ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

นางโอบร่างเหมยชิงหยวนที่กินผิงกั่วแทบจะหมดลูกแล้วเข้ามา เกลี้ยกล่อมเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หยวนเอ๋อร์ พี่จะบอกกับเจ้า ไม่ว่าต่อไปอีกายังจะคาบของมาให้เราหรือไม่ เรื่องนี้เจ้าไม่อาจพูดออกไป รู้หรือไม่ เจ้าคงไม่อยากให้ต่อไปสิ่งของที่อีกาคาบมาให้ถูกคนแย่งเอาไป หรืออีกาถูกจับตัวไปกระมัง”

“ไม่อยาก”

“ดังนั้นเจ้าต้องจำไว้ เรื่องนี้ไม่อาจพูดออกไปเด็ดขาด และไม่อาจบอกคนอื่นว่าเรากินอะไรไปบ้าง ดีหรือไม่”

“พี่สาววางใจ ข้าไม่พูดแน่นอน ข้าไม่อยากท้องหิว”

“ดี นี่เป็นความลับของเจ้ากับพี่”

“ตกลง เราเกี่ยวก้อยกัน” เหมยชิงหยวนงอนิ้วก้อยขึ้น

เหมยหรูเซียนก็ยื่นนิ้วก้อยออกไป “ตกลง เกี่ยวก้อยกัน นี่เป็นความลับของเราสองคน ใครก็ห้ามพูดออกไป ใครพูดออกไปเป็นลูกหมา”

“ข้าไม่เป็นลูกหมา” เหมยชิงหยวนเอ่ยคำพูดแบบเด็กๆ

“ได้ หยวนเอ๋อร์ไม่เป็นลูกหมา เช่นนั้นก็ต้องรักษาความลับไว้ให้ดี” นางอุ้มน้องชายเข้ามาในอ้อมอกของตน มองดวงตาใสกระจ่างระยิบระยับของเขา อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง “หยวนเอ๋อร์วางใจ รอร่างกายพี่แข็งแรงดีก่อน พี่จะต้องให้หยวนเอ๋อร์กับท่านแม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”

ในเมื่อนางมีชีวิตอยู่ต่อมาแทนเหมยหรูเซียน นางก็มีภาระหน้าที่อันพึงปฏิบัติต้องดูแลมารดาและน้องชายของเหมยหรูเซียนให้ดี คนที่เคยข่มเหงรังแกพวกเขา นางเทพน้อยแห่งหายนะผู้นี้จะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว!

จย่าเอ้อร์หลางได้แต่มองเงินหนึ่งร้อยตำลึงปลิวหายไปต่อหน้าต่อตา ทั้งตนเองยังถูกทำให้ตกใจจนสามวิญญาณเจ็ดจิต* หายไปครึ่งหนึ่ง ได้แต่นอนอยู่บนเตียงมาสามวัน หลังจากกินอาหารเช้าแล้วก็ยังคงใช้ข้ออ้างเดิม บอกตนถูกทำให้ตกใจขวัญกระเจิง กระทั่งตอนนี้มือเท้าก็ยังอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถทำงานได้ มาเป็นข้ออ้างในการหนีงาน

ผู้เฒ่าจย่าเห็นเขาเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ได้การ ยอมทำลายกฎเกณฑ์ควักเงินยี่สิบอีแปะ* ให้เขาไปหาแม่หมอที่ตำบลเพื่อทำพิธีเรียกขวัญ

จย่าเอ้อร์หลางกลับเข้าห้องพักด้วยความชื่นมื่น เพิ่งจะเอนกายลงคิดจะหลับต่ออีกสักพัก ก็ได้ยินเสียงมารดาเอะอะเอ็ดตะโรใส่ภรรยาของตน น่ารำคาญยิ่งนัก เพราะเรื่องจะขายนางเด็กต่ำช้าเหมยหรูเซียนให้บ้านสกุลซุน ทำให้มารดาโกรธภรรยาของเขาอย่างถึงที่สุด จะต้องดุด่าและส่งเสียงดังใส่เฮ่อซื่อทุกวัน