ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 5-บทที่ 6

หลี่ชีฉือเข้าใจแล้ว แต่ก่อนราชสำนักพยายามสนับสนุนขุนนางที่มีชาติกำเนิดจากสามัญชน มาบัดนี้เมื่อขุนนางเหล่านั้นเริ่มปีกกล้าขาแข็ง จากที่เคยสนับสนุนก็กลายเป็นระแวงระวัง

ฮ่องเต้ต้องการเก็บฝูถิงไว้ใช้สอย ในขณะเดียวกันก็คอยระวังเขา ไม่เช่นนั้นคงไม่มีสมรสพระราชทานของเขาและนาง

“ขอบใจท่านขุนพลที่เล่าให้ฟัง” นางค้อมศีรษะน้อยๆ แล้วสั่งให้ซินลู่ส่งแขก

หลัวเสี่ยวอี้เดินออกจากห้องแล้วก็นึกถึงมีดสั้นทองคำเล่มนั้นขึ้นมาได้ เขาพยายามจะคืนกลับไป แต่ทำอย่างไรซินลู่ก็ไม่รับ

กล่าวว่าเมื่อผู้เป็นนายของนางยกอะไรให้ใครแล้ว ไม่มีเสียล่ะที่จะเอาคืน

ความหมายแฝงคือเงินที่จ่ายไปกับพี่สามของเขาก็ไม่เอาคืนเหมือนกันใช่หรือไม่

หลัวเสี่ยวอี้เดินไปเรื่อยๆ พลางหวนคิดถึงสิ่งที่ตนเองพูดเมื่อครู่ เขาพยายามใช้วาจาให้น่าฟังที่สุดแล้ว ไม่รู้ว่าเซี่ยนจู่ผู้งามละมุนผู้นั้นฟังแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง

จะทอดทิ้งพี่สามแล้วหันหลังกลับกวงโจวหรือไม่นะ

“ท่านอาคิดเช่นไรขอรับ”

ภายในห้อง หลี่เยี่ยนเอ่ยออกมาเป็นคนแรก ขณะที่ใครต่อใครยังตกตะลึงไม่หายกับสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่

หลี่ชีฉือลุกเดินไปนั่งตรงจุดที่แสงโคมส่องสว่าง สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นัก “จะคิดอย่างไรเล่า มาก็มาแล้ว จะสะบัดหน้าจากไปทั้งอย่างนี้หรือ”

หลานชายเอ่ยด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ว่าไปแล้วก็เป็นเหตุสุดวิสัย หากจากไปจริง จะกลายเป็นว่าพวกเราใจดำ”

นางกระเซ้า “อายุแค่นี้ช่างคิดจริงนะ”

เวลานี้ดึกมากแล้ว ซินลู่เดินเข้ามาเตือน

“ควรเข้านอนได้แล้วนะเจ้าคะ” สีหน้าของนางดูมีเลศนัยชอบกลยามพูดประโยคนั้น

ขนตาของหลี่ชีฉือไหวระริก ทาบเงาดำเป็นแพที่ใต้ตา

ความหมายนี่ก็คือ…ท่านผู้บัญชาการกำลังรออยู่?

นางใช้ปลายนิ้วแตะคางเบาๆ รู้สึกราวกับไอเย็นเฉียบจากกระบี่ของเขายังไม่จางหายไป

หากไม่นับเรื่องที่จำนางได้ น่ากลัวว่าชายผู้นั้นคงไม่เคยสนใจนางเลย

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาบอก “ไปเรียนท่านผู้บัญชาการให้ข้าที”

ซินลู่เอียงหูมาใกล้ๆ พอได้ฟังคำพูดของนางเท่านั้นก็มุ่นหัวคิ้ว มองผู้เป็นนายอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ยังไปปฏิบัติตามคำสั่ง