ทดลองอ่าน เพลิงธุลี บทที่ 2

สิ่งแรกที่สารินได้รับมอบหมายจากแม่เลี้ยงหลังได้รับอนุญาตให้อยู่บ้านนี้ก็คืออย่าสะเออะโผล่หน้ามาร่วมงานหมั้นเด็ดขาด ไม่แน่ใจว่าเพราะรานีอับอายที่ต้องรับคนขี้คุกเข้าบ้าน หรือเพราะไม่อยากให้ว่าที่สามีของมุกตาร์เห็นใบหน้าสวยหวานที่เคยสะกดหัวใจหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มานักต่อนักกันแน่

ที่จริงสารินก็ไม่คิดยินดีให้คนพรรค์นี้ขึ้นสวรรค์อยู่แล้ว เธอหมายมั่นจะกระชากพวกมันลงนรกมากกว่า เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาออกแรง ปล่อยให้พวกมันเสวยสุขกันให้เต็มที่ ถึงเวลาเมื่อไรพวกมันจะไม่มีแม้แต่เวลาร้องขอความเห็นใจ

ด้วยความที่ยังเช้าอยู่ ว่าที่สามีของมุกตาร์และครอบครัวยังเดินทางมาไม่ถึง สารินจึงทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูบ้านสีขาวขนาดสามชั้นของแม่เลี้ยง โดยมีสายตาหื่นกระหายของไอ้เฒ่าวิปริตคอยติดตาม

“เปลี่ยนไปเยอะนะสาริน”

“แต่คุณพ่อไม่เปลี่ยนเลยนะคะ เคยเลวยังไง…ก็ยังเลวอยู่อย่างนั้น!”

“ฉันทักแกดีๆ แกก็ยังไม่วายหาเรื่อง อยากให้แม่แกฟาดด้วยไม้เรียวรึไง”

ทว่าคำขู่ของอรุณทำอะไรคนที่เคยผ่านความทุกข์ยากในคุกไม่ได้หรอก สารินจึงแค่นยิ้มหยัน

“คุณพ่อคิดว่าคุณแม่จะทำอะไรหนูได้เหรอคะ”

“อีสาริน!”

“อย่าเพิ่งโกรธสิคะคุณพ่อ เกิดหัวใจวายตายขึ้นมา บรรดาเด็กสาวที่คุณพ่อเคยก่อกรรมทำเข็ญไว้จะพากันโล่งอกที่ไอ้เฒ่าจัญไรตายเสียได้นะคะ”

“อีสารเลว มึงกล้าด่ากูเรอะ”

“หนูว่าหนูก็ไม่ได้อ้อมค้อมนะคะ แค่นี้ก็น่าจะเดาได้ว่าด่า เป็นถึงครูใหญ่…ไม่น่าโง่เลยนะคะ!”

“อีลูกระยำ นอกจากมึงไม่สำนึกบุญคุณแล้ว มึงยังกล้าใส่ร้ายกูอีกเรอะ”

สารินปรายตามองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน “คุณพ่ออยากให้หนูสาธยายว่าคุณพ่อทำอะไรลงไปบ้างงั้นเหรอคะ หนูกลัวแต่ว่าวันนี้จะบรรยายความเลวของคุณพ่อไม่หมดน่ะสิคะ”

อรุณกัดฟันกรอด เงื้อมือขึ้นเตรียมฟาด แต่สารินกลับเชิดหน้าสู้อย่างท้าทาย

“ลองตบหนูสิคะ แล้วคุณพ่อจะได้รู้จักหนูดีขึ้นอีกเยอะเลยล่ะค่ะ”

“มึงจะทำอะไร!”

“บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิคะคุณพ่อ”

อรุณยืนยักแย่ยักยัน ชนักติดหลังทำให้ตนหวั่นวิตก วันนี้เป็นวันมงคลของลูกสาว เขาไม่ควรเสี่ยง

“วันนี้กูจะไว้ชีวิตมึง จบงานนี้ กูจะล่อมึงให้ร้องไม่ออกเลย คอยดู!”

สารินแสร้งยกมือทาบอกด้วยความตกใจ “หยาบคายจังเลยค่ะคุณพ่อ ขืนใครได้ยินว่าครูใหญ่โรงเรียนดังประจำลุคน่าสันดานต่ำช้า ผู้ปกครองที่ไหนจะอยากส่งลูกสาวมาเรียนล่ะคะ”

“กูหยาบคายเฉพาะกับผู้หญิงแพศยาอย่างมึงเท่านั้นแหละ ทำเป็นวางท่าผู้ดี แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ ที่แท้ก็ร่านนอนกับผู้ชายไปทั่ว พวกคนงานที่ร้านเสร็จมึงไปกี่คนแล้วล่ะ ถ้าเสี้ยนนักทำไมไม่บอก กูจะได้สงเคราะห์ให้”

คำพูดหยาบโลนของพ่อเลี้ยงทำให้สารินรู้สึกหดหู่และสังเวชใจ ไม่คิดเลยว่าตนจะโชคดีรอดพ้นเงื้อมมือคนจัญไรมาได้ สงสารก็แต่เด็กสาวที่เคยถูกผู้ชายหน้าเนื้อใจเสือผู้นี้ล่อลวง คงยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น

“ผู้หญิงแพศยาที่ว่า…คุณพ่อพูดถึงหนูหรือพี่มุกตาร์กันแน่คะ”

อรุณหน้าแดงก่ำด้วยรู้เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร

“มึงไสหัวไปให้พ้นหน้ากูเลยถ้าไม่อยากโดนตีน ไป๊!”

สารินยักไหล่ เดินผ่านไปด้วยสีหน้ากวนๆ

แค่เริ่มต้นก็เต้นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้ ถ้าเธอลงมือเมื่อไร พวกมันไม่อกแตกตายกันเลยรึไง!