ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทที่ 4

เมื่อหาทางออกได้หญิงสาวก็หมุนตัวเตรียมจะไปเคาะห้องขอนอนกับลูกชายตัวน้อยแต่แล้วร่างสูงที่เดินซับผมออกมาจากห้องน้ำก็ทำให้ขาของเธอชะงัก เผลอกวาดตามองเขาอย่างอดไม่ได้

นับนิรันดร์ไม่ได้เหมือนพวกพระเอกในนิยายที่เอะอะเป็นถอดเสื้อนอน ร่างสูงอยู่ในชุดนอนสีดำตัดกับผิวขาวๆ และผ้าขนหนูบนศีรษะ นัยน์ตาสีอำพันมองเธอซึ่งยืนกอดหมอนอยู่ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าสวยคมเอียงนิดๆ เป็นเชิงถาม

“เอ่อ…”

จิรปริยาเลียริมฝีปาก เดิมเธอตั้งใจว่าจะเผ่นไปเคาะห้องลูกก่อนเขาจะออกจากห้องน้ำ จะได้ไม่ต้องกระอักกระอ่วนรู้สึกผิดนัก แต่มาอีหรอบนี้…

นัยน์ตากลมช้อนขึ้นมองคนที่กำลังสะบัดศีรษะไล่ละอองน้ำบนเส้นผมดำสนิท เกิดความลังเลขึ้นมาเล็กๆ

ถ้าขอไปตอนนี้ จะดูเหมือนเธอรังเกียจเขารึเปล่านะ?

เอาจริงๆ จิรปริยารู้สึกว่ามีนิสัยของตัวเองที่ไม่ชอบอยู่หลายข้อ หนึ่งในนั้นคือการชอบคิดแทนคนอื่นว่าเขาจะรู้สึกยังไงกับการกระทำของเธอจนเผลอนอยด์และรู้สึกผิดไปเองทั้งที่บางทีคนเหล่านั้นอาจจะไม่รู้สึกอะไร แน่นอนว่านิสัยนี้เธอไม่ได้ใช้มันพร่ำเพรื่อ แต่เลือกใช้กับบรรดาบุคคลซึ่งเธอเปิดรับเข้าสู่โลกใบเล็กของตัวเอง สำหรับเธอในตอนนี้แล้วนับนิรันดร์ควรไม่เข้าข่ายดังกล่าว ทว่า…อาจจะเพราะเขาอยู่ในฐานะ ‘สามี’ ของร่างที่เธอกำลังอาศัยอยู่ และร่างที่ว่ายังเป็นตัวเธอเองในอนาคต ดังนั้นจึงนับได้ว่านับนิรันดร์ก็คือสามีในอนาคตของเธอ ลึกๆ หญิงสาวเลยอาจจะเผลอแง้มประตูรับเขาเข้ามาบ้างแล้วจึงได้เผลอคิดแทนแบบนี้

ระหว่างที่เธอยังตัดสินใจไม่ได้ นับนิรันดร์กลับหลุบตาลงมองสำรวจทั่วร่างเพรียวเงียบๆ และก่อนจะตั้งตัวติด หญิงสาวก็ต้องหวีดร้องลั่นเมื่อขายาวก้าวมาอุ้มเธอจนลอยขึ้นจากพื้น!

“กรี๊ดดด! ทำอะไรเนี่ย!”

แม้จะไม่ชินกับสัมผัสจากเพศตรงข้ามแค่ไหน แต่ในกรณีที่อยู่ดีๆ ถูกอุ้มสูงกว่าพื้นถึงเมตรกว่า สัญชาตญาณก็สั่งให้เธอโยนหมอนใบโตทิ้งแล้วเอื้อมมือไปล็อกลำคอแกร่งเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป

ชายหนุ่มหลับตานิ่วหน้า เผลอเอียงคอหนีเสียงแหลมสูงของภรรยา นับนิรันดร์ก้าวขาตรงไปยังเตียงนอนหลังใหญ่โดยไม่สนใจแรงดีดดิ้นของคนในอ้อมแขน

“จะ…จะทำอะไรน่ะ คุณจะทำอะไร!”

จิรปริยาปากคอสั่น ยิ่งเขาวางร่างเธอลงบนที่นอนโดยไม่พูดไม่จาก็ยิ่งสั่นไปทั้งตัว หญิงสาวพลิกตัวเตรียมขยับหนี หากข้อเท้ากลับถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้ก่อน และเป็นเพราะสัญชาตญาณอีกเช่นกัน…ที่สั่งให้เธอคว้าหมอนบนเตียงมาตีอีกฝ่ายไม่ยั้ง

“ปล่อยนะ! ปล่อย! จะทำอะไรฉันเนี่ย!! ปล่อยเลยยยย”

นับนิรันดร์เลิกคิ้วมองคนที่หลับหูหลับตาฟาดเขาด้วยสีหน้ากึ่งบึ้งกึ่งขำ ชายหนุ่มส่ายหัว ใช้มือเดียวรวบสองมือเรียวไว้ โถมน้ำหนักลงทับร่างเพรียวที่เวลานี้หยุดดิ้น นอนตัวแข็งทื่อไปแล้ว