ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

ผู้เฒ่าจย่าได้ยินเข้าก็อุทานด้วยความตกใจและด่าว่าด้วยความโมโห “อะไรกัน แพงถึงเพียงนั้น! ไม่ได้ ใช้เสื่อห่อนางเด็กนั่นก็พอ เจ้าใหญ่ เจ้าไปหาคนมาสักสองสามคน พรุ่งนี้เช้าก็หามนางไปบนเขา หาที่เข้าสักแห่งจัดการเสีย หาหินสักก้อนวางทับไว้ก็แล้วกัน เด็กนี่ไม่ใช่คนสกุลจย่าเรา ไม่ต้องเอาโลงไม้บางให้นาง ยิ่งไม่ต้องทำป้ายที่หลุมฝังศพให้นาง”

“เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายเช่นนี้ ดีชั่วหรูเซียนก็เรียกเจ้าว่าท่านตา นางถูกสะใภ้รองเอาจอบทุบศีรษะ ชีวิตน้อยๆ ของนางถึงได้จบสิ้น เจ้าถึงกับไม่มีกระทั่งโลงศพให้นาง เจตนาให้นางตายตาไม่หลับหรือ…” ได้ยินสามีที่ไร้ความเมตตาพูดเช่นนั้น หยาดน้ำตาของหลัวซื่อทำอย่างไรก็ไม่อาจหยุดไหล

“ขืนเจ้าพูดมากอีก พรุ่งนี้พอเช้าขึ้นข้าก็จะให้คนเอานางไปทิ้งที่หุบเขาเสียเลย แม้แต่เสื่อก็ไม่ต้องใช้” ผู้เฒ่าจย่าทิ้งคำพูดไว้แล้วตวัดชายแขนเสื้อเดินไปยังกระท่อมมุงหญ้าคาที่ลานด้านหลังด้วยท่าทางโมโหฮึดฮัด

“ท่านพ่อ ช้าก่อน สะใภ้มีคำพูดจะบอก” เฮ่อซื่อรีบเรียกผู้เฒ่าจย่าไว้

“สะใภ้รอง อย่างไร เจ้าก็คิดจะพูดแทนนางเด็กต่ำช้า จะออกเงินครึ่งตำลึงนั่นให้นางหรือ”

“ไม่ ย่อมไม่ใช่ สะใภ้จะมีเงินครึ่งตำลึงได้อย่างไร” นางรีบโบกไม้โบกมือสั่นศีรษะ “ท่านพ่อ สะใภ้จะบอกท่านว่ามีวิธีไม่ต้องออกเงินซื้อโลงไม้บาง นางเด็กหรูเซียนก็สามารถมีโลงชั้นดีได้ ยังมีสุสานพื้นภูมิดีให้อยู่อีกด้วย”

ผู้เฒ่าจย่าเลิกคิ้ว “วิธีอะไร”

“เรื่องเป็นเช่นนี้ ท่านพ่อ เศรษฐีอันดับหนึ่งของตำบลฝูเต๋อเรา คหบดีซุน ลูกชายของเขาเมื่อครึ่งเดือนก่อนไม่ใช่ตายไปหรอกหรือ เขาอยากจะหาหญิงสาวที่เพิ่งตายมาทำพิธีแต่งงานระหว่างคนตายให้กับบุตรชายของเขา ฝังสองคนไว้ด้วยกัน” เฮ่อซื่ออาศัยแสงเลือนรางจากตะเกียงสังเกตสีหน้าผู้เฒ่าจย่าอย่างระมัดระวัง “หากเรื่องสำเร็จลุล่วง คหบดีซุนจะมอบเงินเป็นสินน้ำใจให้เราสิบตำลึง”

“สิบตำลึง!”

“ใช่เจ้าค่ะ สิบตำลึง” เฮ่อซื่อรีบพยักหน้า “ถ้าท่านรับปาก พรุ่งนี้เช้าก็ให้ป้าหวังไปแจ้งคนที่บ้านสกุลซุนมาหามศพหรูเซียนไป”

“เจ้าคนต่ำช้าที่สูญสิ้นจิตใจอันรู้บาปบุญคุณโทษ หรูเซียนต้องตายเพราะเจ้า เจ้าถึงกับคิดจะขายศพนางให้เอาไปแต่งงานกับคนตายเพื่อเงินสิบตำลึงอีกหรือ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!” หลัวซื่อถอดรองเท้าออกมาใช้ส้นรองเท้าฟาดไปที่หน้าเฮ่อซื่อ

“ท่านแม่ ข้าทำไปก็เพราะหวังดีต่อเสี่ยวกู* นางเป็นแม่ม่ายคนหนึ่ง จะเอาปัญญาที่ไหนมาจัดงานศพให้หรูเซียน” เฮ่อซื่อทางหนึ่งปิดป้องการโจมตีของหลัวซื่อ ทางหนึ่งก็แก้ต่างให้ตนเอง

“พอแล้ว” ผู้เฒ่าจย่าที่อยู่ด้านข้างเห็นแม่ผัวกับลูกสะใภ้คู่นี้เอะอะโวยวายกัน เพลิงโทสะก็ลุกท่วมร่าง หันไปตวาดภรรยาของตน “ยายแก่ เรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้ สะใภ้รอง เจ้าไปแจ้งป้าหวัง จำไว้ มือหนึ่งมอบคนมือหนึ่งรับเงิน” พูดจบเขาก็เดินนำออกประตูตรงไปที่ลานด้านหลังทันที

“ท่านพ่อ ท่านวางใจเถอะ สะใภ้จะต้องเอาเงินสิบตำลึงนั่นมามอบถึงมือท่านแน่นอน” เฮ่อซื่อพยักหน้ารับปากอย่างชื่นมื่น

“สะใภ้รอง เจ้าไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ เจ้าจะต้องถูกกรรมตามสนอง!” หลัวซื่อเดินร้องไห้ตามไปข้างหลังพลางด่าว่าเฮ่อซื่อ