ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทที่ 5

ระหว่างคิดถึง ‘บ้านเก่า’ ที่จากมา แววตาอ่อนโยนซึ่งใช้มองภรรยาเมื่อครู่ก็ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า คล้ายกับว่าอากาศหนาวในอดีตยังตกตะกอนมาถึงปัจจุบัน เคลือบชั้นดวงตาและผิวหน้าจนเย็นยะเยือกดุจสวมหน้ากากน้ำแข็ง และทุกความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าแววตานั้นก็เกิดขึ้นโดยที่นับนิรันดร์ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

ไม่ใช่แค่ความหนาวเย็นที่เขาคุ้นเคย ตั้งแต่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ สิ่งที่เขาคุ้นชินด้วยมากที่สุด สิ่งที่เปรียบเสมือนเงาข้างตัวก็มีเพียงความโดดเดี่ยวอ้างว้าง นับนิรันดร์ไม่เคยเข้าใจว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของตัวเองแตกต่างจากคนอื่นอย่างไร จนกระทั่งเขาได้มาที่นี่…ประเทศเล็กๆ ที่ร้อนระอุแถบเส้นศูนย์สูตร ได้พบกับผู้คนมากมายซึ่งทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกต่างๆ ของมนุษย์ดีขึ้นกว่าเก่า และที่สำคัญที่สุด…

ชายหนุ่มผู้มีรกรากอยู่แดนไกลยืดมือข้างซ้ายจนสุดแขน เครื่องประดับชิ้นเดียวซึ่งบ่งบอกได้ว่าเขาเป็นบุรุษที่มีเจ้าของแล้วเด่นชัดในสายตา รวมถึงทำให้อุ่นวาบในหัวใจจนหลุดยิ้มออกมา

ได้พบกับเธอ…ผู้หญิงคนเดียวบนโลกใบนี้ที่เขา ‘เลือก’ จะสร้างครอบครัวด้วย

ขณะนอนมองผู้หญิงคนนั้นอย่างใจลอย นับนิรันดร์ก็แทบสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ เธอก็เด้งตัวลุกพรวดขึ้นมา ดวงตาครึ่งปิดครึ่งเปิด

“อะไรแด เป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

เขาถามอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าภรรยาฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นหรือว่าเจ็บแผลอะไรตรงไหน

“ปวดฉี่จัง” เธอพึมพำโดยไม่หันมามองคนถามสักนิด ร่างเพรียวทิ้งขาลงข้างเตียงจนชายหนุ่มแทบผวาด้วยจำได้ว่าเธอเจ็บข้อเท้าอยู่ หากจิรปริยากลับเดินโซเซไปยังห้องน้ำโดยไม่บ่นอะไร ไม่ถึงนาทีก็เดินกลับมาทิ้งตัวนอนคลุมโปงตามเดิม

นับนิรันดร์กะพริบตาปริบอยู่นานถึงได้เข้าใจว่าเมื่อครู่ภรรยาคงละเมอตื่นมาเข้าห้องน้ำ หนุ่มหน้าสวยโคลงศีรษะ เผลอหลุดหัวเราะออกมาจนคนที่เพิ่งล้มตัวลงนอนสะดุ้งพรวดลุกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าหวานงัวเงียหันมามองเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แถมประโยคที่หลุดออกจากปากเธอ…ถ้าเป็นเวลาอื่นเขาคงเจ็บปวดเสียใจ แต่ตอนนี้กลับทำให้เขาเปล่งเสียงหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม

“อะไร! หัวเราะอะไร แล้ว…คุณเป็นใครน่ะ มาอยู่ในห้องนอนฉันได้ไง!”

สีหน้าตกใจแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นทำให้เขาไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร หากเมื่อครู่นับนิรันดร์ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอเผยสีหน้าอย่างคนอ้างว้างโดดเดี่ยวออกมา ในเวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ตัวอีกเช่นเดิมว่าน้ำแข็งในดวงตาละลายไปพร้อมกับประกายรักใคร่เอ็นดูที่ผุดขึ้นมาแทนที่ รอยยิ้มบนริมฝีปากบางไม่ได้ดูเย็นชาอีกต่อไป ทว่ามันเป็นยิ้มซึ่งออกมาจากอารมณ์ความรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่เกิดขึ้นเพราะเธอ

ยิ้ม…ซึ่งเติมเต็มความเป็นมนุษย์ที่เขาเคยขาดหาย

ชายหนุ่มขยับตัว ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบชิดหน้าหวาน แกล้งงับปลายจมูกรั้นเร็วๆ ก่อนถอนใบหน้าออกมา ยืนยันสถานะตัวเองอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกายรักใคร่หวงแหน

“ผมเหรอ ก็เป็นสามีของแดไงคะ”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน กุมภาพันธ์ 65)