ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทที่ 2

จิรปริยาไม่ได้สนใจพวกเขา เธอดุนลิ้น สัมผัสได้ถึงความฝาดบนอวัยวะรับรส รู้จากประสบการณ์เลยว่าหลังจากนี้เธอจะกินอะไรไม่อร่อยไปอีกสักพัก สำหรับคนที่มีความสุขง่ายๆ กับการกินและการนอนเป็นหลักมันเคยเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าเทียบกับสถานการณ์ตอนนี้ เธอคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

หญิงสาวนิ่งงัน รู้มาตลอดว่าตัวเองเป็นคนความรู้สึกช้าประมาณหนึ่ง ยิ่งกับสถานการณ์แปลกๆ เหตุการณ์น่าตกใจ บางครั้งเธอก็กลายเป็นคนโง่จนตัวเองยังรำคาญ จิรปริยาหลับตารวบรวมสติ พยายามคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ใจของเธอหายวาบเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ใช่แค่กลิ่นหรือรสชาติเท่านั้นที่มัน ‘สมจริง’ เกินไป ตอนแรกที่ตื่นขึ้นมาเธอยังรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายอยู่บ้างแต่เพราะยาแก้ปวดที่กินเข้าไปประกอบกับความตกใจเรื่องลูกชายกับสามีทำให้สมองมึนๆ จนลืมนึกถึง

ภายใต้เปลือกตาปิดสนิท ดวงตาสีนิลไหววูบ หยาดน้ำเริ่มเอ่อท้นกรอบตา

ความฝัน…ทำได้สมจริงขนาดนั้นเลยหรือ

สัมผัสเบาๆ บนผิวแก้มทำเอาเธอถึงกับสะดุ้ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมหยดน้ำตาที่ร่วงหล่น ร่างเพรียวสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกเหมือนอุณหภูมิรอบตัวลดต่ำลงจนสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวพุ่งมาเกาะกุมหัวใจ

“หม่ามี้…หม่ามี้เป็นอะไรครับ” เจ้าของมือเล็กๆ บนผิวแก้มร้องลั่น สีหน้าดูตกใจปนทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ดีๆ มารดาก็ดูตกใจกลัวขึ้นมา กันตกาลหันกลับไปมองนับนิรันดร์อีกครั้งอย่างขอความช่วยเหลือ

หนุ่มหน้าสวยถอนหายใจ วางแก้วน้ำลงแล้วเลื่อนโต๊ะอาหารออกพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ แขนแข็งแรงดึงร่างในชุดคนป่วยเข้ามากอดหวังให้อ้อมแขนของเขาเยียวยาเธอเหมือนทุกครั้งทว่าภรรยากลับผลักไส ใบหน้าซีดขาวส่ายไปมาช้าๆ ริมฝีปากขยับหากไร้เสียงเล็ดลอด จนครู่หนึ่งจึงแผดเสียงลั่น

“ปะ…ปล่อย ปล่อยฉัน! ปล่อย!”

คนป่วยที่ควรไร้เรี่ยวแรงกลับมีกำลังดีดดิ้นตัวอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง นับนิรันดร์นิ่วหน้า ชายหนุ่มหันไปมองลูกชายที่ยืนร้องไห้ตัวสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ปากสั่งด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกสงบนิ่งเพราะในเวลาแบบนี้หากเขาร้อนรนไปด้วย ลูกชายตัวน้อยคงสติแตกตามคนเป็นมารดาไปติดๆ

“กันและกัน ไปตามหมอที”

รอจนเขาเรียกครั้งที่สอง ทายาทหนึ่งเดียวจึงพยักหน้าถี่ๆ เด็กชายเม้มปากมองมารดาก่อนจะหมุนตัววิ่งออกจากห้องไป

จากที่มองไล่หลังกันตกาล นับนิรันดร์ก็ต้องรีบหลุบตามองภรรยาในอ้อมแขนซึ่งอยู่ดีๆ ก็นิ่งงันหยุดขัดขืน ชายหนุ่มจึงได้เห็นว่าดวงตาวาวรื้นตื่นตระหนกคู่นั้นมองเลยเขาไป…จับจ้องอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์บนผนังซึ่งถูกเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนโดยไร้คนสนใจมานาน ขณะนี้พิธีกรในรายการข่าวกำลังเริ่มต้นเปิดรายการด้วยการบอกวันเดือนปีตามปกติ

แต่ที่ไม่ปกติ…คือภรรยาของเขา