ทดลองอ่าน แมวบ้านข้าเป็นท่านอ๋อง

ซย่าซื่อเป็นเดือดเป็นแค้นอย่างมากที่หลิ่นอ๋องให้ความสำคัญกับหลานสาวผู้นี้ พอเห็นว่าร้านยาก่วงจี้กิจการไม่ดีก็นึกในใจว่าหลิ่นอ๋องช่วยออกทุนให้แล้วอย่างไรเล่า ทำการค้าก็ต้องอาศัยลูกค้าอยู่ดี ช้าเร็วอย่างไรนางเด็กนี่ก็ต้องทำให้หลิ่นอ๋องเสียหน้าและโมโหเอาแน่

เมื่อเป้าหมายลุล่วงสมใจ นางก็พาลูกสาวกับสาวใช้เดินจากไปอย่างยิ่งใหญ่

พอกลุ่มคนเหล่านั้นไปแล้วซย่าหมิ่นก็คำรามลั่น “ต้องเอาเกลือมาสาดล้างซวย!”

จากนั้นก็สาวเท้ายาวๆ เข้าไปในร้าน แล้วถือเกลือกลับออกมาสาดโครมไปบนพื้น

เช่นนี้ค่อยสะใจหน่อย

ตกกลางคืนซย่าหมิ่นนั่งเอามือสองข้างเท้าคางคิดแผนการตลาดต่อ ต้องทำอย่างไรนะขี้ผึ้งโฉมอัปสรที่ผลิตขึ้นมาถึงจะขายออก น้องชายกับน้องสาวก็มาช่วยคิดด้วย

ซย่าเจวี้ยนช่วยบ่นแทนนาง “ขี้ผึ้งโฉมอัปสรของพี่ใหญ่ใช้ดีถึงเพียงนั้นแท้ๆ เหตุใดถึงได้ไม่มีคนซื้อนะ ขอแค่ลองใช้ก็จะรู้เองว่าใช้ดีจริง ผิวเนียนนุ่มขึ้นมากเลย”

ส่วนซย่าจื้อไม่รู้เรื่องเครื่องประทินผิวของสตรี เขาแค่พูดไปตามเหตุผล “ก็เพราะไม่เคยใช้น่ะสิถึงได้ไม่รู้ว่าใช้ดี”

ซย่าหมิ่นได้ยินน้องๆ พูดเช่นนั้นก็ตบโต๊ะดังป้าบ ทำเอาสองคนที่เหลือสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ใช่ เพราะไม่มีคนเคยใช้ ไม่กล้าใช้กันนี่ล่ะ ถึงได้ไม่มีคนซื้อ ขนาดข้าบอกว่าจะลองพอกให้ที่ร้าน พวกนางยังไม่กล้าให้ลองเลย ดังนั้น…” ดวงเนตรงามเป็นประกายวาววับ “ทำตลับทดลองใช้ไปเลย! คนชอบของแจกเล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว ได้ตลับทดลองใช้กลับไปวางที่บ้าน ต้องมีคนอยากลองพอกดูบ้างล่ะน่า พอลองแล้วรู้ว่าเป็นของดีก็จะกลับมาซื้อเอง!”

ลิ่นจื่อเชินพบว่าตนเองถูกขังอยู่ในกรงเหล็กเล็กๆ…ถูกต้อง กรงเล็กๆ

เขาเกลียดที่สุดเวลาตนเองถูกขัง คราวนี้เขากลายเป็นตัวอะไรอีกล่ะ

เขามองไปรอบกรง ด้านซ้ายมือมีชามน้ำวางไว้ ขวามือมีหัวผักกาดแดง…อย่าบอกนะว่ากลายเป็นกระต่าย

พอลองยกมือขึ้นดูก็เห็นอุ้งเท้าที่ปกคลุมด้วยขนปุกปุยสีขาว เขากลายเป็นกระต่ายจริงๆ!

(ติดตามต่อในเล่ม)