ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

เห็นเหมยชิงหยวนดื่มแล้วเหมือนยังไม่สาสมใจ เลียชามทั้งใบเสียจนเกลี้ยงเกลา นางก็ลูบศีรษะเขาด้วยความปวดใจ เอาชามในมือเขาวางลง “พี่จะให้ของสิ่งหนึ่งแก่เจ้า”

“ของอะไรหรือ”

ก่อนหน้านี้นางได้ใช้วิชาเวทที่ใกล้จะสูญสลายควบคุมอีกาบนต้นไม้ตัวนั้น ให้มันไปหาของกินมาให้ อีกาตัวนั้นก็ไปคาบผลไม้จำนวนหนึ่งมาให้จริงๆ ยังมีของกินเล่น ขนมหวานจำนวนมาก นางเอาของกินเหล่านี้ซุกไว้ในกองฟาง

เหมยหรูเซียนยื่นมือไปคลำหาในกองฟาง ได้ผลผิงกั่ว* หอมหวานสีแดงสดใสออกมาลูกหนึ่ง นางวางมันไว้ในฝ่ามือของเขา “ให้”

เหมยชิงหยวนเบิกตาโตมองผิงกั่วในมืออย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พี่สาว เหตุใดจึงมีผิงกั่ว”

นางชี้ไปนอกหน้าต่าง พูดไปเรื่อยเปื่อย “เห็นอีกาตัวนั้นหรือไม่ มันคาบมาให้พี่ เอามาวางไว้ที่ขอบหน้าต่าง เจ้ารีบกินเถอะ หาไม่ถูกจย่าตัวฝูเห็นเข้า เขาก็จะมาแย่งเจ้าอีก”

“ตีให้ตายข้าก็ไม่ให้จย่าตัวฝู!” พอนึกถึงจย่าตัวฝูบุตรชายคนเล็กสุดของจย่าเอ้อร์หลาง เหมยชิงหยวนก็มีสีหน้าโกรธแค้น

“เช่นนั้นยังไม่รีบกิน”

“แต่ว่าพี่สาว ข้าอยากเก็บไว้ให้ท่านแม่กิน…ท่านแม่ไม่มีของดีกินเลย…”

“เจ้าวางใจกินเถิด ส่วนของท่านแม่ข้าเก็บไว้แล้ว รอท่านแม่กลับมาข้าก็จะเอาให้นาง”

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ เหมยชิงหยวนจึงวางใจกัดผิงกั่วคำใหญ่ด้วยความเบิกบานใจ “พี่สาว ผิงกั่วนี่หอมยิ่งนัก อร่อยมาก” เขายื่นผิงกั่วมาถึงปากนาง “พี่สาว ท่านก็กัดคำหนึ่ง เรากินด้วยกัน”

นางทำท่ากัดผิงกั่วไปคำหนึ่งก่อนลูบศีรษะเขาแผ่วเบา “หยวนเอ๋อร์ของเราช่างว่านอนสอนง่าย พี่กัดคำหนึ่งก็พอแล้ว ที่เหลือหยวนเอ๋อร์กินเถอะ ตอนอีกาคาบมาพี่กินไปแล้ว”

“พี่สาว ต่อไปอีกายังจะคาบของมาให้เรากินอีกหรือไม่”

“คาบกระมัง…” นางก็ไม่รู้พลังอาคมจะสูญสลายไปเมื่อไร ได้แต่พยายามสั่งอีกาก่อนอาคมจะสูญสลาย

“ดียิ่งนัก” พอได้ยินเช่นนั้น เหมยชิงหยวนก็ดีใจแทบกระโดดขึ้นมา “เช่นนี้ต่อไปข้ากับท่านแม่และพี่สาวก็ไม่ต้องทนหิวแล้ว พี่สาว ท่านเรียกอีกาเข้ามาให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่”

“เจ้ารอก่อน พี่จะลองดูว่าเรียกอีกามาได้หรือไม่” นางขมวดคิ้วหลุบตาเรียกหาอีกา ครู่เดียว อีกาก็บินมาที่ข้างหน้าต่างจริงๆ นางใช้พลังอาคมกับอีกาอีก สั่งให้มันไปหาอาหารมา

อีกาคล้ายเข้าใจคำสั่งของนาง มันบินขึ้นไปบนท้องฟ้า หลังจากบินวนอยู่สองรอบก็บินไปทางทิศตะวันออก

นางมองท้องฟ้าสีครามเข้มแวบหนึ่ง ก่อนจะหอบหายใจหนักๆ ด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง รู้สึกอย่างชัดเจนว่าพลังอาคมในร่างของตนแทบจะสูญสิ้นหมดแล้ว

ไม่มีพลังอาคมให้พึ่งพา ร่างกายก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา เพียงใช้สมองเล็กน้อยก็เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าและรู้สึกหิวโหย