ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

เขาโมโหฮึดฮัดขึ้นมาจึงสะบัดผ้าห่มออก เอาเงินยี่สิบอีแปะใส่ไว้ในกระเป๋าและหมุนตัวเดินออกประตู คิดจะไปเดินเที่ยวเตร่ที่ตำบล ถือโอกาสซื้อสุราสักไหมาปลอบบำรุงขวัญ หาไม่ขืนยังอยู่ในบ้าน ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องเสียสติเป็นแน่

มาถึงตำบล จย่าเอ้อร์หลางยืนอยู่หน้าหอสุราเจินซิว วันนี้เขาเป็นคนมีเงิน หอสุราแห่งนี้เขาก็เข้าได้ เงินเหล่านั้นสร้างความมั่นใจให้กับเขาอย่างมาก

เขาเชิดหน้าเดินอาดๆ เข้าไปในหอสุราเจินซิว พอเข้าไปถึงด้านในก็โก่งคอร้องขึ้น “เสี่ยวเอ้อร์ เอาสุรามาให้ข้านายท่านหนึ่งไห ยังมีถั่วลิสงอีกจานหนึ่ง”

“ได้ขอรับ นายท่าน เชิญท่านนั่งที่ด้านโน้น” เสี่ยวเอ้อร์ในร้านหยิบผ้าที่พาดอยู่บนไหล่ลงมาปัดฝุ่นละอองบนโต๊ะที่มองไม่เห็นว่ามีออกด้วยมือไม้คล่องแคล่วว่องไว

“รีบไปๆ”

ไม่นาน สิ่งที่จย่าเอ้อร์หลางต้องการก็ถูกส่งมาวางอยู่ตรงหน้าเขา เขาทางหนึ่งดื่มสุรา ทางหนึ่งก็แกะถั่วลิสงกิน ท่าทางสบายใจยิ่ง นี่จึงจะเป็นชีวิตในแบบที่เขาต้องการ

เขายกสุราขึ้นจิบด้วยความอิ่มเอมใจ ในขณะที่เตรียมจะวางจอกสุราในมือลงอยู่นั้นก็เห็นหลงจู๊เกากลับเข้ามาที่หอสุรา กำลังพลิกดูสมุดบัญชีหัวคิ้วขมวดมุ่น

วันก่อนรถม้าที่หลงจู๊เกานั่งไปล้อรถตกลงไปในหลุมโคลน ทำอย่างไรก็เอาขึ้นมาไม่ได้ เขาไปพบจึงเข้าไปช่วยเหลือ รถม้าของหลงจู๊เกาจึงหลุดพ้นความลำบากมาได้ เขาคิดว่าไม่ว่าอย่างไรพวกเขาสองคนก็นับว่ามีมิตรภาพต่อกันอยู่บ้าง จึงเดินเข้าไปทักทาย “หลงจู๊เกาพักนี้สบายดีหรือ”

หลงจู๊เกาเหลือบตาขึ้นมองจย่าเอ้อร์หลางแวบหนึ่งพลันรู้สึกว่าคุ้นหน้า พอมองอย่างละเอียดอีกครั้งก็จำเขาได้ จึงวางสมุดบัญชีลงเดินออกจากโต๊ะบัญชียาว พูดคุยด้วยอย่างอบอุ่น “นี่ไม่ใช่จย่าเอ้อร์หลางหรอกหรือ วันนี้เหตุใดเจ้าจึงมีเวลาว่างมาที่ตำบลได้ เจ้าก็ไม่บอกผู้แซ่เกาสักคำ จะได้จัดโต๊ะเลี้ยงต้อนรับเพื่อแสดงน้ำใจเล็กน้อยตอบแทนเรื่องวันนั้น”

“เรื่องวันนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย หลงจู๊เกาท่านไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ”

หลงจู๊เกาเห็นสุราชั้นเลวกับถั่วลิสงบนโต๊ะของเขาก็รีบสั่งห้องครัวทันที “ไปจัดเตรียมสุราอาหารชั้นดีมาหนึ่งโต๊ะ”

จย่าเอ้อร์หลางพอได้ยินในใจเบิกบานใจยิ่ง แต่ปากก็ไม่ลืมพูดออกตัว “หลงจู๊เกา อย่าเลย วันนี้ข้าไม่ได้มาหาข้ออ้างเพื่อหาผลประโยชน์อะไรจากท่าน ท่านทำเช่นนี้กลับทำให้ข้าดู…”

ไม่นานเสี่ยวเอ้อร์ก็ยกสุราบริสุทธิ์คุณภาพค่อนข้างดีมาหนึ่งไหพร้อมทั้งกับแกล้มอีกหลายอย่าง

“วันนั้นหากไม่ได้เจ้า ข้าคงติดอยู่กลางทางไปไหนไม่ได้” หลงจู๊เกากล่าวยิ้มๆ “เจ้าดื่มกินให้เต็มที่ มื้อนี้ข้ารับรองเจ้าเอง”

“ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้ ข้าก็จะไม่เกรงใจล่ะ” จย่าเอ้อร์หลางไม่เกรงใจ หยิบตะเกียบได้ก็ลงมือกินทันที เขากินอย่างเอร็ดอร่อยส่งเสียงดังจุ๊บจั๊บตลอดเวลา

ตลอดชีวิตของเขาไม่เคยได้กินอาหารเช่นนี้ของหอสุราเจินซิว กลิ่นหอมของสุรากับกลิ่นหอมของอาหารทำเอาน้ำลายของเขาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว ไม่ฉวยโอกาสกินให้อิ่มในวันนี้ ยังจะรอถึงเมื่อไร

หลงจู๊เกาแม้จะนั่งรับรองเขาอยู่ข้างๆ แต่สีหน้าก็ยังคงไม่ค่อยดี

จย่าเอ้อร์หลางที่เคยชินต่อการดูสีหน้าคนเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ “หลงจู๊เกา ไม่ได้พบกันหลายวัน สีหน้าของท่านเหตุใดจึงดูแย่ลง หน้าตาไม่เบิกบาน หรือว่ามีเรื่องกลัดกลุ้มอะไร”

หลงจู๊เกาถอนหายใจยาว “เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย คิดถึงเรื่องนี้ข้าก็ปวดหัว”