบกันอย่างกว้างขวาง ฝ่าบาททรงเป็นตัวแทนร่างนโยบายสำคัญ ตอนนี้ใต้เท้าเฉิงแห่งสำนักบัณฑิตหลวงก็ได้ถวายงานเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายของพระองค์ เป็นที่ประจักษ์ได้ว่าฝ่าบาทยังเลือกคนที่มีความสามารถไว้ใช้งานไม่มีเปลี่ยน” ฉู่เหลียนเฉิงจ้องเฮยทั่วเทียนไม่วางตา “ครั้งนี้ขอฝ่าบาทได้โปรดแต่งตั้งหม่อมฉันเป็นที่ปรึกษาแห่งสำนักบัณฑิตหลวงด้วยเถิดเพคะ”

“ตัวเจ้าเป็นองค์หญิงจากหนานฉู่ แต่กลับมีความคิดอยากเป็นที่ปรึกษาเป่ยโม่ เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาแอบแฝงอยู่” เฮยทั่วเทียนแค่นยิ้ม

“องค์หญิงที่ไร้อำนาจในมือและใช้ชีวิตทั่วไปได้ยากลำบากองค์หนึ่งเพียงแค่ต้องการตำแหน่งขุนนางเล็กๆ เพื่อตั้งตัวได้เท่านั้นเพคะ” ฉู่เหลียนเฉิงอธิบายความต้องการอันจริงแท้ของตนเอง

นัยน์ตาของเฮยทั่วเทียนนั้นล้ำลึก เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าเคยส่งคนไปสืบข่าวเมื่อไม่นานมานี้ หนานฉู่จงใจต้อนให้ฉู่เหลียนเฉิงตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่นางมาถึงเป่ยโม่ได้นั้นเป็นเพราะได้รับเงิน ข้าวของเครื่องใช้ เครื่องประดับที่มารดาทิ้งไว้ให้บางส่วน และความช่วยเหลือจากลุงที่หนานฉู่ นางจึงได้มีข้าวของที่จำเป็นอยู่ในจวนของตัวประกันหนานฉู่…

“หากเจ้าขอให้มีชีวิตที่ร่ำรวย เราสามารถประทานเงินทองมากมายมหาศาลให้เจ้าได้ รับรองว่าชั่วชีวิตเจ้านี้ไม่ต้องกังวลต่อสิ่งใด”

“เงินทองอาจทำให้หม่อมฉันไม่ต้องมีเรื่องกังวลใจใดๆ ไปชั่วชีวิต แต่หม่อมฉันกลับไม่ได้ทำประโยชน์อันใดแก่ผู้คนอีกหลายหมื่นหลายแสนคน”

เฮยทั่วเทียนเลิกคิ้วอย่างครุ่นคิด และมองไปยังร่างกายอ่อนแอใต้อาภรณ์ที่เขาส่งให้เป็นของขวัญ

“เจ้ามีความสามารถอะไรที่ถือเป็นประโยชน์ต่อกิจราชการ”

“โปรดให้หม่อมฉันวางนโยบายที่จะทำให้แคว้นเป่ยโม่มีความมั่งคั่งและสงบสุข”

“คำพูดเช่นนี้พวกนักปราชญ์ก็พูดกันได้” มุมปากทั้งสองข้างของเขายกยิ้มเล็กๆ แต่ดวงตากลับสะท้อนความดุดันเยียบเย็นออกมา เราจะเชื่อตัวประกันจากต่างแคว้นง่ายๆ ได้อย่างไรกัน!

ฉู่เหลียนเฉิงหยัดตัวยืนตรง จ้องกลับไปโดยไม่หลบสายตาพร้อมตอบคำถาม

“ปกติแล้วเหล่านักปราชญ์ไม่กล้ากราบทูลฝ่าบาท เป่ยโม่สุขสงบมานานแล้ว เศรษฐีร่ำรวยยิ่งขึ้น คนยากจนก็จนยิ่งขึ้น ใต้หล้าไม่มีศึกสงครามมานาน ราษฎรก็ไม่มีโอกาสผันตัวเข้าไปอยู่ในกองทัพ แผ่นดินแคว้นเป่ยโม่ก็ไม่นับว่าอุดมสมบูรณ์ ชาวไร่ชาวนาส่วนใหญ่เพาะปลูกยังได้ผลผลิตเพียงน้อยนิด แม้พวกเขาจะจ่ายภาษีน้อยกว่าเหล่าพ่อค้า แต่เมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ยามที่ราษฎรเริ่มหิวโหยก็อาจเกิดวิกฤตขึ้นมาได้”

เฮยทั่วเทียนฟังคำพูดเหล่านี้ ดวงตาฉายแววเย้ยหยันอย่างยิ่งยวด เขายืดตัวโน้มไปข้างหน้าแล้วถามว่า “เจ้ามีแผนรับมืออย่างไร”

“ขอฝ่าบาททรงโปรดอนุญาตให้หม่อมฉันอยู่สำนักบัณฑิตหลวงด้วยเพคะ” ฉู่เหลียนเฉิงยอบกายคารวะอีกครั้ง

เฮยทั่วเทียนมองผมสีดำดุจน้ำหมึกของนาง ช่างมีความถือตัวสมเป็นองค์หญิงจริงๆ หากเป็นคนทั่วไปเวลานี้คงต้องรีบบอกแผนการอันเยี่ยมยอดของตนเองออกมาอย่างไม่ขาดปากแล้ว