ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

“ก็แล้วเจ้าเล่า ยังมีหน้ามาว่าข้า เจ้าไม่ได้รับความเห็นชอบจากข้าก็มาแตะต้องสิ่งของของข้าโดยพลการ เจ้าไม่รู้จักละอายใจ ข้าเพียงแต่ใช้วิธีของเจ้ามาตอบโต้เจ้า ยิ่งไปกว่านั้นพวกข้าซื้อของอะไรมา ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้ากระมัง”

“เจ้า!” แม่บ้านผู้นี้อับอายจนหน้าแดง จากนั้นก็เอาโทสะมาลงที่จย่าอิ๋งชุน “แม่ม่ายจย่า เจ้าสั่งสอนบุตรสาวของเจ้าเช่นนี้เองหรือ”

“หลินซื่อ เจ้า…” ถูกคนตะคอกใส่เช่นนี้ จย่าอิ๋งชุนที่แต่ไรมาก็อ่อนแอไม่รู้ควรตอบเช่นไร โต้ตอบไป ชื่อเสียงไม่ดีของบุตรสาวก็จะตามมา ไม่โต้ตอบก็จะถูกมองว่าอ่อนแอ ได้แต่ปล่อยให้คนข่มเหงรังแก

เหมยหรูเซียนอยู่ในแดนเซียนแม้จะเป็นเพียงเทพน้อย แต่จะอย่างไรก็เป็นเทพ ไหนเลยจะยอมให้มนุษย์ข่มเหงขึ้นมาถึงศีรษะนางได้ นางโจมตีกลับอย่างไม่เกรงใจ “ท่านป้าแซ่หลินผู้นี้ เจ้าพาลพาโลไม่มีเหตุผลเช่นนี้ แม่ของเจ้ารู้หรือไม่ คิดว่าแม่ของเจ้าก็คงเป็นแบบเดียวกันกระมัง”

หลังผ่านเรื่องราวมาระยะหนึ่ง นางก็ตระหนักรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งกับคำพูดที่ว่า ‘แม่น้ำภูเขาที่รกร้างห่างไกลความเจริญสร้างคนที่ป่าเถื่อน’ กล่าวได้ไม่ผิด พูดเหตุผลกับพวกแม่บ้านที่อยู่ในหุบเขาเหล่านี้ไม่ได้ นางดุร้ายเจ้าก็ต้องดุร้ายยิ่งกว่านาง หากพูดจานุ่มนวลละมุนละไมกลับจะถูกเห็นว่าข่มเหงง่าย พูดให้ถึงแก่นก็คือใช้กำปั้นตัดสินทุกอย่าง เสียงดังก็คือมีเหตุผล

“เจ้า นางหนูหน้าเหม็นเจ้าถึงกับกล้าด่าแม่ของข้า!” หลินซื่อยื่นมือมาจะบิดเนื้อที่เอวเหมยหรูเซียน

“คำพูดประโยคนี้มอบคืนให้เจ้า ไม่ต้องขอบคุณ!” เหมยหรูเซียนคว้าข้อมือนางไว้แล้วออกแรงบิดอย่างไม่รั้งรอ

“ปล่อยมือ! เจ้า นางเด็กหน้าเหม็น…รีบปล่อยมือ…” หลินซื่อใบหน้าซีดขาว เจ็บจนร้องโอดโอย “เจ้าโหดเหี้ยมดุร้ายเช่นนี้ ไม่กลัวชื่อเสียงของเจ้า…”

“หึๆ ชื่อเสียงหรือ ข้าขอบอกกับเจ้า ข้าเหมยหรูเซียนไม่กลัว อย่าคิดว่าสตรีทุกคนจะคิดเหมือนเจ้า เพื่อชื่อเสียงของตนเองจึงไม่กล้าปริปากสักคำ ได้แต่ปล่อยให้เจ้าเที่ยวด่าคนตามอำเภอใจ” นางหัวเราะเสียงเย็น “เจ็บมากกระมัง”

“เจ็บ รีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้…”

แม่บ้านหลายคนที่อยู่ด้านข้างออกจะทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พากันกระตุกแขนเสื้อจย่าอิ๋งชุน ให้นางออกหน้าห้ามปรามเหมยหรูเซียน จะอย่างไรทุกคนก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน

จย่าอิ๋งชุนพูดขึ้นช้าๆ “หรูเอ๋อร์…หลินซื่อนางไม่ได้มีเจตนาร้าย…”

“ไม่มีเจตนาร้ายก็ใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่น เที่ยวรื้อค้นสิ่งของผู้อื่น ลงไม้ลงมือกับผู้อื่นตามอำเภอใจได้เช่นนั้นหรือ แค่ไม่มีเจตนาร้ายคำเดียว คนจิตใจดีงามก็ต้องยอมถูกนางข่มเหงรังแกหรือ ยกชื่อเสียงสองคำมาขู่ขวัญ ทุกคนที่ถูกข่มเหงก็ต้องกล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจเช่นนั้นหรือ”

หลินซื่อวิงวอนขอร้อง “นางหนูสกุลเหมย…ต่อไป…ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว…” สวรรค์ มือของนางเจ็บยิ่งนัก ความเจ็บปวดที่บาดลึกถึงใจทำให้นางรู้สึกเหมือนข้อมือจะขาดอยู่แล้ว เหมยหรูเซียนนางเด็กหน้าเหม็นผู้นี้แลดูแบบบางไม่อาจต้านลม ถึงกับมีเรี่ยวแรงมากเช่นนี้ พละกำลังมากกว่าบุรุษผู้หนึ่งเสียอีกกระมัง

“ไม่กล้าจริงๆ หรือโกหก”

“ไม่กล้าแล้วจริงๆ…”

“เมื่อครู่เจ้าด่าท่านแม่ของข้า ขอขมาท่านแม่ของข้าก่อน หาไม่เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะปล่อยเจ้า ถ้าเจ้าไม่ขอขมา ประเดี๋ยวร่วงตกจากรถก็อย่ามาโทษข้า!” หากไม่ทำตัวอย่างให้แม่บ้านในหมู่บ้านเหล่านี้ได้เห็นเสียบ้าง ก็จะคิดว่าพวกนางหญิงม่ายลูกกำพร้าข่มเหงรังแกได้ง่าย