ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 7-บทที่ 8

บทที่ 8

หลี่เยี่ยนเพิ่งจะเลิกเรียนก็ได้ฟังจากหวังหมัวมัวว่าเกิดเหตุขึ้นที่เรือนชั้นใน ดูเหมือนท่านอาหญิงของเขาจะมีเรื่อง

เด็กชายรีบวางหนังสือวิ่งมาดูด้วยความตกใจ

พอมาถึงกลางทาง เขาเจอหลัวเสี่ยวอี้ยืนอยู่ที่เฉลียง กำลังมองไปทางห้องหนังสือเช่นกัน เห็นดังนั้นความกังวลในใจของเขายิ่งเพิ่มพูน จึงเร่งฝีเท้าวิ่งไปให้เร็วกว่าเดิม

“ท่านอาหญิง!” เขาร้องเรียกอย่างร้อนรน แต่พอเข้าไปในห้อง น้ำเสียงก็พลันสะดุดหาย

ท่านอาหญิงนอนอยู่บนตั่ง ท่าทางปลอดภัยดี มีผ้าโปะหน้าผาก ซินลู่กับชิวซวงยืนเฝ้าอยู่อีกทางอย่างใส่ใจ ข้างตั่งมีร่างสูงใหญ่ของชายผู้หนึ่งยืนอยู่อีกคน

หลี่เยี่ยนผงะไปเพียงเล็กน้อยก็จำได้ ตอนอยู่ในโรงเตี๊ยม ชายผู้นี้ถือกระบี่เข้าไปหาท่านอาหญิงด้านหลังฉากบังตา ก่อนเดินกลับออกไปยังหยุดสายตามองเขาโดยเฉพาะครู่หนึ่ง

ซื่อจื่อแห่งตำหนักกวงอ๋องย่อมรู้ธรรมเนียมมารยาทดี เขาถลกชายเสื้อคลุมทรุดตัวลงคุกเข่าคำนับ “ท่านอาเขย”

ฝูถิงอดไม่ได้ที่จะมองเด็กชายนานเป็นพิเศษ ด้วยเป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำเรียกขานนี้ จากนั้นก็มองไปยังหลี่ชีฉือ

เขาออกจะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง แต่เพราะสตรีที่อยู่บนตั่ง เด็กผู้นี้จึงกลายเป็นหลานชายเขาไปด้วย

“อืม” เขาตอบรับพลางยกมือควานอก ตั้งใจจะมอบของขวัญแรกพบให้สักชิ้น ทว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนชุดแล้ว ในอกเสื้อไม่มีอะไรสักอย่าง

ในเครื่องแบบทหารอาจมีบ้าง แต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นชินอ๋องซื่อจื่อ ของที่มีอาจไม่ดีพอที่จะมอบให้

สุดท้ายเขาจึงดึงมือออกมาเฉยๆ อย่างนั้น

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกมอง พอหันไปก็ประสานสายตาเข้ากับหลี่ชีฉือ

แววตานางวาบไหวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวหันหลังให้

รสขมจัดยังติดอยู่ตรงปลายลิ้น ที่จริงหลี่ชีฉือยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่มาก แต่พอหันหลังให้เขา รอยยิ้มกลับผุดขึ้นตรงมุมปาก ด้วยเห็นกิริยาที่ชายหนุ่มขยับมือควานอกตั้งแต่ต้นทีเดียว

ต่อให้บุรุษผู้นี้เก่งกาจสามารถเพียงไร ก็มีอยู่อย่างหนึ่งที่สู้นางไม่ได้

“เรียนถามท่านผู้บัญชาการ ยังมีสิ่งใดต้องคอยระวังอีกหรือไม่เจ้าคะ” ชิวซวงที่อยู่อีกทางถามขึ้น

ฝูถิงนิ่งคิด เมื่อครู่เขาให้นางปล่อยเลือดข้นไหลออกมาและกินยาเรียบร้อยแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรอีก

“นอนพักก็พอแล้ว” สายตาคมอ้อยอิ่งอยู่บนแผ่นหลังหลี่ชีฉือครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง

หลี่เยี่ยนมองตามจนชายหนุ่มลับตัวไป ถึงค่อยลุกขึ้นจากพื้น