ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ส่วนลึกในดวงตามีประกายสนุกสนานผุดขึ้นจางๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มอบอุ่นดุจสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “รอข้ากลับไปแล้ว จะให้บ่าวนำของขวัญขอบคุณมามอบให้ถึงมือแม่นางอย่างแน่นอน”

มองรอยยิ้มบางที่นุ่มนวลละมุนละไมดุจสายน้ำของเขา ยังมีแววตาของเขาที่มองนาง ไม่รู้เพราะเหตุใดนางถึงกับรู้สึกว่าคุ้นเคย เพราะเหตุใดนางจึงมีความรู้สึกอย่างหนึ่งคล้ายเขากับนางรู้จักกันมาเป็นเวลานาน…

นางสะบัดหัวแรงๆ ไล่ความคิดเหล่านั้น

ไม่ถูก นางแน่ใจว่าไม่เคยเห็นบุรุษผู้นี้มาก่อน เหตุใดจึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้กับเขาขึ้นมาได้ คงจะเป็นไข้เพราะตากแดดมากเกินไปเป็นแน่

เหมยหรูเซียนดึงสติที่ออกจะลอยไปไกลกลับมา สายตาจับนิ่งไปยังเท้าเปล่าเปลือยที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ข้างนั้นของเขา นี่จึงจะเป็นจุดสำคัญที่นางควรใส่ใจ “ได้ ข้าจะรอ แต่…ตอนนี้ท่านจะลงจากเขากลับไปได้อย่างไร”

“พี่สาว! ท่านอยู่ที่ใด”

เสียงร้องตะโกนเรียกนางของเหมยชิงหยวนดังมาไม่ไกล นางรีบหมุนตัวไป ขานรับไปทางที่มาของเสียง “หยวนเอ๋อร์! พี่อยู่นี่”

ครู่เดียว เหมยชิงหยวนที่ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อก็วิ่งเข้ามาหานาง คนยังไม่ทันเข้ามาใกล้ก็โก่งคอร้องขึ้น “พี่สาว ท่านเข้าไปในเขานานเพียงนี้ยังไม่กลับมา ท่านแม่เป็นห่วงท่านมาก ข้าจึงแอบออกมาหาท่าน เอ๋…” เขายังพูดไม่ทันจบก็มีสีหน้าประหลาดใจ จึงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “พี่สาว คนผู้นี้เป็นใคร”

“คนผู้นี้คือคนที่พี่เพิ่งจะช่วยมาจากริมลำธาร เท้าของเขาถูกกับดักสัตว์หนีบได้รับบาดเจ็บ เวลานี้เดินไม่ได้”

ดวงหน้าน้อยๆ นุ่มนิ่มของเหมยชิงหยวนมองเท้าที่ยังคงบวมโตข้างนั้นของฝูจิ่งเซิงด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “พี่ชาย เจ็บมากกระมัง…”

ไม่เคยมีใครเห็นอกเห็นใจเขาเช่นนี้มาก่อน คำพูดนี้ฝูจิ่งเซิงฟังแล้วคล้ายมีแสงอาทิตย์อันอบอุ่นสาดส่องมา ทำให้ห้องหัวใจที่มืดสลัวของเขาพลันสว่างไสว เขาหยักยกมุมปากน้อยๆ ตอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “โชคดีมีพี่สาวเจ้าอยู่ ตอนนี้จึงไม่เจ็บมากแล้ว พี่สาวของเจ้าช่วยข้าไว้…”

ได้ยินว่าพี่สาวช่วยเขาไว้ เหมยชิงหยวนก็นัยน์ตาเปล่งประกายวาวพลางพูดอย่างดีใจ “พี่สาวข้าร้ายกาจยิ่งใช่หรือไม่” เขาบอกด้วยความภูมิใจ “ข้าขอบอกท่าน พี่สาวของข้ายอดเยี่ยมเป็นที่สุด”

“ใช่แล้ว ร้ายกาจยิ่ง นางช่วยข้าออกมาจากประตูนรก”

เหมยชิงหยวนย่นหัวคิ้วมองเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของฝูจิ่งเซิง แล้วเงยหน้าขึ้นมองตะวันที่คล้อยต่ำไปทางทิศตะวันตก ถามขึ้นมาอย่างใสซื่อตามประสาเด็ก “พี่ชาย ตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้ว ท่านได้รับบาดเจ็บเช่นนี้จะเดินกลับไปไหวหรือ”

ฝูจิ่งเซิงมีท่าทีอับจนปัญญา “นี่เป็นปัญหาจริงๆ…” กำหนดการของวันนี้เพียงมาหาคนอย่างเดียวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ได้พาพวกซื่อไห่ออกมาด้วย นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดเช่นนี้ขึ้น ท้องฟ้ามืดค่ำแล้ว กอปรกับเขาก็ได้รับบาดเจ็บ วันนี้คงลงจากภูเขาไม่ได้เป็นแน่

ปัญหานี้เหมยหรูเซียนก็รำคาญใจอยู่เช่นกัน นางย่อมไม่อาจพาเขาไปที่ศาลเทพแห่งขุนเขา แต่ก็ไม่อาจทิ้งเขาไว้ที่นี่ ช่างน่าปวดหัวเสียจริง…

(ติดตามต่อในเล่ม)