ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทที่ 4

ดวงตาสีน้ำตาลทองเปล่งประกายแวววาวจนคล้ายว่ากลายเป็นสีทองไปแล้วจริงๆ มุมปากระบายรอยยิ้มขณะใช้นิ้วเขี่ยปลายจมูกรั้นอย่างแกล้งๆ

“ไง ทำไมเงียบไปเลยล่ะ คิดว่าผมจะทำอะไรแดหรือไง”

เพราะเขาทับอยู่เหนือร่างของเธอ ชายหนุ่มจึงสัมผัสได้ถึงหัวใจดวงเล็กที่กระแทกขึ้นลงอย่างชัดเจน หนุ่มหน้าสวยหรี่ตา กำลังใคร่ครวญว่าควรจะ ‘แกล้ง’ ภรรยาต่อดีไหม หากเมื่อเห็นดวงตาสีนิลเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลอขึ้นมาก็ส่ายหัว ยอมดันตัวลุกขึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปจับข้อเท้าขวาของอีกฝ่ายแทน

“ข้อเท้าเจ็บอยู่แท้ๆ ยังจะไปยืนแบบนั้นอีก ไม่อยากหายหรือไง”

จิรปริยามองสามีที่จับข้อเท้าเธอพลิกไปพลิกมาก่อนจะลุกไปคว้ายานวดจากโรงพยาบาลมาละเลงบนข้อเท้าของเธอตาไม่กะพริบ เนิ่นนานกว่าสมองจะเริ่มประมวลผลเรียบเรียงเรื่องราวได้

เขา…เห็นเธอยืนอยู่กับพื้นเลยเป็นห่วงกลัวจะทิ้งน้ำหนักลงขาข้างที่เจ็บ ก็เลยอุ้มเธอมาไว้บนเตียงแทน…งั้นเหรอ

ยิ่งสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่อ่อนโยนเท่าไร ความรู้สึกหน้าแตกยับ อับอาย และรู้สึกผิดก็ยิ่งพุ่งทะลักขึ้นมาจนเต็มอก หญิงสาวหลุบตา ใบหน้าแดงซ่านเบือนหนีไปอีกทาง มองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สามี

“เอ้า เสร็จแล้ว”

เสียงนุ่มลึกดังขึ้นพร้อมกับข้อเท้าขวาถูกปล่อยเป็นอิสระ จิรปริยากะพริบตาปริบ ชักขาขึ้นมายันตัวนั่ง หมอนใบโตที่เมื่อครู่ใช้เป็นอาวุธประทุษร้ายสามีถูกหยิบขึ้นมากอดแนบอก ซุกซ่อนใบหน้าแดงซ่านกว่าครึ่งไว้ด้านหลัง ส่วนชายหนุ่มหลังเดินไปล้างมือในห้องน้ำเสร็จก็ก้าวขึ้นเตียง จัดหมอนจัดผ้าห่มเหมือนเตรียมตัวจะเข้านอน

น่ะ…นอน นอนงั้นเหรอ! เดี๋ยวสิ! เธอยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะว่าคืนนี้จะนอนยังไง!

จิรปริยาเม้มปาก ใจเต้นตึกตัก พอเห็นร่างสูงทำท่าจะล้มตัวนอนก็รีบท้วงเสียงแหลม

“ดะ…เดี๋ยวก่อน! จะนอนเหรอ!”

เสียงแหลมข้างหูทำเอานับนิรันดร์ชะงัก ชายหนุ่มนิ่วหน้าก่อนหันไปมองภรรยา

“อือ ก็ใช่สิ ถึงจะแค่…” นัยน์ตาคมเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ก่อนเอ่ยบอกเวลา “สามทุ่ม…แต่ผมก็ง่วงแล้ว”

ไม่ว่าเปล่า ริมฝีปากบางยังหาวหวอดออกมาเป็นการยืนยัน